Marka

6 I odszedł stamtąd, i przyszedł w rodzinne strony, a za nim podążali jego uczniowie.+ 2 Gdy nastał sabat, zaczął nauczać w synagodze; a większość słuchających była niezmiernie zdumiona i mówiła: „Skąd u tego człowieka to wszystko?+ I czemuż dano mu tę mądrość, a przez jego ręce są dokonywane takie potężne dzieła? 3 Czyż nie jest to cieśla,+ syn Marii,+ a brat Jakuba+ i Józefa, i Judasa, i Szymona?+ A jego siostry — czyż nie są tu wśród nas?” I zaczęli się nim gorszyć.+ 4 Ale Jezus odezwał się do nich: „Prorok nie jest pozbawiony szacunku, chyba tylko w swoich rodzinnych stronach+ i wśród swoich krewnych, i w swoim domu”.+ 5 Toteż nie mógł tam dokonać żadnego potężnego dzieła oprócz włożenia rąk na kilku chorowitych i uleczenia ich. 6 Doprawdy, zdumiewał się ich brakiem wiary. I wędrował wokoło, obchodząc wioski i nauczając.+

7 Następnie wezwał dwunastu i począł ich wysyłać po dwóch,+ i zaczął im dawać władzę nad duchami nieczystymi.+ 8 Wydał im też nakazy, żeby nie brali na drogę nic oprócz samej laski — ani chleba, ani torby,+ ani miedzianych pieniędzy w trzosach,+ 9 ale żeby zawiązali sandały i nie nosili dwóch szat spodnich.+ 10 Ponadto im powiedział: „Gdziekolwiek wejdziecie do domu,+ tam się zatrzymajcie, dopóki z tego miejsca nie wyjdziecie.+ 11 A w którymkolwiek miejscu was nie przyjmą ani was nie wysłuchają, wychodząc stamtąd, strząśnijcie pył spod waszych stóp na świadectwo dla nich”.+ 12 Wyruszywszy więc, głosili, żeby ludzie okazali skruchę,+ 13 wypędzali też wiele demonów+ i nacierali oliwą+ wielu chorowitych, i leczyli ich.+

14 Doszło to do uszu króla Heroda, bo imię Jezusa stało się znane i ludzie mówili: „Jan, który chrzcił, został wskrzeszony z martwych i dlatego dokonują się przez niego potężne dzieła”.+ 15 Inni zaś mówili: „To Eliasz”.+ Jeszcze inni mówili: „To prorok jak jeden z proroków”.+ 16 Ale gdy Herod to usłyszał, zaczął mówić: „Jan, którego ja ściąłem — ten został wskrzeszony”.+ 17 Sam bowiem Herod posłał i pojmał Jana, i związał go w więzieniu ze względu na Herodiadę, żonę swego brata Filipa, gdyż ją poślubił.+ 18 Bo Jan mawiał do Heroda: „Nie wolno ci mieć żony twego brata”.+ 19 A Herodiada żywiła do niego urazę+ i chciała go zabić, lecz nie mogła.+ 20 Herod bowiem bał się+ Jana, wiedząc, że to mąż prawy i święty;+ i ochraniał go. A wysłuchawszy+ go, był w wielkiej niepewności, co robić, lecz dalej chętnie go słuchał.

21 Nadszedł jednak dogodny dzień,+ gdy Herod w swoje urodziny+ wydał wieczerzę dla swych najznamienitszych ludzi oraz dowódców wojskowych i najprzedniejszych osób z Galilei. 22 A córka tejże Herodiady weszła i zatańczyła, tak iż spodobała się Herodowi oraz tym, którzy z nim półleżeli przy posiłku.+ Król rzekł do dziewczęcia: „Poproś mnie, o cokolwiek zechcesz, a na pewno ci dam”. 23 Wręcz jej przysiągł: „O cokolwiek mnie poprosisz, na pewno ci dam,+ nawet połowę mojego królestwa”.+ 24 A ona, wyszedłszy, rzekła do swej matki: „O co mam poprosić?” Ta zaś rzekła: „O głowę Jana, który chrzcił”.+ 25 Natychmiast z pośpiechem weszła do króla i przedstawiła swą prośbę, mówiąc: „Chcę, abyś mi zaraz dał na półmisku głowę Jana Chrzciciela”. 26 A król głęboko się zasmucił, lecz ze względu na przysięgi oraz na półleżących przy stole nie chciał jej zlekceważyć.+ 27 Król więc natychmiast wysłał członka straży przybocznej i nakazał mu przynieść jego głowę. I ten, odszedłszy, ściął go w więzieniu,+ 28 i przyniósł jego głowę na półmisku, i dał ją dziewczęciu, a dziewczę dało ją swej matce.+ 29 Kiedy o tym usłyszeli jego uczniowie, przyszli i zabrali jego zwłoki, i złożyli je w grobowcu pamięci.+

30 Apostołowie zaś zebrali się przed Jezusem i opowiedzieli mu o wszystkim, co uczynili i czego nauczali.+ 31 A on im rzekł: „Wy sami idźcie na osobność, na miejsce odludne,+ i trochę odpocznijcie”.+ Bo wielu przychodziło i odchodziło, tak iż nie mieli wolnego czasu nawet na zjedzenie posiłku.+ 32 Odpłynęli więc łodzią na miejsce odludne, żeby być sami.+ 33 Ludzie jednak widzieli ich, jak się oddalali, i wielu się o tym dowiedziało, i ze wszystkich miast zbiegli się tam pieszo, i ich wyprzedzili.+ 34 A on, wyszedłszy, ujrzał wielki tłum, lecz ulitował się+ nad nimi, gdyż byli jak owce bez pasterza.+ I zaczął ich nauczać wielu rzeczy.+

35 Nastała już późna godzina, przyszli więc do niego jego uczniowie i się odezwali: „Miejsce to jest odosobnione, a godzina już późna.+ 36 Odpraw ich, żeby mogli pójść na teren wiejski i do okolicznych wsi i kupić sobie coś do jedzenia”.+ 37 Na to im rzekł: „Wy im dajcie coś do jedzenia”. Wtedy powiedzieli do niego: „Czy mamy pójść i kupić chlebów za dwieście denarów, i dać je ludziom, żeby jedli?”+ 38 On rzekł do nich: „Ile macie chlebów? Idźcie zobaczyć!” Sprawdziwszy, powiedzieli: „Pięć, a ponadto dwie ryby”.+ 39 I polecił wszystkim, aby się ułożyli gromadami+ na zielonej trawie.+ 40 I położyli się w grupach po stu i po pięćdziesięciu.+ 41 A on wziął te pięć chlebów oraz dwie ryby i spojrzawszy w niebo, wypowiedział błogosławieństwo,+ i połamał+ chleby, i zaczął dawać je uczniom, żeby je kładli przed ludźmi; również dwie ryby rozdzielił między wszystkich. 42 Wszyscy więc jedli i się nasycili;+ 43 i zebrano ułomki, dwanaście pełnych koszy, oprócz resztek z ryb. 44 A tych, którzy jedli chleby, było pięć tysięcy mężczyzn.+

45 I bezzwłocznie przymusił swych uczniów, aby wsiedli do łodzi i udali się przed nim na przeciwległy brzeg w kierunku Betsaidy, sam tymczasem odprawił tłum.+ 46 A pożegnawszy się z nimi, odszedł na górę, by się modlić.+ 47 Zapadł już wieczór; łódź znajdowała się pośrodku morza, on zaś był sam na lądzie.+ 48 A gdy ujrzał, że są umęczeni+ wiosłowaniem, bo wiatr mieli przeciwny, około czwartej straży nocnej przyszedł do nich, idąc po morzu; zamierzał jednak przejść obok nich. 49 Ujrzawszy go chodzącego po morzu, pomyśleli: „To jakaś zjawa!” i krzyknęli głośno.+ 50 Bo wszyscy go ujrzeli i się zaniepokoili. Ale on natychmiast przemówił do nich i powiedział im: „Odwagi, to jestem ja; nie bójcie się”.+ 51 I wszedł do nich do łodzi, a wiatr ustał. Toteż bardzo się w sobie zadziwili,+ 52 nie pojęli bowiem znaczenia chlebów, lecz ich serca dalej miały przytępioną zdolność rozumienia.+

53 A gdy dotarli do lądu po drugiej stronie, przybyli do Genezaret i w pobliżu zarzucili kotwicę.+ 54 Lecz skoro tylko wyszli z łodzi, ludzie go rozpoznali 55 i obiegli cały ten region, a niedomagających zaczęli przynosić na noszach tam, gdzie jak słyszeli, on jest. 56 I gdziekolwiek wchodził do wiosek lub miast, lub na teren wiejski,+ kładli chorych na rynkach i ci gorąco go prosili, żeby mogli dotknąć+ choćby frędzla+ jego szaty wierzchniej. A ilukolwiek go dotknęło, zostało uzdrowionych.+