Het alternatief overwegen
DE MEESTE mensen zijn het erover eens dat ervaringen zoals de voorgaande inderdaad voorkomen. Maar zij wijzen erop dat ook veel huwelijken allerminst vrij zijn van problemen en spanningen.
Dat is zeer zeker waar. Het toenemende aantal echtscheidingen in bijna elk land op aarde is daar een bewijs voor.
Wil dit echter zeggen dat samenwonen zonder getrouwd te zijn draaglijker is, een betere weg tot geluk?
Wat is sterker?
Men beweert dat een relatie uit vrije wil sterker is dan een relatie uit verplichting. Maar wat is werkelijk sterker: Een verhouding die men telkens slechts met één dag tegelijk belooft voort te zetten totdat zich iets voordoet waarmee men geen genoegen wenst te nemen? Of een verhouding waarin men bereid is zich aan onvoorziene omstandigheden aan te passen en die men zo lang mogelijk wil laten duren?
Veel problemen zijn hetzelfde. Beslissingen over kwesties als waar te gaan wonen, hoe onafhankelijk elk moet zijn, welke seksuele praktijken men zal aanvaarden en of men kinderen wil, moeten onder de ogen gezien worden door zowel gehuwde personen als mensen die samenwonen zonder gehuwd te zijn.
Maar zonder de huwelijksverbintenis worden andere problemen ingewikkelder. Bijvoorbeeld: welke grote stukken huisraad moeten er aangeschaft worden en met wiens geld? Wie mag er weten dat zij niet getrouwd zijn en wie niet? Welke persoonlijke vrienden kunnen zij thuis uitnodigen en hoe zullen zij zich aan anderen voorstellen? Hoe moet men zich opstellen tegenover het eigen gezin en de naaste bloedverwanten? Dit zijn slechts enkele van de dingen die moeilijker worden zonder de huwelijksverbintenis.
Waarde van een verbintenis
Een 28-jarige onderwijzer die later trouwde met de vrouw met wie hij samenwoonde, zei: „Na een paar jaar begon ik me te voelen alsof ik in een vacuüm leefde. Het samenwonen verschafte geen oriëntering op de toekomst. . . . We konden niet beslissen of we een huis zouden kopen of niet, of we ons geld zouden besteden aan dure vakanties of zouden sparen voor een gezin. Nu zijn we geen van beiden vrij om ons boeltje te pakken en weg te gaan, maar daar staat tegenover dat we plannen kunnen maken.”
Een 34-jarige schrijfster merkte op: „Misschien ben ik wel ouderwets, maar de huwelijksband maakt dat ik me zekerder voel. Ik heb zoveel verhoudingen gehad waarbij de mannen gewoon abrupt opbraken, dat het piekeren of ook J——— weg zou gaan mij alle energie voor m’n werk ontnam. Ik ben blij met de weldadige zekerheid dat we tegenover elkaar en de wereld hebben toegegeven dat we van plan zijn bij elkaar te blijven.”
Het is waar dat ook een totale verbondenheid in een huwelijk personen niet vrijwaart voor problemen. Maar het helpt mensen wel zich meer verplicht te voelen om aan een oplossing te werken en zich niet zo snel bij een mislukking neer te leggen. Een echtgenoot die voordat zij trouwden, voortdurend ruzie had gehad met z’n kamergenote, zei daarover: „Sinds we getrouwd zijn, hebben we harder ons best gedaan geen ruzie te krijgen. We doen er allebei moeite voor. We hebben ons verbonden dus het heeft geen zin er ruzie om te maken. Vroeger dreigden we altijd dat we zouden weggaan, maar nu komt dat niet meer voor.”
Dr. Nancy Clatworthy van de Ohio State University (VS) kwam tot de conclusie dat echtparen die niet hadden samengewoond voordat zij trouwden, „gewoon iets gelukkiger waren en meer succes hadden. Er waren minder echtscheidingen”. Een studie van 211 paren in Australië onthulde dat „mensen die samenleefden . . . veel vaker over het beëindigen van hun verhouding spraken dan gehuwden”. In het verslag werd opgemerkt dat wanneer men minder gebonden was aan de verhouding, „de gevoelens van genegenheid en liefde voor de partner minder sterk waren en ook de seksuele trouw jegens de partner minder sterk was dan bij gehuwden”.
Wanneer er kinderen bij betrokken zijn
Welke soort relatie blijkt het geestelijke en fysieke welzijn van kinderen het meest ten goede te komen? Zonder twijfel is dat een duurzaam huwelijk van twee ouders van wie zij genegenheid, steun en onderricht ontvangen.
Velen die samenwonen zonder getrouwd te zijn, beloven in geval van zwangerschap te zullen trouwen. Maar is een niet-geplande zwangerschap een goede basis voor een huwelijk? Het komt maar al te vaak voor dat wanneer de vrouw zwanger wordt, haar partner weigert te trouwen. Is het werkelijk volwassen de kinderen het brandmerk van onwettigheid mee te geven?
Uit de feiten blijkt dat kinderen die weten dat hun ouders niet getrouwd waren, net als kinderen die uit een uiteengevallen gezin komen, over het algemeen opgroeien tot mensen die anderen wantrouwen. Zij zijn minder goed in staat zelf een duurzame verhouding aan te gaan en staan soms heel cynisch tegenover de waarde van liefde.
Een liefdevolle vader en moeder betekenen een enorm verschil voor de ontwikkeling en stabiliteit van een kind. De Britse kinderpsychiater Arthur Graham zei: „Wij hebben geen betere manier gevonden om een kind groot te brengen dan in gezinsverband, en al ons streven moet erop gericht zijn de bekwaamheid van ouders om zich van die taak te kwijten, te vergroten.”
Alle aanwijzingen leiden tot één conclusie: hoe hechter de verbintenis, hoe groter de kans dat de relatie voor alle betrokkenen een succes zal zijn. Maar waarom is dit zo?
Een fundamenteler reden
Er is een veel fundamenteler reden waarom het huwelijk de beste regeling voor alle betrokkenen is en waarom, zoals Dr. Graham zei, ’wij geen betere manier hebben gevonden om een kind groot te brengen dan in gezinsverband’. Dit heeft te maken met de manier waarop wij zijn gemaakt.
Het is duidelijk dat de menselijke geest en emoties zeer gecompliceerd zijn. Wie zal dan uitmaken hoe ze het beste functioneren, zowel in man-vrouwverhoudingen, alsook wanneer er kinderen bij betrokken zijn?
Nu, zou de Schepper van man en vrouw, degene die de vrouw het vermogen heeft gegeven kinderen te baren, het niet het beste kunnen weten? De Maker van de twee seksen kan ons beslist vertellen waarom hij man en vrouw heeft geschapen en hoe een relatie tussen hen het beste zal slagen.
Als ons in de bijbel wordt gezegd dat God hen „als man en als vrouw schiep”, kunnen wij er ook zeker van zijn dat daar een bedoeling achter school (Gen. 1:27). Eén bedoeling was kameraadschap en een andere had te maken met het voortbrengen van nakomelingen, daar er over de vrouw wordt gesproken als een „tegenhanger” van de man (Gen. 2:18). Zou hun relatie een verhouding op basis van proef zijn? Neen, antwoordt het Woord van de Schepper: „Daarom zal een man zijn vader en zijn moeder verlaten en hij moet zich hechten aan zijn vrouw en zij moeten één vlees worden” (Gen. 2:24). Bovendien zou zo’n stabiele huwelijksverhouding de beste sfeer scheppen voor het grootbrengen van kinderen. — Gen. 1:28; Ef. 6:4.
Ja, God heeft twee seksen geschapen met de bedoeling dat zij een eenheid zouden vormen in een eerbaar huwelijk en zich aan elkaar zouden hechten om een gezin te vormen. Jezus Christus zei later zelfs: „Al wie zich van zijn vrouw laat scheiden, behalve op grond van hoererij, en een ander trouwt, [pleegt] overspel” (Matth. 19:9). De bijbel voegt daaraan toe: „Dít wil God, dat gij u onthoudt van hoererij.” — 1 Thess. 4:3.
Vandaar dat samenwonen zonder ten overstaan van getuigen een verbintenis aan te gaan en deze op de juiste manier te laten registreren, eenvoudigweg betekent dat een paar in hoererij leeft. Een dergelijke onwettige verbintenis kan niet door God worden gezegend en kan degenen die wensen te doen wat juist is geen rein geweten geven. — 1 Kor. 6:9, 10; Openb. 21:8; 22:15.
Sommigen vinden wellicht dat hun door Gods morele wetten allerlei genoegens in het leven ontzegd worden. Dit is echter helemaal niet het geval. Zijn wetten werden gegeven tot welzijn van de mens, niet om hen van enig geluk te beroven. Uit de enorme toename van geslachtsziekte, ongewenste zwangerschappen, abortus en hartzeer ten gevolge van het moedwillig negeren van Gods morele wetten, blijkt dat het tarten van Gods wet mensen geen blijvend welzijn brengt.
Maar als het huwelijk dan een regeling van God is, waarom is het dan voor veel getrouwde mensen zo’n verdrietige ervaring geweest, vooral in onze generatie? Wat is ervoor nodig om het huwelijk tot een succes te maken?
[Inzet op blz. 6]
Uit de feiten blijkt dat kinderen die weten dat hun ouders niet getrouwd waren, over het algemeen opgroeien tot mensen die anderen wantrouwen
[Inzet op blz. 7]
Alle aanwijzingen leiden tot één conclusie: hoe hechter de verbintenis, hoe groter de kans is dat de verhouding voor alle betrokkenen een succes zal zijn