39 W końcu dusza króla Dawida zapragnęła wyjść do Absaloma; pocieszył się bowiem po Amnonie, który poniósł śmierć.

33 Wtedy król, wstrząśnięty, wszedł do komnaty na dachu+ nad bramą i wybuchnął płaczem; a idąc, mówił: „Synu mój, Absalomie, synu mój, synu mój,+ Absalomie! Obym to ja umarł zamiast ciebie, Absalomie, synu mój, synu mój!”+

2 Toteż w owym dniu wybawienie stało się powodem do żałoby dla całego ludu, gdyż lud słyszał, jak mówiono w owym dniu: „Król boleje nad swoim synem”.