Vragen van lezers
◼ Waarom heeft Jezus de Gedachtenisviering met alleen de apostelen ingesteld en niet met andere discipelen die in het nieuwe verbond opgenomen zouden worden?
Deze vraag schijnt gebaseerd te zijn op de misvatting dat Jezus die avond met zijn apostelen was bijeengekomen om het Avondmaal des Heren in te stellen met de christelijke gemeente van reeds in het nieuwe verbond opgenomen gezalfden. In plaats daarvan was op 14 Nisan van het jaar 33 G.T. de christelijke gemeente nog niet opgericht, en kwam Jezus met zijn apostelen samen voor het jaarlijkse joodse paschamaal.
Natuurlijk had Jezus nog andere discipelen dan de twaalf die als apostelen bekendstonden. In het jaar voor zijn dood zond hij zeventig discipelen op een predikingstocht uit. Na zijn opstanding „is hij aan meer dan vijfhonderd broeders tegelijk verschenen”. En er waren „ongeveer honderd twintig” discipelen bijeen op de dag van Pinksteren (1 Korinthiërs 15:6; Handelingen 1:15, 16, 23; Lukas 10:1-24). Maar laten wij de groep beschouwen die bij Jezus was toen hij de jaarlijkse viering instelde die bekendstaat als het Avondmaal des Heren.
Lukas 22:7, 8 verschaft de omlijsting ten aanzien van het tijdselement: „De dag der ongezuurde broden, waarop het Pascha-offerdier geslacht moest worden, brak nu aan; en hij zond Petrus en Johannes uit en zei: ’Gaat het Pascha voor ons gereedmaken, zodat wij het kunnen eten.’” Het verslag vervolgt: „Gij moet tot de eigenaar van het huis zeggen: ’De Leraar zegt u: „Waar is het logeervertrek waarin ik met mijn discipelen het Pascha kan eten?”’” Die avond was Jezus dus met de twaalf bijeen voor een joodse viering. Hij zei tot hen: „Ik heb vurig begeerd dit Pascha met u te eten voordat ik lijd.” — Lukas 22:11, 15.
Vanaf zijn begin in Egypte was het Pascha een gezinsviering. Bij de instelling van het Pascha zei God Mozes dat er voor ieder huisgezin een schaap geslacht moest worden. Als de familie te klein was om een heel schaap te eten, kon een naburige familie uitgenodigd worden om mee te eten. Zo is het dus logisch dat voor het Pascha van 33 G.T. de meeste van Jezus’ discipelen volgens de normale gang van zaken met hun eigen families bijeen waren gekomen.
Maar Jezus had „vurig begeerd” om voor wat het laatste geldige Pascha en bovendien de laatste avond voor zijn dood zou zijn, samen te zijn met zijn intiemste volgelingen, die tijdens een groot deel van zijn bediening met hem hadden opgetrokken. Aan het eind van dat paschamaal vertelde Jezus hun van een nieuwe viering die al zijn volgelingen in de toekomst zouden moeten houden. De wijn van die nog toekomstige christelijke viering zou het bloed van „het nieuwe verbond” vertegenwoordigen dat het Wetsverbond zou vervangen. — Lukas 22:20.
Op de avond van 14 Nisan 33 G.T. was het nieuwe verbond echter nog niet van kracht, want het bekrachtigende slachtoffer — Jezus — was nog niet geofferd. Het Wetsverbond was nog van kracht. Het was nog niet aan de paal genageld. Bovendien zou pas op de dag van Pinksteren duidelijk worden dat het oude verbond met het natuurlijke Israël was vervangen door het nieuwe verbond met het geestelijke Israël. — Galaten 6:16; Kolossenzen 2:14.
Vandaar dat noch de elf getrouwe apostelen noch iemand anders van de discipelen op die bewuste avond in het nieuwe verbond waren opgenomen. En Jezus gaf niet van enige afkeuring jegens de andere joodse discipelen blijk door hen met hun families bijeen te laten komen om in die kring het Pascha te vieren.