7 Oto wołają na ulicy ich bohaterzy; gorzko płakać będą posłańcy pokoju.+

19 O, moje wnętrzności, moje wnętrzności! Cierpię dotkliwe bóle w ścianach swego serca.+ Moje serce jęczy we mnie.+ Nie mogę milczeć, bo moja dusza usłyszała dźwięk rogu, wojenny sygnał alarmowy.+

26 Córo mego ludu, opasz się worem+ i tarzaj się w popiele.+ Uczyń swą żałobę jak po jedynaku — gorzkim zawodzeniem;+ gdyż nagle przyjdzie na nas łupieżca.+

9 O, żeby moja głowa była wodami, a moje oczy — źródłem łez!+ Wtedy mógłbym dniem i nocą opłakiwać zabitych córy mego ludu.+

8 Dlatego będę zawodził i wył;+ będę chodził boso i nago.+ Zawodzeniem będę przypominał szakale, a żałością — strusice.