Lamentacje

4 Ach, jakże matowieje złoto błyszczące, dobre złoto!+

Jakże porozrzucane są święte kamienie+ u wlotu wszystkich ulic!+

 2 A drogocenni synowie Syjonu,+ którzy byli na wagę oczyszczonego złota,

jakże zostali poczytani za wielkie dzbany gliniane, dzieło rąk garncarza!+

 3 Nawet szakale podsuwają sutki. Pozwalają ssać swym szczeniętom.

Córa mojego ludu staje się okrutna,+ niczym strusie na pustkowiu.+

 4 Język oseska z pragnienia przylgnął mu do podniebienia.+

Dzieci proszą o chleb.+ Nie ma nikogo, kto by im go podał.+

 5 Ci, którzy jadali smakołyki, na ulicach wpadają w osłupienie.+

Wychowani w szkarłacie+ muszą się tulić do stosów popiołu.+

 6 Kara za przewinienie córy mego ludu przerasta karę za grzech Sodomy,+

która była zniszczona jakby w jednej chwili i której żadne ręce nie przyszły z pomocą.+

 7 Nazirejczycy+ jej byli czystsi niż śnieg;+ byli bielsi od mleka.

Doprawdy, byli bardziej rumiani+ niż korale; blask ich przypominał szafir.+

 8 Cera ich stała się ciemniejsza niż czerń. Nie poznaje się ich na ulicach.+

Skóra pomarszczyła się im na kościach.+ Wyschła zupełnie jak drzewo.

 9 Lepiej jest tym, którzy padają od miecza,+ niż tym, którzy padają od klęski głodu,+

ponieważ ci marnieją, przeszyci brakiem płodów z pola.

10 Ręce czułych kobiet gotowały ich własne dzieci.+

Stały się one jakby chlebem pocieszenia w czasie klęski córy mego ludu.+

11 Jehowa dopełnił miary swej złości.+ Wylał swój płonący gniew.+

I wznieca ogień na Syjonie, pożerający jego fundamenty.+

12 Królowie ziemi i wszyscy mieszkańcy żyznej krainy nie wierzyli,+

że wróg i nieprzyjaciel wejdzie w bramy Jerozolimy.+

13 Z powodu grzechów jej proroków, przewinień jej kapłanów,+

znaleźli się pośrodku niej przelewający krew prawych.+

14 Błąkali się po ulicach jak ślepi.+ Skalali się krwią,+

tak iż nikt nie może dotknąć ich szat.+

15 „Z drogi! Nieczysty!”+ — wołano do nich. „Z drogi! Z drogi! Nie dotykać!”+

Stali się bowiem bezdomni.+ I błąkali się.+ Wśród narodów mówiono: „Nie osiedlą się na nowo jako przybysze.+

16 Porozdzielało ich oblicze Jehowy.+ Nie spojrzy on więcej na nich.+

Nie będzie względu nawet dla kapłanów.+ Nie będzie łaski nawet dla starców”.+

17 Chociaż jeszcze jesteśmy, na próżno oczy nasze gasną, oczekując pomocy dla nas.+

Rozglądając się, patrzyliśmy na naród, który nie może przynieść wybawienia.+

18 Polują na nasze kroki,+ tak iż nie chodzi się po naszych placach.

Nasz kres się przybliżył. Dni nasze się dopełniły, bo nadszedł nasz kres.+

19 Szybsi niż orły na niebiosach okazali się ci, którzy nas ścigają.+

Zawzięcie ścigali nas po górach.+ Czyhali na nas na pustkowiu.+

20 Tchnienie naszych nozdrzy,+ pomazaniec Jehowy,+ pojmany w ich wielkim dole,+

ten, o którym powiedzieliśmy: „W jego cieniu+ żyć będziemy wśród narodów”.+

21 Wielce się raduj i wesel,+ córo edomska,+ mieszkająca w krainie Uc.+

Do ciebie także dojdzie ten kielich.+ Upijesz się i obnażysz.+

22 Wina twa, córo syjońska, dobiegła kresu.+ Nie powiedzie cię on ponownie na wygnanie.+

Zwrócił uwagę na twą winę, córo edomska. Odsłonił twoje grzechy.+