ਅਧਿਆਇ 121

ਮਹਾਸਭਾ ਸਾਮ੍ਹਣੇ, ਫਿਰ ਪਿਲਾਤੁਸ ਕੋਲ

ਰਾਤ ਬੀਤਣ ਵਾਲੀ ਹੈ। ਪਤਰਸ ਯਿਸੂ ਦਾ ਤਿੰਨ ਵਾਰੀ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਚੁੱਕਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਮਹਾਸਭਾ ਦੇ ਸਦੱਸ ਆਪਣਾ ਬਣਾਵਟੀ ਮੁਕੱਦਮਾ ਮੁਕਾ ਕੇ ਚੱਲੇ ਗਏ ਹਨ। ਪਰੰਤੂ, ਜਿਉਂ ਹੀ ਸ਼ੁੱਕਰਵਾਰ ਦੀ ਸਵੇਰ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਉਹ ਫਿਰ ਇਕੱਠੇ ਮਿਲਦੇ ਹਨ, ਇਸ ਵਾਰੀ ਆਪਣੀ ਮਹਾਸਭਾ ਦੇ ਭਵਨ ਵਿਚ। ਸੰਭਵ ਹੈ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਉਦੇਸ਼ ਰਾਤ ਦੇ ਮੁਕੱਦਮੇ ਨੂੰ ਕੁਝ ਕਾਨੂੰਨੀ ਰੂਪ ਦੇਣਾ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਯਿਸੂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਾਮ੍ਹਣੇ ਲਿਆਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਹ ਉਹੋ ਹੀ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਜੋ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਰਾਤ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਕਿਹਾ ਸੀ: “ਜੇ ਤੂੰ ਮਸੀਹ ਹੈਂ ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਦੱਸ।”

“ਜੇ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦੱਸਾਂ ਤੁਸੀਂ ਪਰਤੀਤ ਕਦੇ ਨਾ ਕਰੋਗੇ,” ਯਿਸੂ ਜਵਾਬ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। “ਅਰ ਜੇ ਮੈਂ ਕੁਝ ਪੁੱਛਾਂ ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਉੱਤਰ ਕਦੇ ਨਾ ਦੇਓਗੇ।” ਫਿਰ ਵੀ, ਯਿਸੂ ਹੌਸਲੇ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਪਛਾਣ ਵੱਲ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ: “ਏਦੋਂ ਅੱਗੇ ਮਨੁੱਖ ਦਾ ਪੁੱਤ੍ਰ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੀ ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਸੱਜੇ ਹੱਥ ਬਿਰਾਜਮਾਨ ਹੋਵੇਗਾ।”

“ਭਲਾ, ਫੇਰ ਤੂੰ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦਾ ਪੁੱਤ੍ਰ ਹੈਂ?” ਉਹ ਸਾਰੇ ਜਾਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ।

ਯਿਸੂ ਜਵਾਬ ਦਿੰਦਾ ਹੈ: “ਤੁਸੀਂ ਆਪ ਹੀ ਕਹਿ ਰਹੇ ਹੋ ਕਿ ਮੈਂ ਹਾਂ।”​—⁠ਨਿ ਵ.

ਇਨ੍ਹਾਂ ਮਨੁੱਖਾਂ ਲਈ, ਜੋ ਕਤਲ ਕਰਨ ਤੇ ਤੁਲੇ ਹੋਏ ਹਨ, ਇਹ ਜਵਾਬ ਕਾਫ਼ੀ ਹੈ। ਉਹ ਇਸ ਨੂੰ ਕੁਫ਼ਰ ਸਮਝਦੇ ਹਨ। “ਹੁਣ ਸਾਨੂੰ ਉਗਾਹੀ ਦੀ ਹੋਰ ਕੀ ਲੋੜ ਹੈ?” ਉਹ ਪੁੱਛਦੇ ਹਨ। “ਕਿਉਂ ਜੋ ਅਸਾਂ ਆਪ ਉਹ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਸੁਣਿਆ ਹੈ।” ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਯਿਸੂ ਨੂੰ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਲੈ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਰੋਮੀ ਹਾਕਮ ਪੁੰਤਿਯੁਸ ਪਿਲਾਤੁਸ ਨੂੰ ਸੌਂਪ ਦਿੰਦੇ ਹਨ।

ਯਹੂਦਾ, ਯਿਸੂ ਨੂੰ ਫੜਵਾਉਣ ਵਾਲਾ, ਇਹ ਕਾਰਵਾਈ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਦੇਖਦਾ ਹੈ ਕਿ ਯਿਸੂ ਨੂੰ ਦੋਸ਼ੀ ਠਹਿਰਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਹ ਪਛਤਾਵਾ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਚਾਂਦੀ ਦੇ 30 ਸਿੱਕੇ ਮੋੜਨ ਲਈ ਮੁੱਖ ਜਾਜਕਾਂ ਅਤੇ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਕੋਲ ਜਾ ਕੇ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ: “ਮੈਂ ਪਾਪ ਕੀਤਾ ਜੋ ਨਿਰਦੋਸ਼ ਜਿੰਦ ਨੂੰ ਫੜਵਾ ਦਿੱਤਾ।”

“ਸਾਨੂੰ ਕੀ? ਤੂੰ ਹੀ ਜਾਣ!” ਉਹ ਕਠੋਰਤਾ ਨਾਲ ਜਵਾਬ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਲਈ ਯਹੂਦਾ ਹੈਕਲ ਵਿਚ ਚਾਂਦੀ ਦੇ ਸਿੱਕਿਆਂ ਨੂੰ ਸੁੱਟ ਕੇ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਫਾਂਸੀ ਲੈਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਪਰੰਤੂ ਜਿਹੜੀ ਟਾਹਣੀ ਉੱਤੇ ਯਹੂਦਾ ਰੱਸਾ ਬੰਨ੍ਹਦਾ ਹੈ ਉਹ ਸਪੱਸ਼ਟ ਤੌਰ ਤੇ ਟੁੱਟ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਉਸ ਦਾ ਸਰੀਰ ਹੇਠਾਂ ਚਟਾਨਾਂ ਉੱਤੇ ਜਾ ਡਿੱਗਦਾ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਇਹ ਫੱਟ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਮੁੱਖ ਜਾਜਕ ਨਿਸ਼ਚਿਤ ਨਹੀਂ ਹਨ ਕਿ ਚਾਂਦੀ ਦੇ ਸਿੱਕਿਆਂ ਦਾ ਕੀ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ। “ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਖ਼ਜ਼ਾਨੇ ਵਿੱਚ ਪਾਉਣਾ ਜੋਗ ਨਹੀਂ,” ਉਹ ਸਿੱਟਾ ਕੱਢਦੇ ਹਨ, “ਕਿਉਂਕਿ ਲਹੂ ਦਾ ਮੁੱਲ ਹੈ।” ਇਸ ਲਈ, ਇਕੱਠੇ ਸਲਾਹ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹ ਪੈਸਿਆਂ ਨਾਲ ਪਰਦੇਸੀਆਂ ਨੂੰ ਦਫ਼ਨਾਉਣ ਲਈ ਘੁਮਿਆਰ ਦਾ ਖੇਤ ਖ਼ਰੀਦ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਹ ਖੇਤ ਬਾਅਦ ਵਿਚ “ਲਹੂ ਦਾ ਖੇਤ” ਅਖਵਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਅਜੇ ਤੜਕੇ ਹੀ ਹੈ ਜਦੋਂ ਯਿਸੂ ਨੂੰ ਹਾਕਮ ਦੇ ਮਹਿਲ ਲਿਆਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਪਰੰਤੂ ਜਿਹੜੇ ਯਹੂਦੀ ਉਸ ਦੇ ਨਾਲ ਸਨ, ਅੰਦਰ ਦਾਖ਼ਲ ਹੋਣ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਗ਼ੈਰ-ਯਹੂਦੀਆਂ ਨਾਲ ਅਜਿਹੀ ਨੇੜਤਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅਸ਼ੁੱਧ ਕਰ ਦੇਵੇਗੀ। ਇਸ ਲਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਲਿਹਾਜ਼ ਕਰਨ ਲਈ, ਪਿਲਾਤੁਸ ਬਾਹਰ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। “ਤੁਸੀਂ ਐਸ ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਜੁੰਮੇ ਕੀ ਦੋਸ਼ ਲਾਉਂਦੇ ਹੋ?” ਉਹ ਪੁੱਛਦਾ ਹੈ।

“ਜੇ ਇਹ ਬੁਰਿਆਰ ਨਾ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਉਹ ਨੂੰ ਤੁਹਾਡੇ ਹਵਾਲੇ ਨਾ ਕਰਦੇ,” ਉਹ ਜਵਾਬ ਦਿੰਦੇ ਹਨ।

ਇਸ ਉਲਝਣ ਵਿਚ ਨਾ ਪੈਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਪਿਲਾਤੁਸ ਜਵਾਬ ਦਿੰਦਾ ਹੈ: “ਤੁਸੀਂ ਆਪੇ ਇਹ ਨੂੰ ਲੈ ਜਾਓ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਸ਼ਰਾ ਅਨੁਸਾਰ ਉਹ ਦਾ ਨਿਬੇੜਾ ਕਰੋ।”

ਆਪਣੇ ਕਾਤਲਾਨਾ ਇਰਾਦਿਆਂ ਨੂੰ ਜ਼ਾਹਰ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਯਹੂਦੀ ਦਾਅਵਾ ਕਰਦੇ ਹਨ: “ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕਤਲ ਕਰਨਾ ਸਾਡੇ ਵੱਸ ਨਹੀਂ।” ਦਰਅਸਲ, ਜੇਕਰ ਉਹ ਯਿਸੂ ਨੂੰ ਪਸਾਹ ਦੇ ਤਿਉਹਾਰ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਮਾਰਦੇ, ਤਾਂ ਸੰਭਵ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਇਕ ਜਨਤਕ ਹੰਗਾਮੇ ਦਾ ਕਾਰਨ ਬਣ ਜਾਂਦਾ, ਕਿਉਂ ਜੋ ਬਹੁਤੇਰੇ ਲੋਕ ਯਿਸੂ ਦਾ ਅਤਿ ਆਦਰ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਪਰੰਤੂ ਜੇਕਰ ਉਹ ਕਿਸੇ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਦੋਸ਼ ਨਾਲ ਉਸ ਨੂੰ ਰੋਮੀਆਂ ਦੇ ਹੱਥੀਂ ਮਰਵਾ ਸਕਦੇ ਹਨ, ਤਾਂ ਇਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਸਾਮ੍ਹਣੇ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਤੋਂ ਦੋਸ਼-ਮੁਕਤ ਕਰ ਦੇਵੇਗਾ।

ਇਸ ਲਈ ਧਾਰਮਿਕ ਆਗੂ, ਆਪਣੇ ਪਹਿਲੇ ਮੁਕੱਦਮੇ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਨਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਜਿਸ ਵਿਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਯਿਸੂ ਨੂੰ ਕੁਫ਼ਰ ਲਈ ਦੋਸ਼ੀ ਠਹਿਰਾਇਆ ਸੀ, ਹੁਣ ਵੱਖਰੇ ਇਲਜ਼ਾਮ ਘੜਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਤਿੰਨ-ਹਿੱਸਿਆਂ ਦਾ ਇਲਜ਼ਾਮ ਲਾਉਂਦੇ ਹਨ: “ਅਸਾਂ ਇਹ ਨੂੰ [1] ਸਾਡੀ ਕੌਮ ਨੂੰ ਭਰਮਾਉਂਦਿਆਂ ਅਤੇ [2] ਕੈਸਰ ਨੂੰ ਮਾਮਲਾ ਦੇਣ ਤੋਂ ਮਨੇ ਕਰਦਿਆਂ ਅਤੇ [3] ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਮਸੀਹ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਕਹਿੰਦਿਆਂ ਡਿੱਠਾ।”

ਇਹ ਇਲਜ਼ਾਮ ਕਿ ਯਿਸੂ ਇਕ ਰਾਜਾ ਹੋਣ ਦਾ ਦਾਅਵਾ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਪਿਲਾਤੁਸ ਨੂੰ ਚਿੰਤਿਤ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਕਰਕੇ ਉਹ ਫਿਰ ਤੋਂ ਮਹਿਲ ਦੇ ਅੰਦਰ ਦਾਖ਼ਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਯਿਸੂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਸੱਦ ਕੇ ਪੁੱਛਦਾ ਹੈ: “ਭਲਾ, ਯਹੂਦੀਆਂ ਦਾ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਤੂੰ ਹੈਂ?” ਦੂਜਿਆਂ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿਚ, ਕੀ ਤੂੰ ਕੈਸਰ ਦੇ ਵਿਰੋਧ ਵਿਚ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਇਕ ਰਾਜਾ ਐਲਾਨ ਕਰ ਕੇ ਨਿਯਮ ਤੋੜਿਆ ਹੈ?

ਯਿਸੂ ਜਾਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਪਿਲਾਤੁਸ ਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਉਸ ਬਾਰੇ ਕਿੰਨਾ ਕੁਝ ਸੁਣਿਆ ਹੈ, ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਪੁੱਛਦਾ ਹੈ: “ਕੀ ਤੂੰ ਇਹ ਗੱਲ ਆਪੇ ਆਖਦਾ ਹੈਂ ਯਾ ਹੋਰਨਾਂ ਮੇਰੇ ਵਿਖੇ ਤੈਨੂੰ ਦੱਸੀ ਹੈ?”

ਪਿਲਾਤੁਸ ਉਸ ਬਾਰੇ ਅਗਿਆਨ ਹੋਣ ਦਾ ਅਤੇ ਅਸਲੀਅਤਾਂ ਨੂੰ ਜਾਣਨ ਦੀ ਇੱਛਾ ਦਾ ਦਾਅਵਾ ਕਰਦਾ ਹੈ: “ਭਲਾ, ਮੈਂ ਯਹੂਦੀ ਹਾਂ?” ਉਹ ਜਵਾਬ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। “ਤੇਰੀ ਹੀ ਕੌਮ ਅਤੇ ਪਰਧਾਨ ਜਾਜਕਾਂ ਨੇ ਤੈਨੂੰ ਮੇਰੇ ਹਵਾਲੇ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਤੈਂ ਕੀ ਕੀਤਾ?”

ਯਿਸੂ ਉਸ ਵਿਸ਼ੇ ਨੂੰ ਟਾਲਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਜਿਹੜਾ ਕਿ ਰਾਜਤਵ ਬਾਰੇ ਹੈ। ਨਿਰਸੰਦੇਹ ਜਿਹੜਾ ਜਵਾਬ ਯਿਸੂ ਹੁਣ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਪਿਲਾਤੁਸ ਨੂੰ ਹੈਰਾਨ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਲੂਕਾ 22:​66–23:3; ਮੱਤੀ 27:​1-11; ਮਰਕੁਸ 15:1; ਯੂਹੰਨਾ 18:​28-35; ਰਸੂਲਾਂ ਦੇ ਕਰਤੱਬ 1:​16-20.

▪ ਮਹਾਸਭਾ ਸਵੇਰ ਨੂੰ ਕਿਸ ਉਦੇਸ਼ ਲਈ ਫਿਰ ਤੋਂ ਇਕੱਠੀ ਮਿਲਦੀ ਹੈ?

▪ ਯਹੂਦਾ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮਰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਚਾਂਦੀ ਦੇ 30 ਸਿੱਕਿਆਂ ਦਾ ਕੀ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ?

▪ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪ ਮਾਰਨ ਦੀ ਬਜਾਇ, ਯਹੂਦੀ ਕਿਉਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਰੋਮੀ ਲੋਕ ਯਿਸੂ ਨੂੰ ਮਾਰਨ?

▪ ਯਹੂਦੀ ਲੋਕ ਯਿਸੂ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਕਿਹੜੇ ਇਲਜ਼ਾਮ ਲਗਾਉਂਦੇ ਹਨ?

ਅਧਿਆਇ 122

ਪਿਲਾਤੁਸ ਤੋਂ ਹੇਰੋਦੇਸ ਕੋਲ ਅਤੇ ਫਿਰ ਵਾਪਸ

ਭਾਵੇਂ ਕਿ ਯਿਸੂ ਪਿਲਾਤੁਸ ਤੋਂ ਇਹ ਛੁਪਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਇਕ ਰਾਜਾ ਹੈ, ਉਹ ਵਿਆਖਿਆ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਦਾ ਰਾਜ ਰੋਮ ਲਈ ਕੋਈ ਖ਼ਤਰਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। “ਮੇਰੀ ਪਾਤਸ਼ਾਹੀ ਇਸ ਜਗਤ ਤੋਂ ਨਹੀਂ,” ਯਿਸੂ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ। “ਜੇ ਮੇਰੀ ਪਾਤਸ਼ਾਹੀ ਇਸ ਜਗਤ ਤੋਂ ਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਨੌਕਰ ਲੜਦੇ ਜੋ ਮੈਂ ਯਹੂਦੀਆਂ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਨਾ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਪਰ ਹੁਣ ਮੇਰੀ ਪਾਤਸ਼ਾਹੀ ਤਾਂ ਐਥੋਂ ਦੀ ਨਹੀਂ।” ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਯਿਸੂ ਤਿੰਨ ਵਾਰੀ ਪੁਸ਼ਟੀ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਦਾ ਇਕ ਰਾਜ ਹੈ, ਭਾਵੇਂ ਕਿ ਇਹ ਇਕ ਪਾਰਥਿਵ ਸ੍ਰੋਤ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਹੈ।

ਫਿਰ ਵੀ, ਪਿਲਾਤੁਸ ਉਸ ਤੇ ਹੋਰ ਜ਼ੋਰ ਪਾਉਂਦਾ ਹੈ: “ਤਾਂ ਫੇਰ ਤੂੰ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਹੈਂ?” ਯਾਨੀ, ਕੀ ਤੂੰ ਇਕ ਰਾਜਾ ਹੈਂ ਭਾਵੇਂ ਕਿ ਤੇਰਾ ਰਾਜ ਇਸ ਜਗਤ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਹੈ?

ਯਿਸੂ ਪਿਲਾਤੁਸ ਨੂੰ ਇਹ ਦੱਸਦੇ ਹੋਏ ਕਿ ਉਸ ਨੇ ਠੀਕ ਸਿੱਟਾ ਕੱਢਿਆ ਹੈ, ਜਵਾਬ ਦਿੰਦਾ ਹੈ: “ਤੁਸੀਂ ਆਪ ਹੀ ਕਹਿ ਰਹੇ ਹੋ ਕਿ ਮੈਂ ਰਾਜਾ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਇਸ ਲਈ ਜਨਮ ਲਿਆ ਹੈ, ਅਤੇ ਇਸ ਲਈ ਸੰਸਾਰ ਵਿਚ ਆਇਆ ਹਾਂ, ਕਿ ਮੈਂ ਸੱਚਾਈ ਉੱਤੇ ਗਵਾਹੀ ਦਿਆਂ। ਹਰੇਕ ਜੋ ਸੱਚਾਈ ਦੇ ਪੱਖ ਵਿਚ ਹੈ ਮੇਰੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣਦਾ ਹੈ।”​—⁠ਨਿ ਵ.

ਜੀ ਹਾਂ, ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਯਿਸੂ ਦੀ ਹੋਂਦ ਦਾ ਨਿਰਾ ਉਦੇਸ਼ ਹੀ “ਸੱਚਾਈ” ਉੱਤੇ ਗਵਾਹੀ ਦੇਣਾ ਹੈ, ਖ਼ਾਸ ਕਰ ਕੇ ਆਪਣੇ ਰਾਜ ਬਾਰੇ ਸੱਚਾਈ। ਯਿਸੂ ਉਸ ਸੱਚਾਈ ਦੇ ਪ੍ਰਤੀ ਵਫ਼ਾਦਾਰ ਬਣੇ ਰਹਿਣ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਹੈ ਭਾਵੇਂ ਕਿ ਇਸ ਦੀ ਕੀਮਤ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਜਾਨ ਨਾਲ ਹੀ ਕਿਉਂ ਨਾ ਚੁਕਾਣੀ ਪਵੇ। ਭਾਵੇਂ ਕਿ ਪਿਲਾਤੁਸ ਪੁੱਛਦਾ ਹੈ: “ਸਚਿਆਈ ਹੁੰਦੀ ਕੀ ਹੈ?” ਉਹ ਹੋਰ ਵਿਆਖਿਆ ਲਈ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਉਸ ਨੇ ਨਿਆਉਂ ਕਰਨ ਲਈ ਕਾਫ਼ੀ ਕੁਝ ਸੁਣ ਲਿਆ ਹੈ।

ਪਿਲਾਤੁਸ ਮਹਿਲ ਦੇ ਬਾਹਰ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰ ਰਹੀ ਭੀੜ ਕੋਲ ਵਾਪਸ ਮੁੜ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਸਪੱਸ਼ਟ ਹੈ ਕਿ ਯਿਸੂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਇਕ ਪਾਸੇ ਰੱਖਦੇ ਹੋਏ, ਉਹ ਮੁੱਖ ਜਾਜਕਾਂ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਖੜ੍ਹੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਦੱਸਦਾ ਹੈ: “ਮੈਂ ਇਸ ਮਨੁੱਖ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਦੋਸ਼ ਨਹੀਂ ਵੇਖਦਾ।”

ਫ਼ੈਸਲੇ ਤੋਂ ਕ੍ਰੋਧਿਤ ਹੋ ਕੇ ਭੀੜ ਜ਼ੋਰ ਪਾਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ: “ਉਹ ਗਲੀਲ ਤੋਂ ਲੈਕੇ ਐਥੋਂ ਤੋੜੀ ਸਾਰੇ ਯਹੂਦਿਯਾ ਵਿੱਚ ਸਿਖਲਾਉਂਦਾ ਹੋਇਆ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਚੁੱਕਦਾ ਹੈ।”

ਯਹੂਦੀਆਂ ਦੀ ਤਰਕਹੀਣ ਕੱਟੜਤਾ ਨੇ ਪਿਲਾਤੁਸ ਨੂੰ ਜ਼ਰੂਰ ਹੈਰਾਨ ਕੀਤਾ ਹੋਣਾ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ, ਜਿਉਂ ਹੀ ਮੁੱਖ ਜਾਜਕ ਅਤੇ ਬਜ਼ੁਰਗ ਚਿਲਾਉਣਾ ਜਾਰੀ ਰੱਖਦੇ ਹਨ, ਪਿਲਾਤੁਸ ਯਿਸੂ ਵੱਲ ਮੁੜ ਕੇ ਪੁੱਛਦਾ ਹੈ: “ਤੂੰ ਸੁਣਦਾ ਨਹੀਂ ਜੋ ਇਹ ਤੇਰੇ ਵਿਰੁੱਧ ਕਿੰਨੀਆਂ ਉਗਾਹੀਆਂ ਦਿੰਦੇ ਹਨ?” ਫਿਰ ਵੀ, ਯਿਸੂ ਜਵਾਬ ਦੇਣ ਦੀ ਕੋਈ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਗੁੱਸੇ-ਭਰੇ ਇਲਜ਼ਾਮਾਂ ਦੇ ਸਾਮ੍ਹਣੇ ਉਸ ਦਾ ਸ਼ਾਂਤ ਹਾਵ-ਭਾਵ ਪਿਲਾਤੁਸ ਨੂੰ ਹੈਰਾਨ ਕਰਦਾ ਹੈ।

ਇਹ ਜਾਣ ਕੇ ਕਿ ਯਿਸੂ ਗਲੀਲੀ ਹੈ, ਪਿਲਾਤੁਸ ਆਪਣੇ ਲਈ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਤੋਂ ਬਚਣ ਦਾ ਰਾਹ ਲੱਭ ਲੈਂਦਾ ਹੈ। ਗਲੀਲ ਦਾ ਸ਼ਾਸਕ, ਹੇਰੋਦੇਸ ਅੰਤਿਪਾਸ (ਹੇਰੋਦੇਸ ਮਹਾਨ ਦਾ ਪੁੱਤਰ), ਪਸਾਹ ਲਈ ਯਰੂਸ਼ਲਮ ਆਇਆ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਇਸ ਲਈ ਪਿਲਾਤੁਸ ਯਿਸੂ ਨੂੰ ਉਸ ਕੋਲ ਭੇਜ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਪਹਿਲਾਂ, ਹੇਰੋਦੇਸ ਨੇ ਯੂਹੰਨਾ ਬਪਤਿਸਮਾ ਦੇਣ ਵਾਲੇ ਦਾ ਸਿਰ ਕਟਵਾਇਆ ਸੀ, ਅਤੇ ਫਿਰ ਜਦੋਂ ਹੇਰੋਦੇਸ ਨੇ ਯਿਸੂ ਦੇ ਕੀਤੇ ਚਮਤਕਾਰੀ ਕੰਮਾਂ ਬਾਰੇ ਸੁਣਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਡਰ ਗਿਆ ਸੀ, ਇਹ ਸੋਚਦੇ ਹੋਏ ਕਿ ਯਿਸੂ ਅਸਲ ਵਿਚ ਯੂਹੰਨਾ ਸੀ ਜਿਹੜਾ ਮੁਰਦਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਜੀ ਉਠਿਆ ਸੀ।

ਹੁਣ, ਹੇਰੋਦੇਸ ਯਿਸੂ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਦੀ ਸੰਭਾਵਨਾ ਤੇ ਬਹੁਤ ਖ਼ੁਸ਼ ਹੈ। ਇਹ ਇਸ ਲਈ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਯਿਸੂ ਦੀ ਭਲਾਈ ਬਾਰੇ ਚਿੰਤਿਤ ਹੈ ਜਾਂ ਕਿ ਉਹ ਇਹ ਜਾਣਨ ਦੀ ਸੱਚੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਲਗਾਏ ਗਏ ਇਲਜ਼ਾਮ ਸੱਚ ਹਨ ਜਾਂ ਨਹੀਂ। ਇਸ ਦੀ ਬਜਾਇ, ਉਹ ਸਿਰਫ਼ ਜਿਗਿਆਸੂ ਹੈ ਅਤੇ ਯਿਸੂ ਨੂੰ ਕੁਝ ਚਮਤਕਾਰ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਦੇਖਣ ਦੀ ਉਮੀਦ ਰੱਖਦਾ ਹੈ।

ਪਰੰਤੂ, ਯਿਸੂ ਹੇਰੋਦੇਸ ਦੀ ਜਿਗਿਆਸਾ ਨੂੰ ਸੰਤੁਸ਼ਟ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਅਸਲ ਵਿਚ, ਜਿਉਂ-ਜਿਉਂ ਹੇਰੋਦੇਸ ਉਸ ਨੂੰ ਸਵਾਲ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਇਕ ਵੀ ਸ਼ਬਦ ਨਹੀਂ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਨਿਰਾਸ਼ ਹੋ ਕੇ ਹੇਰੋਦੇਸ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਸਿਪਾਹੀ ਯਿਸੂ ਦਾ ਮਜ਼ਾਕ ਉਡਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਉਸ ਨੂੰ ਇਕ ਚਮਕੀਲੀ ਪੁਸ਼ਾਕ ਪਹਿਨਾ ਕੇ ਉਸ ਦਾ ਮਖ਼ੌਲ ਉਡਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਫਿਰ ਉਹ ਉਸ ਨੂੰ ਵਾਪਸ ਪਿਲਾਤੁਸ ਕੋਲ ਭੇਜ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ, ਹੇਰੋਦੇਸ ਅਤੇ ਪਿਲਾਤੁਸ, ਜਿਹੜੇ ਪਹਿਲਾਂ ਵੈਰੀ ਸਨ, ਹੁਣ ਚੰਗੇ ਮਿੱਤਰ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।

ਜਦੋਂ ਯਿਸੂ ਵਾਪਸ ਆਉਂਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਪਿਲਾਤੁਸ ਮੁੱਖ ਜਾਜਕਾਂ, ਯਹੂਦੀ ਸ਼ਾਸਕਾਂ, ਅਤੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਇਕੱਠੇ ਸੱਦ ਕੇ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ: “ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਭਰਮਾਉਣ ਵਾਲਾ ਠਹਿਰਾ ਕੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਲਿਆਏ ਅਰ ਵੇਖੋ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਸਾਹਮਣੇ ਪੁੱਛ ਗਿੱਛ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਜਿਹੜੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਦੀ ਤੁਸਾਂ ਇਸ ਉੱਤੇ ਨਾਲਸ਼ ਕੀਤੀ ਹੈ ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵਿਖੇ ਇਸ ਮਨੁੱਖ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਦੋਸ਼ ਨਹੀਂ ਵੇਖਿਆ। ਅਤੇ ਨਾ ਹੇਰੋਦੇਸ ਨੇ ਕਿਉਂਕਿ ਓਨ ਉਸ ਨੂੰ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਮੋੜ ਭੇਜਿਆ ਅਰ ਵੇਖੋ ਉਹ ਦੇ ਕੋਲੋਂ ਕਤਲ ਦੇ ਲਾਇਕ ਕੋਈ ਔਗੁਣ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ। ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਉਹ ਨੂੰ ਕੋਰੜੇ ਮਾਰ ਕੇ ਛੱਡ ਦਿਆਂਗਾ।”

ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪਿਲਾਤੁਸ ਨੇ ਦੋ ਵਾਰੀ ਯਿਸੂ ਨੂੰ ਨਿਰਦੋਸ਼ ਐਲਾਨ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਉਹ ਉਸ ਨੂੰ ਛੱਡਣ ਲਈ ਉਤਸੁਕ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਅਹਿਸਾਸ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸਿਰਫ਼ ਖ਼ਾਰ ਦੇ ਕਾਰਨ ਹੀ ਜਾਜਕਾਂ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਉਸ ਦੇ ਹੱਥ ਸੌਂਪਿਆ ਹੈ। ਜਿਉਂ ਹੀ ਪਿਲਾਤੁਸ ਯਿਸੂ ਨੂੰ ਛੱਡਣ ਦੀ ਲਗਾਤਾਰ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਉਸ ਨੂੰ ਅਜਿਹਾ ਕਰਨ ਦੀ ਹੋਰ ਜ਼ਿਆਦਾ ਪ੍ਰੇਰਣਾ ਮਿਲਦੀ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਆਪਣੀ ਨਿਆਉਂ-ਗੱਦੀ ਉੱਤੇ ਬੈਠਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਸ ਦੀ ਪਤਨੀ ਉਸ ਨੂੰ ਇਹ ਕਹਿੰਦੀ ਹੋਈ ਇਕ ਸੁਨੇਹਾ ਭੇਜਦੀ ਹੈ: “ਤੂੰ ਉਸ ਧਰਮੀ ਨਾਲ ਕੁਝ ਵਾਸਤਾ ਨਾ ਰੱਖ ਕਿਉਂ ਜੋ ਮੈਂ ਅੱਜ ਸੁਫਨੇ ਵਿੱਚ (ਸਪੱਸ਼ਟ ਤੌਰ ਤੇ ਈਸ਼ਵਰੀ ਮੂਲ ਦਾ) ਉਸ ਦੇ ਕਾਰਨ ਵੱਡਾ ਦੁਖ ਡਿੱਠਾ।”

ਫਿਰ ਵੀ, ਪਿਲਾਤੁਸ ਇਸ ਨਿਰਦੋਸ਼ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਛੱਡ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਭਾਵੇਂ ਕਿ ਉਹ ਜਾਣਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਇੰਜ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ? ਯੂਹੰਨਾ 18:​36-38; ਲੂਕਾ 23:​4-16; ਮੱਤੀ 27:​12-14, 18, 19; 14:​1, 2; ਮਰਕੁਸ 15:​2-5.

▪ ਯਿਸੂ ਆਪਣੇ ਰਾਜਤਵ ਸੰਬੰਧੀ ਸਵਾਲ ਦਾ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਵਾਬ ਦਿੰਦਾ ਹੈ?

▪ ਉਹ “ਸੱਚਾਈ” ਕੀ ਹੈ ਜਿਸ ਦੇ ਬਾਰੇ ਗਵਾਹੀ ਦੇਣ ਵਿਚ ਯਿਸੂ ਨੇ ਆਪਣਾ ਪਾਰਥਿਵ ਜੀਵਨ ਬਤੀਤ ਕੀਤਾ?

▪ ਪਿਲਾਤੁਸ ਦਾ ਕੀ ਫ਼ੈਸਲਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਕੀ ਪ੍ਰਤਿਕ੍ਰਿਆ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਪਿਲਾਤੁਸ ਯਿਸੂ ਨਾਲ ਕੀ ਕਰਦਾ ਹੈ?

▪ ਹੇਰੋਦੇਸ ਅੰਤਿਪਾਸ ਕੌਣ ਹੈ, ਉਹ ਯਿਸੂ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਕਿਉਂ ਇੰਨਾ ਖ਼ੁਸ਼ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਉਹ ਯਿਸੂ ਨਾਲ ਕੀ ਕਰਦਾ ਹੈ?

▪ ਪਿਲਾਤੁਸ ਯਿਸੂ ਨੂੰ ਛੱਡਣ ਲਈ ਕਿਉਂ ਉਤਸੁਕ ਹੈ?

ਅਧਿਆਇ 123

“ਵੇਖੋ ਐਸ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ!”

ਯਿਸੂ ਦੇ ਹਾਵ-ਭਾਵ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਹੋ ਕੇ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਨਿਰਦੋਸ਼ਤਾ ਨੂੰ ਪਛਾਣਦੇ ਹੋਏ, ਪਿਲਾਤੁਸ ਉਸ ਨੂੰ ਛੱਡਣ ਲਈ ਇਕ ਹੋਰ ਤਰੀਕਾ ਲੱਭਦਾ ਹੈ। “ਤੁਹਾਡਾ ਇਹ ਦਸਤੂਰ ਹੈ,” ਉਹ ਭੀੜ ਨੂੰ ਦੱਸਦਾ ਹੈ, “ਜੋ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਪਸਾਹ ਦੇ ਸਮੇਂ ਇੱਕ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿਆਂ।”

ਬਰੱਬਾ, ਇਕ ਬਦਨਾਮ ਕਾਤਲ, ਵੀ ਇਕ ਕੈਦੀ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਬੰਦ ਹੈ, ਇਸ ਲਈ ਪਿਲਾਤੁਸ ਪੁੱਛਦਾ ਹੈ: “ਤੁਸੀਂ ਕਿਹ ਨੂੰ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ ਜੋ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੀ ਖ਼ਾਤਰ ਛੱਡ ਦਿਆਂ, ਬਰੱਬਾ ਨੂੰ ਯਾ ਯਿਸੂ ਨੂੰ ਜਿਹੜਾ ਮਸੀਹ ਕਹਾਉਂਦਾ ਹੈ?”

ਮੁੱਖ ਜਾਜਕਾਂ ਦੁਆਰਾ ਕਾਇਲ ਕੀਤੇ ਜਾਣ ਤੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਭੜਕਾਇਆ ਹੈ, ਲੋਕੀ ਬਰੱਬਾ ਨੂੰ ਛੱਡਣ, ਪਰੰਤੂ ਯਿਸੂ ਨੂੰ ਮਰਵਾਉਣ ਲਈ ਮੰਗ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਹੌਸਲਾ ਨਾ ਛੱਡਦੇ ਹੋਏ, ਪਿਲਾਤੁਸ ਇਕ ਵਾਰੀ ਫਿਰ ਪੁੱਛਦਾ ਹੈ: “ਤੁਸੀਂ ਦੋਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕਿਹ ਨੂੰ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ ਜੋ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੀ ਖ਼ਾਤਰ ਛੱਡ ਦਿਆਂ?”

“ਬਰੱਬਾ ਨੂੰ,” ਉਹ ਚਿਲਾਉਂਦੇ ਹਨ।

“ਫੇਰ ਯਿਸੂ ਨੂੰ ਜਿਹੜਾ ਮਸੀਹ ਕਹਾਉਂਦਾ ਹੈ ਮੈਂ ਕੀ ਕਰਾਂ?” ਪਿਲਾਤੁਸ ਨਿਰਾਸਤਾ ਵਿਚ ਪੁੱਛਦਾ ਹੈ।

ਬੋਲਿਆਂ ਕਰ ਦੇਣ ਵਾਲੀ ਇਕ ਚਿਲਾਹਟ ਵਿਚ, ਉਹ ਜਵਾਬ ਦਿੰਦੇ ਹਨ: “ਉਸ ਨੂੰ ਸੂਲੀ ਚਾੜ੍ਹ ਦਿਓ!” (ਨਿ ਵ) “ਸੂਲੀ ਚਾੜ੍ਹ ਦਿਓ! ਉਸ ਨੂੰ ਸੂਲੀ ਚਾੜ੍ਹ ਦਿਓ!”​—⁠ਨਿ ਵ.

ਇਹ ਜਾਣਦੇ ਹੋਏ ਕਿ ਉਹ ਇਕ ਨਿਰਦੋਸ਼ ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਮੌਤ ਦੀ ਮੰਗ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ, ਪਿਲਾਤੁਸ ਬੇਨਤੀ ਕਰਦਾ ਹੈ: “ਕਿਉਂ, ਇਸ ਨੇ ਕੀ ਬੁਰਿਆਈ ਕੀਤੀ? ਮੈਂ ਇਹ ਦੇ ਵਿੱਚ ਕਤਲ ਦੇ ਲਾਇਕ ਕੋਈ ਦੋਸ਼ ਨਹੀਂ ਵੇਖਿਆ ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਇਹ ਨੂੰ ਕੋਰੜੇ ਮਾਰ ਕੇ ਛੱਡ ਦਿਆਂਗਾ।”

ਉਸ ਦੀਆਂ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ਾਂ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ, ਕ੍ਰੋਧਵਾਨ ਭੀੜ ਆਪਣੇ ਧਾਰਮਿਕ ਆਗੂਆਂ ਦੁਆਰਾ ਉਕਸਾਏ ਜਾਣ ਤੇ ਚਿਲਾਉਣਾ ਜਾਰੀ ਰੱਖਦੀ ਹੈ: “ਉਸ ਨੂੰ ਸੂਲੀ ਚਾੜ੍ਹ ਦਿਓ।” ਜਾਜਕਾਂ ਦੁਆਰਾ ਪਾਗਲਪਣ ਦੀ ਹੱਦ ਤਕ ਉਕਸਾਈ ਗਈ ਭੀੜ ਖ਼ੂਨ ਦੀ ਪਿਆਸੀ ਹੈ। ਅਤੇ ਇਹ ਸੋਚਣਾ ਕਿ ਸਿਰਫ਼ ਪੰਜ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ, ਸੰਭਵ ਹੈ ਇਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚ ਸ਼ਾਮਲ ਸਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਯਰੂਸ਼ਲਮ ਵਿਚ ਯਿਸੂ ਦਾ ਰਾਜਾ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਸੁਆਗਤ ਕੀਤਾ ਸੀ! ਇਸ ਸਮੇਂ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਯਿਸੂ ਦੇ ਚੇਲੇ, ਜੇਕਰ ਉਹ ਹਾਜ਼ਰ ਹਨ, ਚੁੱਪ ਅਤੇ ਅਪ੍ਰਗਟ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ।

ਪਿਲਾਤੁਸ, ਇਹ ਦੇਖਦੇ ਹੋਏ ਕਿ ਉਸ ਦੀ ਬੇਨਤੀ ਬੇਕਾਰ ਹੈ, ਸਗੋਂ ਇਸ ਦੀ ਬਜਾਇ, ਇਕ ਹੰਗਾਮਾ ਉਠ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਪਾਣੀ ਲੈ ਕੇ ਭੀੜ ਦੇ ਸਾਮ੍ਹਣੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਨੂੰ ਧੋਂਦੇ ਹੋਏ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ: “ਮੈਂ ਇਸ ਦੇ ਲਹੂ ਤੋਂ ਨਿਰਦੋਸ਼ ਹਾਂ। ਤੁਸੀਂ ਜਾਣੋ।” ਇਸ ਤੇ, ਲੋਕੀ ਜਵਾਬ ਦਿੰਦੇ ਹਨ: “ਉਹ ਦਾ ਲਹੂ ਸਾਡੇ ਉੱਤੇ ਅਰ ਸਾਡੀ ਉਲਾਦ ਉੱਤੇ ਹੋਵੇ!”

ਇਸ ਲਈ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮੰਗ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ​— ਅਤੇ ਭੀੜ ਨੂੰ ਸੰਤੁਸ਼ਟ ਕਰਨ ਦੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਇੱਛਾ ਰੱਖਦੇ ਹੋਏ, ਇਸ ਦੀ ਬਜਾਇ ਕਿ ਉਹ ਕੰਮ ਕਰੇ ਜੋ ਉਹ ਜਾਣਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸਹੀ ਹੈ​— ਪਿਲਾਤੁਸ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਬਰੱਬਾ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਯਿਸੂ ਨੂੰ ਲੈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਨੰਗਾ ਕਰਵਾ ਕੇ ਫਿਰ ਕੋਰੜੇ ਲਗਵਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਕੋਈ ਸਾਧਾਰਣ ਕੋਰੜਿਆਂ ਦੀ ਮਾਰ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਦ ਜਰਨਲ ਆਫ਼ ਦੀ ਅਮੈਰੀਕਨ ਮੈਡੀਕਲ ਐਸੋਸੀਏਸ਼ਨ ਕੋਰੜੇ ਮਾਰਨ ਦੇ ਰੋਮੀ ਅਭਿਆਸ ਬਾਰੇ ਵਰਣਨ ਕਰਦੀ ਹੈ:

“ਆਮ ਇਸਤੇਮਾਲ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਯੰਤਰ ਇਕ ਛੋਟਾ ਕੋਰੜਾ (ਚਾਬਕ ਜਾਂ ਛਾਂਟਾ) ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਜਿਸ ਵਿਚ ਚਮੜੇ ਦੀਆਂ ਕਈ ਇਕਹਿਰੀਆਂ ਜਾਂ ਗੁੰਦੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਵੱਖੋ-ਵੱਖ ਲੰਬਾਈ ਦੀਆਂ ਪੱਟੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਸਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚ ਛੋਟੇ-ਛੋਟੇ ਲੋਹੇ ਦੇ ਗੋਲੇ ਜਾਂ ਭੇਡ ਦੀਆਂ ਹੱਡੀਆਂ ਦੇ ਤਿੱਖੇ ਟੁੱਕੜੇ ਕੁਝ-ਕੁਝ ਦੂਰੀ ਤੇ ਬੰਨ੍ਹੇ ਹੁੰਦੇ ਸਨ। . . . ਜਿਉਂ-ਜਿਉਂ ਰੋਮੀ ਸਿਪਾਹੀ ਪੂਰੇ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਸ਼ਿਕਾਰ ਦੀ ਪਿੱਠ ਉੱਤੇ ਬਾਰ-ਬਾਰ ਮਾਰਦੇ ਸਨ, ਤਾਂ ਲੋਹੇ ਦੇ ਗੋਲਿਆਂ ਤੋਂ ਗਹਿਰੀ ਗੁੱਝੀ ਸੱਟ ਪਹੁੰਚਦੀ, ਅਤੇ ਚਮੜੇ ਦੀਆਂ ਪੱਟੀਆਂ ਅਤੇ ਭੇਡ ਦੀਆਂ ਹੱਡੀਆਂ ਚਮੜੀ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਹੇਠਲੇ ਊਤਕਾਂ ਨੂੰ ਚੀਰ ਦਿੰਦੀਆਂ ਸਨ। ਫਿਰ, ਜਿਵੇਂ ਕੋਰੜਿਆਂ ਦੀ ਮਾਰ ਜਾਰੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ, ਚੀਰ ਹੇਠਲੇ ਪਿੰਜਰ ਦੀਆਂ ਮਾਸ-ਪੇਸ਼ੀਆਂ ਤਕ ਪਾਟ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਰਕਤ-ਵਹਿਣ ਮਾਸ ਦੀਆਂ ਕੰਬਦੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਲੀਰਾਂ ਉਤਪੰਨ ਕਰਦਾ ਹੈ”।

ਇਸ ਕਸ਼ਟਦਾਇਕ ਮਾਰ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਯਿਸੂ ਨੂੰ ਹਾਕਮ ਦੇ ਮਹਿਲ ਵਿਚ ਲਿਜਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਸਿਪਾਹੀਆਂ ਦੀ ਪੂਰੀ ਟੋਲੀ ਨੂੰ ਇਕੱਠੇ ਸੱਦਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉੱਥੇ ਸਿਪਾਹੀ ਕੰਡਿਆਂ ਦਾ ਤਾਜ ਗੁੰਦ ਕੇ ਉਸ ਦੇ ਸਿਰ ਤੇ ਦਬਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਉਸ ਨਾਲ ਹੋਰ ਵੀ ਬੁਰਾ ਵਰਤਾਉ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਉਸ ਦੇ ਸੱਜੇ ਹੱਥ ਵਿਚ ਇਕ ਕਾਨਾ ਦਿੰਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਉਹ ਉਸ ਨੂੰ ਇਕ ਬੈਂਗਣੀ ਬਸਤਰ ਪਹਿਨਾਉਂਦੇ ਹਨ, ਜਿਸ ਕਿਸਮ ਦਾ ਬਸਤਰ ਪਾਤਸ਼ਾਹਾਂ ਦੁਆਰਾ ਪਹਿਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਫਿਰ ਉਹ ਮਜ਼ਾਕ ਉਡਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਉਸ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ: “ਹੇ ਯਹੂਦੀਆਂ ਦੇ ਪਾਤਸ਼ਾਹ, ਨਮਸਕਾਰ!” ਨਾਲ ਹੀ, ਉਹ ਉਸ ਦੇ ਮੂੰਹ ਉੱਤੇ ਥੁੱਕਦੇ ਅਤੇ ਚਪੇੜ ਮਾਰਦੇ ਹਨ। ਫਿਰ ਉਹ ਉਸ ਦੇ ਹੱਥੋਂ ਮਜ਼ਬੂਤ ਕਾਨਾ ਲੈ ਕੇ ਇਸ ਨੂੰ ਉਸ ਦੇ ਸਿਰ ਤੇ ਮਾਰਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਅਪਮਾਨਜਨਕ “ਤਾਜ” ਦੇ ਤਿੱਖੇ ਕੰਡਿਆਂ ਨੂੰ ਉਸ ਦੇ ਸਿਰ ਦੀ ਚਮੜੀ ਵਿਚ ਹੋਰ ਧੱਕਦੇ ਹਨ।

ਇਸ ਦੁਰਵਿਵਹਾਰ ਦੇ ਸਾਮ੍ਹਣੇ ਯਿਸੂ ਦਾ ਮਾਅਰਕੇ ਦਾ ਗੌਰਵ ਅਤੇ ਬਲ ਪਿਲਾਤੁਸ ਨੂੰ ਇੰਨਾ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਉਸ ਨੂੰ ਛੁਡਾਉਣ ਦੀ ਇਕ ਹੋਰ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। “ਵੇਖੋ ਮੈਂ ਉਹ ਨੂੰ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਬਾਹਰ ਲਿਆਉਂਦਾ ਹਾਂ ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਜਾਣੋ ਭਈ ਮੈਂ ਉਹ ਦਾ ਕੋਈ ਦੋਸ਼ ਨਹੀਂ ਵੇਖਦਾ ਹਾਂ,” ਉਹ ਭੀੜ ਨੂੰ ਦੱਸਦਾ ਹੈ। ਸੰਭਵ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਸੋਚਦਾ ਹੈ ਕਿ ਯਿਸੂ ਦੀ ਕਸ਼ਟਦਾਈ ਦਸ਼ਾ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦਿਲ ਨਰਮ ਪੈ ਜਾਣਗੇ। ਜਿਉਂ ਹੀ ਯਿਸੂ ਨਿਰਦਈ ਭੀੜ ਦੇ ਸਾਮ੍ਹਣੇ, ਕੰਡਿਆਂ ਦਾ ਤਾਜ ਅਤੇ ਬੈਂਗਣੀ ਰੰਗ ਦਾ ਬਾਹਰੀ ਬਸਤਰ ਪਹਿਨੇ ਹੋਏ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਲਹੂ-ਲੁਹਾਨ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਦਰਦ ਚਿਤ੍ਰਿਤ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਖੜ੍ਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਪਿਲਾਤੁਸ ਐਲਾਨ ਕਰਦਾ ਹੈ: “ਵੇਖੋ ਐਸ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ!”

ਭਾਵੇਂ ਕਿ ਕੁੱਟਿਆ ਅਤੇ ਮਾਰਿਆ ਗਿਆ, ਸਾਰੇ ਇਤਿਹਾਸ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਹਸਤੀ ਇੱਥੇ ਖੜ੍ਹੀ ਹੈ, ਸੱਚ-ਮੁੱਚ ਹੀ ਉਹ ਸਰਬ ਮਹਾਨ ਮਨੁੱਖ ਜੋ ਕਦੀ ਜੀਉਂਦਾ ਰਿਹਾ! ਜੀ ਹਾਂ, ਯਿਸੂ ਇਕ ਅਜਿਹਾ ਸ਼ਾਂਤ ਗੌਰਵ ਅਤੇ ਸਕੂਨ ਦਿਖਾਉਂਦਾ ਹੈ ਜੋ ਅਜਿਹੀ ਮਹਾਨਤਾ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਦੇ ਹਨ ਜਿਸ ਨੂੰ ਪਿਲਾਤੁਸ ਵੀ ਕਬੂਲ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਸ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਸਪੱਸ਼ਟ ਤੌਰ ਤੇ ਆਦਰ ਅਤੇ ਦਇਆ ਦੋਨਾਂ ਦਾ ਮਿਸ਼ਰਣ ਹਨ। ਯੂਹੰਨਾ 18:​39–19:5; ਮੱਤੀ 27:​15-17, 20-30; ਮਰਕੁਸ 15:​6-19; ਲੂਕਾ 23:​18-25.

▪ ਪਿਲਾਤੁਸ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਯਿਸੂ ਨੂੰ ਛੱਡਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ?

▪ ਪਿਲਾਤੁਸ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ?

▪ ਕੋਰੜੇ ਮਾਰਨ ਵਿਚ ਕੀ ਕੁਝ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ?

▪ ਕੋਰੜੇ ਮਾਰੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਯਿਸੂ ਦਾ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮਖ਼ੌਲ ਉਡਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ?

▪ ਪਿਲਾਤੁਸ ਯਿਸੂ ਨੂੰ ਛੱਡਣ ਦੀ ਹੋਰ ਕਿਹੜੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ?

ਅਧਿਆਇ 124

ਸੌਂਪਿਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਲਿਜਾਇਆ ਗਿਆ

ਜਦੋਂ ਪਿਲਾਤੁਸ, ਪੀੜਿਤ ਯਿਸੂ ਦੇ ਸ਼ਾਂਤ ਗੌਰਵ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਹੋ ਕੇ, ਉਸ ਨੂੰ ਛੱਡਣ ਦੀ ਇਕ ਹੋਰ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਮੁੱਖ ਜਾਜਕ ਹੋਰ ਵੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਕ੍ਰੋਧਿਤ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਨਿਸ਼ਚਿਤ ਹਨ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦੁਸ਼ਟ ਇਰਾਦੇ ਵਿਚ ਕੋਈ ਵਿਘਨ ਨਾ ਪਵੇ। ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਫਿਰ ਤੋਂ ਚਿਲਾਉਣ ਲੱਗਦੇ ਹਨ: “ਉਸ ਨੂੰ ਸੂਲੀ ਚਾੜ੍ਹ ਦਿਓ! ਉਸ ਨੂੰ ਸੂਲੀ ਚਾੜ੍ਹ ਦਿਓ!”​—⁠ਨਿ ਵ.

“ਤੁਸੀਂ ਆਪੇ ਇਹ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਸਲੀਬ [“ਸੂਲੀ ਚਾੜ੍ਹ,” ਨਿ ਵ] ਦਿਓ,” ਪਿਲਾਤੁਸ ਜਵਾਬ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। (ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਹਿਲਾਂ ਕੀਤੇ ਗਏ ਦਾਅਵੇ ਦੇ ਉਲਟ, ਯਹੂਦੀਆਂ ਨੂੰ ਕਾਫ਼ੀ ਗੰਭੀਰ ਧਾਰਮਿਕ ਅਪਰਾਧਾਂ ਲਈ ਅਪਰਾਧੀਆਂ ਨੂੰ ਮੌਤ ਦੀ ਸਜ਼ਾ ਦੇਣ ਦਾ ਅਧਿਕਾਰ ਮਿਲ ਸਕਦਾ ਹੈ।) ਫਿਰ, ਘੱਟੋ-ਘੱਟ ਪੰਜਵੀਂ ਵਾਰੀ, ਪਿਲਾਤੁਸ ਯਿਸੂ ਨੂੰ ਨਿਰਦੋਸ਼ ਘੋਸ਼ਿਤ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ: “ਮੈਂ ਇਹ ਦਾ ਕੋਈ ਦੋਸ਼ ਨਹੀਂ ਵੇਖਦਾ ਹਾਂ।”

ਇਹ ਦੇਖਦੇ ਹੋਏ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਇਲਜ਼ਾਮ ਨਤੀਜੇ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਵਿਚ ਅਸਫਲ ਹੋਏ ਹਨ, ਯਹੂਦੀ ਕੁਝ ਘੰਟੇ ਪਹਿਲਾਂ ਮਹਾਸਭਾ ਦੇ ਸਾਮ੍ਹਣੇ ਯਿਸੂ ਦੇ ਮੁਕੱਦਮੇ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਇਸਤੇਮਾਲ ਕੀਤੇ ਗਏ ਕੁਫ਼ਰ ਦੇ ਧਾਰਮਿਕ ਇਲਜ਼ਾਮ ਦੀ ਮਦਦ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। “ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਸ਼ਰਾ ਹੈ,” ਉਹ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ, “ਅਤੇ ਉਸ ਸ਼ਰਾ ਅਨੁਸਾਰ ਇਹ ਮਰਨ ਜੋਗ ਹੈ ਇਸ ਲਈ ਜੋ ਇਹ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦਾ ਪੁੱਤ੍ਰ ਬਣਾਇਆ।”

ਇਹ ਇਲਜ਼ਾਮ ਪਿਲਾਤੁਸ ਲਈ ਨਵਾਂ ਹੈ, ਅਤੇ ਇਹ ਉਸ ਨੂੰ ਹੋਰ ਵੀ ਡਰਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਹੁਣ ਤਕ ਉਹ ਸਮਝ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਯਿਸੂ ਕੋਈ ਸਾਧਾਰਣ ਮਨੁੱਖ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਸ ਦੀ ਪਤਨੀ ਦੇ ਸੁਫ਼ਨੇ ਤੋਂ ਅਤੇ ਯਿਸੂ ਦੇ ਵਿਅਕਤਿੱਤਵ ਵਿਚ ਮਾਅਰਕੇ ਵਾਲੇ ਬਲ ਤੋਂ ਵੀ ਸੰਕੇਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਪਰੰਤੂ “ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦਾ ਪੁੱਤ੍ਰ”? ਪਿਲਾਤੁਸ ਜਾਣਦਾ ਹੈ ਕਿ ਯਿਸੂ ਗਲੀਲ ਤੋਂ ਹੈ। ਫਿਰ ਵੀ, ਕੀ ਇਹ ਸੰਭਵ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਜੀਉਂਦਾ ਰਿਹਾ ਹੈ? ਉਸ ਨੂੰ ਫਿਰ ਤੋਂ ਮਹਿਲ ਵਿਚ ਵਾਪਸ ਲਿਜਾਂਦੇ ਹੋਏ, ਪਿਲਾਤੁਸ ਪੁੱਛਦਾ ਹੈ: “ਤੂੰ ਕਿੱਥੋਂ ਦਾ ਹੈਂ?”

ਯਿਸੂ ਚੁੱਪ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਪਿਲਾਤੁਸ ਨੂੰ ਦੱਸ ਚੁੱਕਿਆ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਇਕ ਰਾਜਾ ਹੈ ਪਰੰਤੂ ਉਸ ਦਾ ਰਾਜ ਇਸ ਜਗਤ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਹੁਣ ਹੋਰ ਸਪਸ਼ਟੀਕਰਣ ਬੇਕਾਰ ਹੋਵੇਗਾ। ਪਰੰਤੂ, ਜਵਾਬ ਦੇਣ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰਨ ਦੁਆਰਾ ਪਿਲਾਤੁਸ ਦੇ ਹੰਕਾਰ ਨੂੰ ਠੇਸ ਲੱਗਦੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਉਹ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨਾਲ ਯਿਸੂ ਤੇ ਭੜਕ ਪੈਂਦਾ ਹੈ: “ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਬੋਲਦਾ? ਕੀ ਤੂੰ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦਾ ਜੋ ਇਹ ਮੇਰੇ ਵੱਸ ਵਿਚ ਹੈ ਕਿ ਭਾਵੇਂ ਤੈਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿਆਂ ਭਾਵੇਂ ਤੈਨੂੰ ਸਲੀਬ [“ਸੂਲੀ,” ਨਿ ਵ] ਉੱਤੇ ਚੜ੍ਹਾਵਾਂ?”

“ਜੇ ਤੈਨੂੰ ਇਹ ਉੱਪਰੋਂ ਨਾ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਉੱਤੇ ਤੇਰਾ ਕੁਝ ਵੱਸ ਨਾ ਚੱਲਦਾ,” ਯਿਸੂ ਆਦਰ ਨਾਲ ਜਵਾਬ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਮਾਨਵ ਸ਼ਾਸਕਾਂ ਨੂੰ ਪਾਰਥਿਵ ਮਾਮਲਿਆਂ ਉੱਤੇ ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਨ ਕਰਨ ਲਈ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੁਆਰਾ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਅਧਿਕਾਰ ਨੂੰ ਸੰਕੇਤ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਯਿਸੂ ਅੱਗੇ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ: “ਇਸ ਕਾਰਨ ਜਿਨ ਮੈਨੂੰ ਤੇਰੇ ਹਵਾਲੇ ਕੀਤਾ ਉਹ ਦਾ ਪਾਪ ਵੱਧ ਹੈ।” ਦਰਅਸਲ, ਪਰਧਾਨ ਜਾਜਕ ਕਯਾਫ਼ਾ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਸਾਥੀ ਅਤੇ ਯਹੂਦਾ ਇਸਕਰਿਯੋਤੀ ਸਾਰੇ ਦੇ ਸਾਰੇ ਯਿਸੂ ਦੇ ਨਾਲ ਕੀਤੇ ਅਨੁਚਿਤ ਵਰਤਾਉ ਲਈ ਪਿਲਾਤੁਸ ਨਾਲੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਭਾਰੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਢੋਂਦੇ ਹਨ।

ਯਿਸੂ ਦੁਆਰਾ ਹੋਰ ਵੀ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਹੋ ਕੇ ਅਤੇ ਡਰਦੇ ਹੋਏ ਕਿ ਸ਼ਾਇਦ ਯਿਸੂ ਦਾ ਈਸ਼ਵਰੀ ਮੂਲ ਹੈ, ਪਿਲਾਤੁਸ ਉਸ ਨੂੰ ਛੱਡਣ ਦੀਆਂ ਆਪਣੀਆਂ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ਾਂ ਫਿਰ ਤੋਂ ਦੁਹ­ਰਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਪਰੰਤੂ, ਯਹੂਦੀ ਲੋਕ ਪਿਲਾਤੁਸ ਨੂੰ ਮੂੰਹ ਤੋੜ ਜਵਾਬ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਇਲਜ਼ਾਮਾਂ ਨੂੰ ਦੁਹਰਾਉਂਦੇ ਹੋਏ, ਚਲਾਕੀ ਨਾਲ ਧਮਕਾਉਂਦੇ ਹਨ: “ਜੇ ਤੂੰ ਇਹ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦੇਵੇਂ ਤਾਂ ਤੂੰ ਕੈਸਰ ਦਾ ਮਿੱਤ੍ਰ ਨਹੀਂ! ਹਰੇਕ ਜੋ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਬਣਾਉਂਦਾ ਹੈ ਸੋ ਕੈਸਰ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਬੋਲਦਾ ਹੈ!”

ਇਨ੍ਹਾਂ ਘੋਰ ਭਾਵ-ਅਰਥਾਂ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ, ਪਿਲਾਤੁਸ ਯਿਸੂ ਨੂੰ ਇਕ ਵਾਰੀ ਹੋਰ ਬਾਹਰ ਲਿਆਉਂਦਾ ਹੈ। “ਵੇਖੋ ਔਹ ਤੁਹਾਡਾ ਪਾਤਸ਼ਾਹ!” ਉਹ ਫਿਰ ਬੇਨਤੀ ਕਰਦਾ ਹੈ।

“ਉਸ ਨੂੰ ਲੈ ਜਾਓ, ਉਸ ਨੂੰ ਲੈ ਜਾਓ! ਉਸ ਨੂੰ ਸੂਲੀ ਚਾੜ੍ਹ ਦਿਓ!”​—⁠ਨਿ ਵ.

“ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਨੂੰ ਸਲੀਬ [“ਸੂਲੀ ਚਾੜ੍ਹ,” ਨਿ ਵ] ਦਿਆਂ?” ਪਿਲਾਤੁਸ ਨਿਰਾਸ­ਤਾ ਵਿਚ ਪੁੱਛਦਾ ਹੈ।

ਰੋਮੀਆਂ ਦੇ ਸ਼ਾਸਨ ਅਧੀਨ ਯਹੂਦੀ ਖਿੱਝੇ ਹੋਏ ਹਨ। ਦਰਅਸਲ, ਉਹ ਰੋਮੀ ਪ੍ਰਧਾਨਤਾ ਨੂੰ ਨਫ਼ਰਤ ਕਰਦੇ ਹਨ! ਫਿਰ ਵੀ, ਪਖੰਡ ਨਾਲ, ਮੁੱਖ ਜਾਜਕ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ: “ਕੈਸਰ ਬਿਨਾ ਸਾਡਾ ਕੋਈ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਨਹੀਂ ਹੈ।”

ਆਪਣੀ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਪਦਵੀ ਅਤੇ ਨੇਕਨਾਮੀ ਦੇ ਲਈ ਡਰਦੇ ਹੋਏ, ਪਿਲਾਤੁਸ ਆਖ਼ਰਕਾਰ ਯਹੂਦੀਆਂ ਦੀਆਂ ਕਠੋਰ ਮੰਗਾਂ ਦੇ ਅੱਗੇ ਹਾਰ ਮੰਨ ਲੈਂਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਯਿਸੂ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਹੱਥ ਸੌਂਪ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਸਿਪਾਹੀ ਯਿਸੂ ਦੇ ਬੈਂਗਣੀ ਬਸਤਰ ਨੂੰ ਲਾਹ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਉਸ ਦੇ ਬਾਹਰੀ ਬਸਤਰ ਪਹਿਨਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਜਿਉਂ ਹੀ ਯਿਸੂ ਨੂੰ ਸੂਲੀ ਚਾੜ੍ਹਨ ਲਈ ਲਿਜਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਤਸੀਹੇ ਦੀ ਸੂਲੀ ਆਪ ਹੀ ਚੁੱਕਣੀ ਪੈਂਦੀ ਹੈ।

ਹੁਣ ਸ਼ੁੱਕਰਵਾਰ, ਨੀਸਾਨ 14 ਦੀ ਅੱਧੀ ਸਵੇਰ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਹੈ; ਸ਼ਾਇਦ ਦੁਪਹਿਰ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ। ਯਿਸੂ ਵੀਰਵਾਰ ਤੜਕੇ ਦਾ ਜਾਗ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਉਹ ਇਕ ਦੇ ਬਾਅਦ ਇਕ ਕਸ਼ਟ ਝੱਲ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਸਮਝਣਯੋਗ ਹੈ ਕਿ ਸੂਲੀ ਦੇ ਭਾਰ ਹੇਠਾਂ ਉਸ ਦਾ ਬਲ ਛੇਤੀ ਹੀ ਜਵਾਬ ਦੇ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਸ਼ਮਊਨ ਨਾਮਕ ਇਕ ਰਾਹੀ, ਅਫਰੀਕਾ ਦੇ ਕਿਸੇ ਕੁਰੇਨੀ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਉਸ ਦੇ ਲਈ ਇਹ ਚੁੱਕਣ ਵਾਸਤੇ ਮਜਬੂਰ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਜਿਉਂ-ਜਿਉਂ ਉਹ ਅੱਗੇ ਵਧਦੇ ਹਨ, ਤਾਂ ਔਰਤਾਂ ਸਮੇਤ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਉਸ ਦੇ ਮਗਰ-ਮਗਰ ਚੱਲਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਸੋਗ ਵਿਚ ਆਪਣੀਆਂ ਛਾਤੀਆਂ ਪਿੱਟਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਯਿਸੂ ਲਈ ਵਿਰਲਾਪ ਕਰਦੇ ਹਨ।

ਔਰਤਾਂ ਵੱਲ ਮੁੜਦੇ ਹੋਏ ਯਿਸੂ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ: “ਹੇ ਯਰੂਸ਼ਲਮ ਦੀਓ ਧੀਓ, ਮੈਨੂੰ ਨਾ ਰੋਵੋ ਪਰ ਆਪ ਨੂੰ ਅਤੇ ਆਪਣਿਆਂ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਰੋਵੋ। ਕਿਉਂਕਿ ਵੇਖੋ ਓਹ ਦਿਨ ਆਉਂਦੇ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਆਖਣਗੇ ਭਈ ਧੰਨ ਹਨ ਬਾਂਝਾਂ ਅਤੇ ਓਹ ਕੁੱਖਾਂ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨਹੀਂ ਜਣਿਆ ਅਤੇ ਓਹ ਦੁੱਧੀਆਂ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੁੱਧ ਨਹੀਂ ਚੁੰਘਾਇਆ। . . . ਕਿਉਂਕਿ ਜਾਂ ਹਰੇ ਰੁੱਖ ਨਾਲ ਇਹ ਕਰਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਸੁੱਕੇ ਨਾਲ ਕੀ ਨਾ ਹੋਵੇਗਾ?”

ਯਿਸੂ ਯਹੂਦੀ ਕੌਮ ਦੇ ਰੁੱਖ ਵੱਲ ਸੰਕੇਤ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿਚ ਯਿਸੂ ਦੀ ਮੌਜੂਦ­ਗੀ ਅਤੇ ਉਸ ਉੱਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਇਕ ਬਕੀਏ ਦੇ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਅਜੇ ਵੀ ਜੀਵਨ ਦੀ ਕੁਝ ਨਮੀ ਬਾਕੀ ਹੈ। ਪਰੰਤੂ ਜਦੋਂ ਇਹ ਕੌਮ ਵਿੱਚੋਂ ਅਲੱਗ ਕੀਤੇ ਜਾਣਗੇ, ਤਾਂ ਸਿਰਫ਼ ਇਕ ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਤੌਰ ਤੇ ਸੁੱਕਿਆ ਹੋਇਆ ਰੁੱਖ, ਜੀ ਹਾਂ, ਇਕ ਸੁੱਕਿਆ ਹੋਇਆ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਸੰਗਠਨ ਹੀ ਬਾਕੀ ਰਹਿ ਜਾਵੇਗਾ। ਹਾਏ, ਉਦੋਂ ਕਿੰਨਾ ਰੋਣਾ ਹੋਵੇਗਾ ਜਦੋਂ ਰੋਮੀ ਸੈਨਾ, ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੇ ਦੰਡਕਾਰ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਯਹੂਦੀ ਕੌਮ ਨੂੰ ਨਾਸ਼ ਕਰੇਗੀ! ਯੂਹੰਨਾ 19:​6-17; 18:31; ਲੂਕਾ 23:​24-31; ਮੱਤੀ 27:​31, 32; ਮਰਕੁਸ 15:​20, 21.

▪ ਧਾਰਮਿਕ ਆਗੂ ਕਿਹੜਾ ਇਲਜ਼ਾਮ ਲਗਾਉਂਦੇ ਹਨ ਜਦੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਇਲਜ਼ਾਮ ਨਤੀਜੇ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਵਿਚ ਅਸਫਲ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ?

▪ ਪਿਲਾਤੁਸ ਕਿਉਂ ਹੋਰ ਡਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ?

▪ ਯਿਸੂ ਨਾਲ ਜੋ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਉਸ ਲਈ ਜ਼ਿਆਦਾ ਵੱਡਾ ਪਾਪ ਕੌਣ ਢੋਂਦੇ ਹਨ?

▪ ਆਖ਼ਰਕਾਰ, ਜਾਜਕ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪਿਲਾਤੁਸ ਨੂੰ ਕਾਇਲ ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਹਨ ਕਿ ਉਹ ਯਿਸੂ ਨੂੰ ਮਾਰ ਦੇਣ ਲਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਹੱਥ ਸੌਂਪ ਦੇਵੇ?

▪ ਯਿਸੂ ਉਸ ਦੇ ਲਈ ਰੋਣ ਵਾਲੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਕੀ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਰੁੱਖ ਦੇ “ਹਰੇ” ਅਤੇ ਫਿਰ “ਸੁੱਕੇ” ਹੋਣ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਕਰਨ ਤੋਂ ਉਸ ਦਾ ਕੀ ਮਤਲਬ ਹੈ?

ਅਧਿਆਇ 125

ਸੂਲੀ ਉੱਤੇ ਕਸ਼ਟ

ਯਿਸੂ ਦੇ ਨਾਲ ਦੋ ਡਾਕੂ ਵੀ ਮਾਰੇ ਜਾਣ ਲਈ ਲਿਜਾਏ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ। ਸ਼ਹਿਰ ਤੋਂ ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੂਰ, ਗਲਗਥਾ ਨਾਮਕ ਇਕ ਥਾਂ, ਜਾਂ ਖੋਪਰੀ ਦੀ ਥਾਂ ਵਿਖੇ ਜਲੂਸ ਆ ਕੇ ਰੁਕ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਕੈਦੀਆਂ ਦੇ ਕੱਪੜੇ ਉਤਾਰੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਫਿਰ ਗੰਧਰਸ ਮਿਲਾਇਆ ਹੋਇਆ ਦਾਖ ਰਸ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਸਪੱਸ਼ਟ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਯਰੂਸ਼ਲਮ ਦੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਦੁਆਰਾ ਤਿਆਰ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਰੋਮੀ ਲੋਕ ਸੂਲੀ ਉੱਤੇ ਚੜ੍ਹਾਏ ਜਾਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਇਹ ਦਰਦ-ਨਿਵਾਰਕ ਦਵਾਈ ਦੇਣ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਪਰੰਤੂ, ਜਦੋਂ ਯਿਸੂ ਇਹ ਚੱਖਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਹ ਪੀਣ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਕਿਉਂ? ਸਪੱਸ਼ਟ ਤੌਰ ਤੇ ਉਹ ਆਪਣੀ ਨਿਹਚਾ ਦੀ ਇਸ ਪਰਮ ਪਰੀਖਿਆ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਆਪਣੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਵਿਚਾਰ-ਸ਼ਕਤੀਆਂ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਾਬੂ ਵਿਚ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ।

ਹੁਣ ਯਿਸੂ ਦੇ ਹੱਥ ਉਸ ਦੇ ਸਿਰ ਦੇ ਉੱਪਰ ਕਰ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਸੂਲੀ ਉੱਤੇ ਲਿਟਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਫਿਰ ਸਿਪਾਹੀ ਉਸ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਪੈਰਾਂ ਵਿਚ ਵੱਡੇ-ਵੱਡੇ ਕਿੱਲ ਠੋਕਦੇ ਹਨ। ਜਿਉਂ-ਜਿਉਂ ਕਿੱਲ ਮਾਸ ਅਤੇ ਯੋਜਕ ਤੰਤੂਆਂ ਵਿਚ ਖੁਭਦੇ ਹਨ, ਉਹ ਦਰਦ ਨਾਲ ਤੜਫ ਉਠਦਾ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਸੂਲੀ ਖੜ੍ਹੀ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਦਰਦ ­ਅਤਿਅੰਤ ਦੁਖਦਾਈ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਸਰੀਰ ਦਾ ਭਾਰ ਕਿੱਲਾਂ ਦੇ ਜਖ਼ਮਾਂ ਨੂੰ ਚੀਰਦਾ ਹੈ। ਫਿਰ ਵੀ, ਧਮਕਾਉਣ ਦੀ ਬਜਾਇ, ਯਿਸੂ ਰੋਮੀ ਸਿਪਾਹੀਆਂ ਲਈ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕਰਦਾ ਹੈ: “ਹੇ ਪਿਤਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮਾਫ਼ ਕਰ ਕਿਉਂ ਜੋ ਓਹ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੇ ਭਈ ਕੀ ਕਰਦੇ ਹਨ।”

ਪਿਲਾਤੁਸ ਨੇ ਉਸ ਦੀ ਸੂਲੀ ਉੱਤੇ ਇਕ ਪੱਟੀ ਲਗਾਈ ਹੈ ਜਿਹੜੀ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪੜ੍ਹੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ: “ਯਿਸੂ ਨਾਸਰੀ ਯਹੂਦੀਆਂ ਦਾ ਪਾਤਸ਼ਾਹ।” ਸਪੱਸ਼ਟ ਤੌਰ ਤੇ, ਉਹ ਇਸ ਨੂੰ ਸਿਰਫ਼ ਇਸ ਲਈ ਹੀ ਨਹੀਂ ਲਿਖਦਾ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਯਿਸੂ ਦਾ ਆਦਰ ਕਰਦਾ ਹੈ ਪਰੰਤੂ ਇਸ ਕਰਕੇ ਵੀ ਕਿ ਉਹ ਯਹੂਦੀ ਜਾਜਕਾਂ ਨਾਲ ਘਿਰਣਾ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਦੁਆਰਾ ਯਿਸੂ ਦੀ ਮੌਤ ਦੀ ਸਜ਼ਾ ਦਿਵਾਈ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਕਿ ਸਾਰੇ ਉਸ ਪੱਟੀ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹ ਸਕਣ, ਪਿਲਾਤੁਸ ਇਸ ਨੂੰ ਤਿੰਨ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਵਿਚ​— ਇਬਰਾਨੀ ਵਿਚ, ਸਰਕਾਰੀ ਲਾਤੀਨੀ ਵਿਚ, ਅਤੇ ਆਮ ਯੂਨਾਨੀ ਵਿਚ​—⁠ਲਿਖਵਾਉਂਦਾ ਹੈ।

ਮੁੱਖ ਜਾਜਕ, ਜਿਸ ਵਿਚ ਕਯਾਫ਼ਾ ਅਤੇ ਅੰਨਾਸ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ, ਵਿਆਕੁਲ ਹਨ। ਇਹ ਨਿਸ਼ਚਾਤਮਕ ਘੋਸ਼ਣਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਜਿੱਤ ਦੀ ਘੜੀ ਨੂੰ ਖਰਾਬ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਕਰਕੇ ਉਹ ਵਿਰੋਧ ਕਰਦੇ ਹਨ: “‘ਯਹੂਦੀਆਂ ਦਾ ਪਾਤਸ਼ਾਹ’ ਨਾ ਲਿਖੋ ਪਰ ਇਹ ਕਿ ‘ਉਹ ਨੇ ਕਿਹਾ ਮੈਂ ਯਹੂਦੀਆਂ ਦਾ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਹਾਂ।’” ਜਾਜਕਾਂ ਦਾ ਮੁਹਰਾ ਬਣਨ ਤੋਂ ਖਿੱਝ ਕੇ, ਪਿਲਾਤੁਸ ਪੱਕੀ ਘਿਰਣਾ ਨਾਲ ਜਵਾਬ ਦਿੰਦਾ ਹੈ: “ਮੈਂ ਜੋ ਲਿਖਿਆ ਸੋ ਲਿਖਿਆ।”

ਹੁਣ ਜਾਜਕ ਇਕ ਵੱਡੀ ਭੀੜ ਦੇ ਨਾਲ ਮੌਤ ਦੀ ਸਜ਼ਾ ਦੇਣ ਦੀ ਥਾਂ ਤੇ ਇਕੱਠੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਜਾਜਕ ਪੱਟੀ ਦੀ ਘੋਸ਼ਣਾ ਦਾ ਖੰਡਨ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਮਹਾਸਭਾ ਦੇ ਮੁਕੱਦਮੇ ਵਿਚ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਉਸ ਝੂਠੀ ਘੋਸ਼ਣਾ ਨੂੰ ਦੁਹਰਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਲਈ ਹੈਰਾਨੀ ਦੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਰਾਹ ਜਾਂਦੇ ਰਾਹੀ ਵੀ ਅਪਮਾਨਜਨਕ ਢੰਗ ਨਾਲ ਬੋਲਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਮਖ਼ੌਲ ਵਿਚ ਆਪਣੇ ਸਿਰ ਹਿਲਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ: “ਤੂੰ ਜਿਹੜਾ ਹੈਕਲ ਨੂੰ ਢਾਹ ਕੇ ਤਿੰਨਾਂ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਬਣਾਉਂਦਾ ਸੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਬਚਾ ਲੈ! ਜੇ ਤੂੰ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦਾ ਪੁੱਤ੍ਰ ਹੈਂ ਤਾਂ ਸਲੀਬ [“ਤਸੀਹੇ ਦੀ ਸੂਲੀ,” ਨਿ ਵ] ਉੱਤੋਂ ਉੱਤਰ ਆ!”

“ਉਸ ਨੇ ਹੋਰਨਾਂ ਨੂੰ ਬਚਾਇਆ, ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਬਚਾ ਸੱਕਦਾ!” ਮੁੱਖ ਜਾਜਕ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਧਾਰਮਿਕ ਮਿੱਤਰ ਇਕੱਠੇ ਬੋਲ ਉਠਦੇ ਹਨ। “ਏਹ ਤਾਂ ਇਸਰਾਏਲ ਦਾ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਹੈ! ਹੁਣ ਸਲੀਬੋਂ [“ਤਸੀਹੇ ਦੀ ਸੂਲੀ ਤੋਂ,” ਨਿ ਵ] ਉੱਤਰ ਆਵੇ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਉਹ ਦੇ ਉੱਤੇ ਨਿਹਚਾ ਕਰਾਂਗੇ। ਉਹ ਨੇ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਉੱਤੇ ਭਰੋਸਾ ਰੱਖਿਆ ਸੀ। ਜੇ ਉਹ ਉਸ ਨੂੰ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਹੁਣ ਉਸ ਨੂੰ ਛੁਡਾਵੇ ਕਿਉਂ ਜੋ ਉਹ ਨੇ ਆਖਿਆ ਸੀ, ਮੈਂ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦਾ ਪੁੱਤ੍ਰ ਹਾਂ।”

ਜੋਸ਼ ਵਿਚ ਆਉਂਦੇ ਹੋਏ, ਸਿਪਾਹੀ ਵੀ ਯਿਸੂ ਦਾ ਮਜ਼ਾਕ ਉਡਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਉਸ ਨੂੰ ਖੱਟਾ ਦਾਖ ਰਸ ਪੇਸ਼ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਇਸ ਨੂੰ ਉਸ ਦੇ ਸੁੱਕੇ ਬੁਲ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਥੋੜ੍ਹੀ ਹੀ ਦੂਰ ਰੱਖਦੇ ਹੋਏ ਉਸ ਦਾ ਮਖ਼ੌਲ ਉਡਾਉਂਦੇ ਹਨ। “ਜੇ ਤੂੰ ਯਹੂਦੀਆਂ ਦਾ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਹੈਂ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਬਚਾ ਲੈ!” ਉਹ ਤਾਅਨੇ ਮਾਰਦੇ ਹਨ। ਡਾਕੂ ਵੀ ਉਸ ਦਾ ਠੱਠਾ ਕਰਦੇ ਹਨ ਜਿਹੜੇ ਕਿ ਇਕ ਯਿਸੂ ਦੇ ਸੱਜੇ ਪਾਸੇ, ਅਤੇ ਦੂਜਾ ਉਸ ਦੇ ਖੱਬੇ ਪਾਸੇ ਸੂਲੀ ਚਾੜ੍ਹੇ ਗਏ ਹਨ। ਜ਼ਰਾ ਸੋਚੋ! ਉਹ ਸਰਬ ਮਹਾਨ ਮਨੁੱਖ ਜੋ ਕਦੀ ਜੀਉਂਦਾ ਰਿਹਾ, ਜੀ ਹਾਂ, ਉਹ ਜਿਸ ਨੇ ਯਹੋਵਾਹ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਨਾਲ ਸਾਰੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਰਚਣ ਵਿਚ ਹਿੱਸਾ ਲਿਆ, ਦ੍ਰਿੜ੍ਹਤਾ ਨਾਲ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰਿਆਂ ਅਪਮਾਨਾਂ ਨੂੰ ਸਹਿਣ ਕਰਦਾ ਹੈ!

ਸਿਪਾਹੀ ਯਿਸੂ ਦੇ ਬਾਹਰੀ ਬਸਤਰ ਲੈ ਕੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਚਾਰ ਹਿੱਸਿਆਂ ਵਿਚ ਵੰਡਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਇਹ ਦੇਖਣ ਲਈ ਗੁਣੇ ਪਾਉਂਦੇ ਹਨ ਕਿ ਇਹ ਕਿਸ ਦੇ ਹਿੱਸੇ ਆਉਣਗੇ। ਪਰੰਤੂ, ਅੰਦਰਲਾ ਬਸਤਰ ਵਧੀਆ ਕਿਸਮ ਦਾ ਹੋਣ ਦੇ ਕਾਰਨ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਜੋੜ ਦਾ ਬਣਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਸਿਪਾਹੀ ਇਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ: “ਅਸੀਂ ਇਹ ਨੂੰ ਨਾ ਪਾੜੀਏ ਪਰ ਇਹ ਦੇ ਉੱਤੇ ਗੁਣੇ ਪਾਈਏ ਜੋ ਇਹ ਕਿਹ ਨੂੰ ਲੱਭੇ।” ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਉਹ ਅਣਜਾਣਪੁਣੇ ਵਿਚ ਉਹ ਸ਼ਾਸਤਰ ਬਚਨ ਪੂਰਾ ਕਰਦੇ ਹਨ ਜੋ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ: “ਉਨ੍ਹਾਂ ਮੇਰੇ ਕੱਪੜੇ ਆਪਸ ਵਿੱਚੀਂ ਵੰਡ ਲਏ, ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਲਿਬਾਸ ਉੱਤੇ ਗੁਣੇ ਪਾਏ।”

ਇੰਨੇ ਨੂੰ, ਡਾਕੂਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇਕ ਕਦਰ ਕਰਨ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਯਿਸੂ ਸੱਚ-ਮੁੱਚ ਇਕ ਰਾਜਾ ਹੋਵੇਗਾ। ਇਸ ਕਰਕੇ, ਆਪਣੇ ਸਾਥੀ ਨੂੰ ਝਿੜਕਦੇ ਹੋਏ ਉਹ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ: “ਕੀ ਤੂੰ ਆਪ ਇਸੇ ਕਸ਼ਟ ਵਿੱਚ ਪਿਆ ਹੋਇਆ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਕੋਲੋਂ ਨਹੀਂ ਡਰਦਾ? ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਨਿਆਉਂ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਕਰਨੀ ਦਾ ਫਲ ਭੋਗਦੇ ਹਾਂ ਪਰ ਉਹ ਨੇ ਕੋਈ ਔਗੁਣ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ।” ਫਿਰ ਉਹ ਇਸ ਬੇਨਤੀ ਨਾਲ ਯਿਸੂ ਨੂੰ ਸੰਬੋਧਿਤ ਕਰਦਾ ਹੈ: “ਜਾਂ ਤੂੰ ਆਪਣੇ ਰਾਜ ਵਿੱਚ ਆਵੇਂ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਚੇਤੇ ਕਰੀਂ।”

“ਸੱਚ-ਮੁੱਚ ਮੈਂ ਅੱਜ ਤੈਨੂੰ ਆਖਦਾ ਹੈ,” ਯਿਸੂ ਜਵਾਬ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, “ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਪਰਾਦੀਸ ਵਿਚ ਹੋਵੇਂਗਾ।” (ਨਿ ਵ) ਇਹ ਵਾਅਦਾ ਉਦੋਂ ਪੂਰਾ ਹੋਵੇਗਾ ਜਦੋਂ ਯਿਸੂ ਸਵਰਗ ਵਿਚ ਰਾਜੇ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਸ਼ਾਸਨ ਕਰੇਗਾ ਅਤੇ ਇਸ ਪਸ਼ਚਾਤਾਪੀ ਅਪਰਾਧੀ ਨੂੰ ਜੀਵਨ ਲਈ ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਪਰਾਦੀਸ ਵਿਚ ਪੁਨਰ-ਉਥਿਤ ਕਰੇਗਾ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਬਣਾਉਣ ਦਾ ਵਿਸ਼ੇਸ਼-ਸਨਮਾਨ ਆਰਮਾਗੇਡਨ ਵਿੱਚੋਂ ਬਚਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਾਥੀਆਂ ਨੂੰ ਮਿਲੇਗਾ। ਮੱਤੀ 27:​33-44; ਮਰਕੁਸ 15:​22-32; ਲੂਕਾ 23:​27, 32-43; ਯੂਹੰਨਾ 19:​17-24.

▪ ਯਿਸੂ ਕਿਉਂ ਗੰਧਰਸ ਮਿਲਿਆ ਹੋਇਆ ਦਾਖ ਰਸ ਪੀਣ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ?

▪ ਸਪੱਸ਼ਟ ਤੌਰ ਤੇ ਯਿਸੂ ਦੀ ਸੂਲੀ ਉੱਤੇ ਇਕ ਪੱਟੀ ਕਿਉਂ ਲਗਾਈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਇਸ ਨਾਲ ਪਿਲਾਤੁਸ ਅਤੇ ਮੁੱਖ ਜਾਜਕਾਂ ਵਿਚ ਕਿਹੜੀ ਗੱਲ-ਬਾਤ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦੀ ਹੈ?

▪ ਯਿਸੂ ਨੂੰ ਸੂਲੀ ਉੱਤੇ ਹੋਰ ਕਿਹੜੇ ਅਪਮਾਨ ਸਹਿਣੇ ਪੈਂਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਸਪੱਸ਼ਟ ਤੌਰ ਤੇ ਇਸ ਨੂੰ ਕਿਹੜੀ ਚੀਜ਼ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕਰਦੀ ਹੈ?

▪ ਯਿਸੂ ਦੇ ਬਸਤਰਾਂ ਨਾਲ ਜੋ ਕੁਝ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਉਸ ਤੋਂ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਭਵਿੱਖਬਾਣੀ ਪੂਰੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ?

▪ ਇਕ ਡਾਕੂ ਕਿਹੜੀ ਤਬਦੀਲੀ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਯਿਸੂ ਉਸ ਦੀ ਬੇਨਤੀ ਨੂੰ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪੂਰਾ ਕਰੇਗਾ?

ਅਧਿਆਇ 126

“ਇਹ ਸੱਚ ਮੁੱਚ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦਾ ਪੁੱਤ੍ਰ ਸੀ”

ਯਿਸੂ ਨੂੰ ਸੂਲੀ ਉੱਤੇ ਲਟਕਦੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਦੇਰ ਨਹੀਂ ਹੋਈ ਹੈ ਕਿ, ਦੁਪਹਿਰ ਦੇ ਵੇਲੇ, ਇਕ ਭੇਦ-ਭਰਿਆ, ਤਿੰਨ-ਘੰਟੇ-ਲੰਬਾ ਹਨ੍ਹੇਰਾ ਛਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਦੇ ਲਈ ਸੂਰਜ ਗ੍ਰਹਿਣ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਕਿਉਂ ਜੋ ਉਹ ਕੇਵਲ ਨਵੇਂ ਚੰਦ ਦੇ ਸਮੇਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਪਸਾਹ ਦੇ ਸਮੇਂ ਪੂਰਾ ਚੰਦ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਦੇ ਇਲਾਵਾ, ਸੂਰਜ ਗ੍ਰਹਿਣ ਸਿਰਫ਼ ਕੁਝ ਮਿੰਟਾਂ ਲਈ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਇਹ ਹਨ੍ਹੇਰਾ ਈਸ਼ੁਵਰੀ ਸ੍ਰੋਤ ਤੋਂ ਹੈ! ਸੰਭਵ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਯਿਸੂ ਦਾ ਮਖ਼ੌਲ ਉਡਾਉਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੇਰ ਲਈ ਚੁੱਪ ਕਰਵਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਇੱਥੋਂ ਤਕ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਤਾਅਨਿਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਬੰਦ ਕਰਵਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।

ਜੇਕਰ ਇਹ ਭਿਆਨਕ ਘਟਨਾ ਉਸ ਇਕ ਅਪਰਾਧੀ ਦੇ ਆਪਣੇ ਸਾਥੀ ਨੂੰ ਝਿੜਕਣ ਅਤੇ ਯਿਸੂ ਨੂੰ ਉਸ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਨ ਲਈ ਬੇਨਤੀ ਕਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਪਰਦੀ ਹੈ, ਤਾਂ ਇਹ ਉਸ ਦੇ ਪਸ਼ਚਾਤਾਪ ਦਾ ਇਕ ਕਾਰਨ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਸ਼ਾਇਦ ਇਸ ਹਨ੍ਹੇਰੇ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਹੀ ਚਾਰ ਔਰਤਾਂ, ਅਰਥਾਤ ਯਿਸੂ ਦੀ ਮਾਤਾ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਭੈਣ ਸਲੋਮੀ, ਮਰਿਯਮ ਮਗਦਲੀਨੀ, ਅਤੇ ਰਸੂਲ ਛੋਟੇ ਯਾਕੂਬ ਦੀ ਮਾਤਾ ਮਰਿਯਮ, ਤਸੀਹੇ ਦੀ ਸੂਲੀ ਦੇ ਨੇੜੇ ਆਉਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਯੂਹੰਨਾ, ਯਿਸੂ ਦਾ ਪਿਆਰਾ ਰਸੂਲ, ਉੱਥੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਹੈ।

ਯਿਸੂ ਦੀ ਮਾਤਾ ਦਾ ਦਿਲ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ‘ਆਰ ਪਾਰ ਵਿੰਨ੍ਹਿਆ’ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਿਉਂ ਹੀ ਉਹ ਉਸ ਪੁੱਤਰ ਨੂੰ ਜਿਸ ਨੂੰ ਉਸ ਨੇ ਦੁੱਧ ਚੁੰਘਾਇਆ ਅਤੇ ਪਾਲਣ-ਪੋਸਣ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਉੱਥੇ ਕਸ਼ਟ ਵਿਚ ਲਟਕਿਆ ਹੋਇਆ ਦੇਖਦੀ ਹੈ! ਫਿਰ ਵੀ, ਯਿਸੂ ਆਪਣੇ ਦਰਦ ਬਾਰੇ ਨਹੀਂ, ਪਰੰਤੂ ਉਸ ਦੇ ਭਲੇ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦਾ ਹੈ। ਵੱਡੇ ਯਤਨ ਨਾਲ ਉਹ ਯੂਹੰਨਾ ਵੱਲ ਸਿਰ ਹਿਲਾ ਕੇ ਆਪਣੀ ਮਾਤਾ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ: “ਹੇ ਬੀਬੀ ਜੀ, ਔਹ ਵੇਖ ਤੇਰਾ ਪੁੱਤ੍ਰ!” ਫਿਰ, ਮਰਿਯਮ ਵੱਲ ਸਿਰ ਹਿਲਾਉਂਦੇ ਹੋਏ, ਉਹ ਯੂਹੰਨਾ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ: “ਔਹ ਵੇਖ ਤੇਰੀ ਮਾਤਾ!”

ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਯਿਸੂ ਆਪਣੀ ਮਾਤਾ, ਜੋ ਹੁਣ ਸਪੱਸ਼ਟ ਤੌਰ ਤੇ ਇਕ ਵਿਧਵਾ ਹੈ, ਦੀ ਦੇਖ ਭਾਲ ਆਪਣੇ ਖ਼ਾਸ ਪਿਆਰੇ ਰਸੂਲ ਨੂੰ ਸੌਂਪ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਇਹ ਇਸ ਲਈ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਮਰਿਯਮ ਦੇ ਦੂਜੇ ਪੁੱਤਰਾਂ ਨੇ ਅਜੇ ਤਕ ਯਿਸੂ ਵਿਚ ਨਿਹਚਾ ਪ੍ਰਗਟ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਹੈ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਹ ਨਾ ਸਿਰਫ਼ ਆਪਣੀ ਮਾਤਾ ਦੀਆਂ ਭੌਤਿਕ ਲੋੜਾਂ ਦਾ ਸਗੋਂ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਲੋੜਾਂ ਦਾ ਵੀ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕਰਨ ਵਿਚ ਇਕ ਚੰਗਾ ਉਦਾਹਰਣ ਸਥਾਪਿਤ ਕਰਦਾ ਹੈ।

ਦੁਪਹਿਰ ਨੂੰ ਲਗਭਗ ਤਿੰਨ ਵਜੇ ਯਿਸੂ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ: “ਮੈਂ ਤਿਹਾਇਆ ਹਾਂ।” ਯਿਸੂ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਦੇ ਪਿਤਾ ਨੇ, ਇਕ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ, ਉਸ ਤੋਂ ਸੁਰੱਖਿਆ ਹਟਾ ਲਈ ਹੈ ਤਾਂਕਿ ਉਸ ਦੀ ਖਰਿਆਈ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪਰਖੀ ਜਾ ਸਕੇ। ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਉੱਚੀ ਆਵਾਜ਼ ਨਾਲ ਚਿੱਲਾ ਉਠਦਾ ਹੈ: “ਹੇ ਮੇਰੇ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ, ਹੇ ਮੇਰੇ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ, ਤੈਂ ਮੈਨੂੰ ਕਿਉਂ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ?” ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਕੋਲ ਖੜ੍ਹੇ ਕਈ ਵਿਅਕਤੀ ਬੋਲ ਉਠਦੇ ਹਨ: “ਵੇਖੋ ਇਹ ਏਲੀਯਾਹ ਨੂੰ ਅਵਾਜ਼ ਮਾਰਦਾ ਹੈ!” ਤੁਰੰਤ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇਕ ਵਿਅਕਤੀ ਦੌੜਿਆਂ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਖੱਟਾ ਦਾਖ ਰਸ ਨਾਲ ਭਿੱਜੇ ਹੋਏ ਸਪੰਜ ਨੂੰ ਇਕ ਜ਼ੂਫ਼ੇ ਦੀ ਡੰਡੀ ਤੇ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪੀਣ ਲਈ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਪਰੰਤੂ ਦੂਸਰੇ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ: “ਰਹਿਣ ਦਿਓ, ਅਸੀਂ ਵੇਖੀਏ, ਭਲਾ ਏਲੀਯਾਹ ਉਹ ਨੂੰ ਉਤਾਰਨ ਨੂੰ ਆਉਂਦਾ ਹੈ?”

ਜਦੋਂ ਯਿਸੂ ਖੱਟਾ ਦਾਖ ਰਸ ਲੈ ਲੈਂਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਹ ਚਿੱਲਾ ਉਠਦਾ ਹੈ: “ਪੂਰਾ ਹੋਇਆ ਹੈ!” ਜੀ ਹਾਂ, ਉਸ ਨੇ ਉਹ ਸਭ ਕੁਝ ਪੂਰਾ ਕੀਤਾ ਜਿਹੜਾ ਉਸ ਦੇ ਪਿਤਾ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਧਰਤੀ ਤੇ ਕਰਨ ਲਈ ਭੇਜਿਆ ਸੀ। ਆਖ਼ਰਕਾਰ, ਉਹ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ: “ਹੇ ਪਿਤਾ ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਆਤਮਾ ਤੇਰੇ ਹੱਥੀਂ ਸੌਂਪਦਾ ਹਾਂ।” ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਯਿਸੂ ਇਸ ਭਰੋਸੇ ਨਾਲ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਜੀਵਨ-ਸ਼ਕਤੀ ਸੌਂਪ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਉਸ ਨੂੰ ਇਹ ਫਿਰ ਤੋਂ ਵਾਪਸ ਦੇ ਦੇਵੇਗਾ। ਫਿਰ ਉਹ ਆਪਣਾ ਸਿਰ ਨਿਵਾ ਕੇ ਜਾਨ ਦੇ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।

ਜਿਸ ਘੜੀ ਯਿਸੂ ਆਖ਼ਰੀ ਸਾਹ ਲੈਂਦਾ ਹੈ, ਇਕ ਭਿਆਨਕ ਭੁਚਾਲ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਚਟਾਨਾਂ ਤਿੜਕ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਭੁਚਾਲ ਇੰਨਾ ਸ਼ਕਤੀਸਾਲੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਯਰੂ­ਸ਼ਲਮ ਦੇ ਬਾਹਰ ਦੀਆਂ ਸਮਾਰਕ ਕਬਰਾਂ ਟੁੱਟ ਕੇ ਖੁਲ੍ਹ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਲਾਸ਼ਾਂ ਬਾਹਰ ਸੁੱਟੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਰਾਹੀ ਜਿਹੜੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਲਾਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਖੁਲ੍ਹੀਆਂ ਪਈਆਂ ਦੇਖਦੇ ਹਨ, ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚ ਜਾ ਕੇ ਇਸ ਦੀ ਖ਼ਬਰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ।

ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਜਿਸ ਘੜੀ ਯਿਸੂ ਮਰਦਾ ਹੈ, ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੀ ਹੈਕਲ ਵਿਚ ਪਵਿੱਤਰ ਨੂੰ ਅੱਤ ਪਵਿੱਤਰ ਤੋਂ ਵੱਖਰਾ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਵਿਸ਼ਾਲ ਪਰਦਾ ਉੱਪਰ ਤੋਂ ਹੇਠਾਂ ਤਕ ਦੋ ਹਿੱਸਿਆਂ ਵਿਚ ਪਾਟ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਸਪੱਸ਼ਟ ਤੌਰ ਤੇ ਇਹ ਸੋਹਣੇ ਢੰਗ ਨਾਲ ਸ਼ਿੰਗਾਰਿਆ ਹੋਇਆ ਪਰਦਾ ਕੋਈ 18 ਮੀਟਰ ਉੱਚਾ ਅਤੇ ਬਹੁਤ ਹੀ ਭਾਰਾ ਹੈ! ਇਹ ਅਚੰਭਾਕਾਰੀ ਚਮਤਕਾਰ ਨਾ ਕੇਵਲ ਉਸ ਦੇ ਪੁੱਤਰ ਨੂੰ ਮਾਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦਾ ਗੁੱਸਾ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਸਗੋਂ ਇਹ ਵੀ ਕਿ ਯਿਸੂ ਦੀ ਮੌਤ ਦੁਆਰਾ ਅੱਤ ਪਵਿੱਤਰ, ਅਰਥਾਤ ਖ਼ੁਦ ਸਵਰਗ ਵਿਚ ਜਾਣਾ ਹੁਣ ਸੰਭਵ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ।

ਖ਼ੈਰ, ਜਦੋਂ ਲੋਕੀ ਭੁਚਾਲ ਅਨੁਭਵ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਹੋ ਰਹੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖਦੇ ਹਨ, ਤਾਂ ਉਹ ਬਹੁਤ ਹੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਡਰ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਮੌਤ ਦੀ ਸਜ਼ਾ ਪੂਰੀ ਕਰਨ ਲਈ ਨਿ­ਯੁਕਤ ਸੂਬੇਦਾਰ, ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੀ ਵਡਿਆਈ ਕਰਦਾ ਹੈ। “ਇਹ ਸੱਚ ਮੁੱਚ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦਾ ਪੁੱਤ੍ਰ ਸੀ,” ਉਹ ਐਲਾਨ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਸੰਭਵ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਉਦੋਂ ਹਾਜ਼ਰ ਸੀ ਜਦੋਂ ਪਿਲਾਤੁਸ ਦੇ ਸਾਮ੍ਹਣੇ ਯਿਸੂ ਦੇ ਮੁਕੱਦਮੇ ਤੇ ਈਸ਼ਵਰੀ ਪੁੱਤਰਤਵ ਦੇ ਦਾਅਵੇ ਉੱਤੇ ਚਰਚਾ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ। ਅਤੇ ਹੁਣ ਉਹ ਕਾਇਲ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਯਿਸੂ ਹੀ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦਾ ਪੁੱਤਰ ਹੈ, ਜੀ ਹਾਂ, ਉਹ ਸੱਚ-ਮੁੱਚ ਹੀ ਉਹ ਸਰਬ ਮਹਾਨ ਮਨੁੱਖ ਹੈ ਜੋ ਕਦੀ ਜੀਉਂਦਾ ਰਿਹਾ।

ਦੂਸਰੇ ਵੀ ਇਨ੍ਹਾਂ ਚਮਤਕਾਰੀ ਘਟਨਾਵਾਂ ਤੋਂ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਉਹ ਆਪਣਾ ਡਾਢਾ ਸੋਗ ਅਤੇ ਸ਼ਰਮ ਦਿਖਾਉਣ ਲਈ ਆਪਣੀਆਂ ਛਾਤੀਆਂ ਨੂੰ ਪਿੱਟਦੇ ਹੋਏ ਘਰਾਂ ਨੂੰ ਮੁੜਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੂਰੀ ਤੇ ਖੜ੍ਹੀਆਂ ਹੋ ਕੇ ਇਹ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਦੇਖ ਰਹੀਆਂ ਯਿਸੂ ਦੀਆਂ ਕਈ ਚੇਲੀਆਂ ਹਨ, ਜੋ ਇਨ੍ਹਾਂ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਘਟਨਾਵਾਂ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਹੀ ਡੂੰਘੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਰਸੂਲ ਯੂਹੰਨਾ ਵੀ ਹਾਜ਼ਰ ਹੈ। ਮੱਤੀ 27:​45-56; ਮਰਕੁਸ 15:​33-41; ਲੂਕਾ 23:​44-49; 2:​34, 35; ਯੂਹੰਨਾ 19:​25-30.

▪ ਤਿੰਨ ਘੰਟਿਆਂ ਦੇ ਹਨ੍ਹੇਰੇ ਲਈ ਸੂਰਜ ਗ੍ਰਹਿਣ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ?

▪ ਆਪਣੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਕੁਝ ਹੀ ਸਮਾਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਯਿਸੂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਕਿਹੜਾ ਚੰਗਾ ਉਦਾਹਰਣ ਪੇਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਬਜ਼ੁਰਗ ਮਾਪੇ ਹਨ?

▪ ਯਿਸੂ ਦੇ ਮਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਉਸ ਦੇ ਆਖ਼ਰੀ ਚਾਰ ਬਿਆਨ ਕਿਹੜੇ ਹਨ?

▪ ਭੁਚਾਲ ਕੀ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਹੈਕਲ ਦੇ ਪਰਦੇ ਦਾ ਦੋ ਹਿੱਸਿਆਂ ਵਿਚ ਪਾਟ ਜਾਣ ਦੀ ਕੀ ਮਹੱਤਤਾ ਹੈ?

▪ ਮੌਤ ਦੀ ਸਜ਼ਾ ਪੂਰੀ ਕਰਨ ਲਈ ਨਿਯੁਕਤ ਸੂਬੇਦਾਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਚਮਤਕਾਰਾਂ ਦੁਆਰਾ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ?

ਅਧਿਆਇ 127

ਸ਼ੁੱਕਰਵਾਰ ਦਫ਼ਨਾਇਆ ਗਿਆ​— ਐਤਵਾਰ ਨੂੰ ਕਬਰ ਖਾਲੀ

ਹੁਣ ਸ਼ੁੱਕਰਵਾਰ ਦੀ ਸ਼ਾਮ ਹੋਣ ਵਾਲੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਸੰਝ ਹੋਣ ਤੇ ਨੀਸਾਨ 15 ਦਾ ਸਬਤ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ। ਯਿਸੂ ਦੀ ਲਾਸ਼ ਸੂਲੀ ਉੱਤੇ ਲਟਕੀ ਹੋਈ ਹੈ, ਪਰੰਤੂ ਉਸ ਦੇ ਦੋਨੋਂ ਪਾਸਿਆਂ ਦੇ ਦੋ ਡਾਕੂ ਅਜੇ ਜੀਉਂਦੇ ਹਨ। ਸ਼ੁੱਕਰਵਾਰ ਦੁਪਹਿਰ ਨੂੰ ਤਿਆਰੀ ਦਾ ਦਿਨ ਸੱਦਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਇਸ ਦਿਨ ਤੇ ਲੋਕੀ ਭੋਜਨ ਤਿਆਰ ਕਰਦੇ ਅਤੇ ਹੋਰ ਦੂਜੇ ਜ਼ਰੂਰੀ ਕੰਮ ਪੂਰੇ ਕਰਦੇ ਹਨ ਜੋ ਸਬਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਤਕ ਨਹੀਂ ਰੁਕ ਸਕਦੇ ਹਨ।

ਇਹ ਸਬਤ ਜੋ ਜਲਦੀ ਹੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਣ ਵਾਲਾ ਹੈ, ਸਿਰਫ਼ ਇਕ ਨਿਯਮਿਤ ਸਬਤ (ਹਫ਼ਤੇ ਦਾ ਸੱਤਵਾਂ ਦਿਨ) ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਦੋਹਰਾ, ਜਾਂ “ਵੱਡਾ,” ਸਬਤ ਵੀ ਹੈ। ਇਹ ਇਸ ਲਈ ਵੱਡਾ ਸੱਦਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਨੀਸਾਨ 15, ਜਿਹੜਾ ਕਿ ਪਤੀਰੀ ਰੋਟੀ ਦੇ ਸੱਤ-ਦਿਨਾਂ ਪਰਬ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਦਿਨ ਹੈ (ਅਤੇ ਇਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੀ ਇਕ ਸਬਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਭਾਵੇਂ ਕਿ ਇਹ ਹਫ਼ਤੇ ਦੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਦਿਨ ਕਿਉਂ ਨਾ ਪੈਂਦਾ ਹੋਵੇ), ਨਿਯਮਿਤ ਸਬਤ ਦੇ ਹੀ ਦਿਨ ਪੈਂਦਾ ਹੈ।

ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੀ ਬਿਵਸਥਾ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਲਾਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਸੂਲੀ ਉੱਤੇ ਨਹੀਂ ਲਟਕਿਆ ਰਹਿਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਯਹੂਦੀ ਲੋਕ ਪਿਲਾਤੁਸ ਨੂੰ ਬੇਨਤੀ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮੌਤ ਦੀ ਸਜ਼ਾ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਹੈ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਤੋੜਨ ਦੁਆਰਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਛੇਤੀ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇ। ਇਸ ਕਰਕੇ, ਸਿਪਾਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੋ ਡਾਕੂਆਂ ਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਤੋੜ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਪਰੰਤੂ ਕਿਉਂ ਜੋ ਯਿਸੂ ਮਰਿਆ ਹੋਇਆ ਪ੍ਰਤੀਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਉਸ ਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਨਹੀਂ ਤੋੜੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਹ ਇਸ ਸ਼ਾਸਤਰ ਬਚਨ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਦਾ ਹੈ। “ਉਹ ਦੀ ਕੋਈ ਹੱਡੀ ਤੋੜੀ ਨਾ ਜਾਵੇਗੀ।”

ਫਿਰ ਵੀ, ਕਿਸੇ ਵੀ ਸ਼ੱਕ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਨ ਲਈ ਕਿ ਯਿਸੂ ਅਸਲ ਵਿਚ ਮਰਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਸਿਪਾਹੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇਕ ਉਸ ਦੀ ਵੱਖੀ ਵਿਚ ਬਰਛੀ ਖੋਭਦਾ ਹੈ। ਬਰਛੀ ਉਸ ਦੇ ਦਿਲ ਦੇ ਖੇਤਰ ਨੂੰ ਵਿੰਨ੍ਹਦੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਤੁਰੰਤ ਹੀ ਲਹੂ ਅਤੇ ਪਾਣੀ ਵੱਗਦਾ ਹੈ। ਰਸੂਲ ਯੂਹੰਨਾ, ਜਿਹੜਾ ਕਿ ਇਕ ਚਸ਼ਮਦੀਦ ਗਵਾਹ ਹੈ, ਰਿਪੋਰਟ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਇਕ ਹੋਰ ਸ਼ਾਸਤਰ ਬਚਨ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਦਾ ਹੈ: “ਜਿਸ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਵਿੰਨ੍ਹਿਆ ਹੈ ਓਹ ਉਸ ਉੱਤੇ ਨਿਗਾਹ ਕਰਨਗੇ।”

ਅਰਿਮਥੈਆ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ ਯੂਸ਼ੁਫ਼, ਮਹਾਸਭਾ ਦਾ ਇਕ ਇੱਜ਼ਤਦਾਰ ਸਦੱਸ, ਵੀ ਮੌਤ ਦੀ ਸਜ਼ਾ ਦੀ ਪੂਰਤੀ ਵੇਲੇ ਹਾਜ਼ਰ ਹੈ। ਉਸ ਨੇ ਯਿਸੂ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਉੱਚ ਅਦਾਲਤ ਦੇ ਅਨਿਆਂਪੂਰਣ ਕਦਮ ਦੇ ਪੱਖ ਵਿਚ ਮਤ ਦੇਣ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਯੂਸ਼ੁਫ਼ ਅਸਲ ਵਿਚ ਯਿਸੂ ਦਾ ਇਕ ਚੇਲਾ ਹੈ, ਭਾਵੇਂ ਕਿ ਉਹ ਇਕ ਚੇਲੇ ਵਜੋਂ ਆਪਣੀ ਪਛਾਣ ਕਰਾਉਣ ਤੋਂ ਡਰਦਾ ਸੀ। ਪਰੰਤੂ, ਹੁਣ ਉਹ ਹੌਸਲਾ ਦਿਖਾਉਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਪਿਲਾਤੁਸ ਕੋਲ ਜਾ ਕੇ ਯਿਸੂ ਦੀ ਲਾਸ਼ ਮੰਗਦਾ ਹੈ। ਪਿਲਾਤੁਸ ਨਿਯੁਕਤ ਸੂਬੇਦਾਰ ਨੂੰ ਸੱਦਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਅਫ਼ਸਰ ਵੱਲੋਂ ਪੁਸ਼ਟੀ ਹੋਣ ਮਗਰੋਂ ਕਿ ਯਿਸੂ ਮਰ ਗਿਆ ਹੈ, ਪਿਲਾਤੁਸ ਲਾਸ਼ ਸੌਂਪ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।

ਯੂਸ਼ੁਫ਼ ਲਾਸ਼ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਇਸ ਨੂੰ ਦਫ਼ਨਾਉਣ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਵਿਚ ਇਕ ਸਾਫ਼ ਮਹੀਨ ਬਰੀਕ ਕੱਪੜੇ ਵਿਚ ਵਲ੍ਹੇਟਦਾ ਹੈ। ਉਸ ਨੂੰ ਨਿਕੁਦੇਮੁਸ, ਮਹਾਸਭਾ ਦਾ ਇਕ ਹੋਰ ਸਦੱਸ, ਵੱਲੋਂ ਮਦਦ ਮਿਲਦੀ ਹੈ। ਨਿਕੁਦੇਮੁਸ ਵੀ ਆਪਣੀ ਪਦਵੀ ਖੋਹ ਦੇਣ ਦੇ ਡਰ ਕਰਕੇ ਯਿਸੂ ਵਿਚ ਆਪਣੀ ਨਿਹਚਾ ਕਬੂਲ ਕਰਨ ਤੋਂ ਰਹਿ ਗਿਆ ਸੀ। ਪਰੰਤੂ ਹੁਣ ਉਹ ਲਗਭਗ ਇਕ ਸੌ ਰੋਮੀ ਪੌਂਡ (33 ਕਿਲੋ) ਗੰਧਰਸ ਅਤੇ ਕੀਮਤੀ ਊਦ ਲਿਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਯਿਸੂ ਦੀ ਲਾਸ਼ ਇਨ੍ਹਾਂ ਮਸਾਲਿਆਂ ਨਾਲ ਭਰੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਪੱਟੀਆਂ ਵਿਚ ਵਲ੍ਹੇਟੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਿ ਯਹੂਦੀ ਰੀਤੀ ਅਨੁਸਾਰ ਲਾਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਦਫ਼ਨਾਉਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਫਿਰ ਲਾਸ਼ ਨੂੰ ਯੂਸ਼ੁਫ਼ ਦੀ ਨਵੀਂ ਸਮਾਰਕ ਕਬਰ ਵਿਚ ਰੱਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਿਹੜੀ ਕਿ ਨੇੜੇ ਦੇ ਬਾਗ਼ ਵਿਚ ਹੀ ਇਕ ਚਟਾਨ ਵਿਚ ਖੁਦਵਾਈ ਗਈ ਹੈ। ਅਖ਼ੀਰ ਵਿਚ, ਇਕ ਵੱਡਾ ਪੱਥਰ ਰੇੜ੍ਹ ਕੇ ਕਬਰ ਦੇ ਅੱਗੇ ਰੱਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਸਬਤ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਦਫ਼ਨਾਉਣ ਲਈ, ਲਾਸ਼ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਕਾਹਲੀ ਨਾਲ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਕਰਕੇ, ਮਰਿਯਮ ਮਗਦਲੀਨੀ ਅਤੇ ਛੋਟੇ ਯਾਕੂਬ ਦੀ ਮਾਤਾ ਮਰਿਯਮ, ਜਿਹੜੀਆਂ ਕਿ ਸ਼ਾਇਦ ਤਿਆਰੀ ਵਿਚ ਮਦਦ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਸਨ, ਹੋਰ ਮਸਾਲੇ ਅਤੇ ਸੁਗੰਧਿਤ ਤੇਲ ਤਿਆਰ ਕਰਨ ਵਾਸਤੇ ਜਲਦੀ ਨਾਲ ਘਰ ਨੂੰ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਸਬਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਹ ਯਿਸੂ ਦੀ ਲਾਸ਼ ਨੂੰ ਹੋਰ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸਮੇਂ ਤਕ ਬਣਾਈ ਰੱਖਣ ਲਈ ਉਸ ਨੂੰ ਹੋਰ ਮਸਾਲੇ ਲਗਾਉਣ ਦੀ ਯੋਜਨਾ ਰੱਖਦੀਆਂ ਹਨ।