Hioba

30 „A teraz się ze mnie śmieją+

młodsi wiekiem ode mnie,+

których ojców bym się wzbraniał

postawić z psami mej trzody.

 2 Nawet moc ich rąk — na cóż mi się zdała?

Zginął w nich wigor.+

 3 Wskutek nędzy i głodu są niepłodni,

ogryzają bezwodną okolicę,+

gdzie wczoraj była burza i spustoszenie.

 4 Zrywali słone ziele koło krzaków,

a pokarmem ich był korzeń janowców.

 5 Wypędzani bywali ze społeczności;+

ludzie krzyczeli za nimi jak za złodziejem.

 6 Muszą mieszkać na samym zboczu doliny potoku,

w dołach wykopanych w prochu oraz w skałach.

 7 Pośród krzewów wydawali okrzyki;

tłoczyli się pod pokrzywami.

 8 Synowie nierozumnego,+ a także synowie bezimiennego,

biczem zostali wypędzeni z ziemi.

 9 A teraz stałem się tematem ich pieśni+

i jestem dla nich porzekadłem.+

10 Brzydzą się mną, trzymają się z dala ode mnie,+

a od mej twarzy nie powstrzymali swej śliny.+

11 On bowiem rozluźnił moją cięciwę i mnie upokarzał,

oni zaś z mego powodu popuścili uzdę.

12 Powstają po mej prawicy jak zgraja młokosów;

stopom moim pozwolili iść,

lecz usypywali przede mną zgubne przeszkody.+

13 Zniszczyli moje szlaki;

przysporzyli mi tylko niedoli,+

nie mieli żadnego pomocnika.

14 Przychodzą jak przez szeroką wyrwę;

wśród burzy się przetoczyli.

15 Obróciły się na mnie nagłe trwogi;

moje szlachetne pochodzenie jest gnane jak wiatrem,

a moje wybawienie przeminęło jak obłok.

16 A teraz moja dusza rozlewa się we mnie;+

chwyciły mnie dni uciśnienia.+

17 W nocy kości+ moje zostały przewiercone i odpadły ode mnie,

i nie odpoczywają kąsające mnie boleści.+

18 Wskutek obfitości mocy zmienia się moja szata;

opasuje mnie to niczym kołnierz mojej długiej szaty.

19 Rzucił mnie w glinę,

bym stał się podobny do prochu i popiołu.

20 Wołam do ciebie o pomoc, lecz ty mi nie odpowiadasz;+

stanąłem, abyś zwrócił na mnie uwagę.

21 Zmieniasz się, by stać się dla mnie okrutnym;+

całą potęgą swej ręki żywisz do mnie wrogość.

22 Wsadzasz mnie na wiatr, każesz mi na nim jechać;

potem rozbijasz mnie z trzaskiem.

23 Bo dobrze wiem, że za twą sprawą wrócę do śmierci+

i do domu spotkania wszystkich żyjących.

24 Lecz nikt nie wyciąga ręki przeciwko zwykłemu rumowisku,+

a gdy ktoś marnieje, nie woła się w związku z tymi rzeczami o pomoc.

25 Doprawdy, płakałem nad tym, kto miał ciężki dzień;+

dusza moja smuciła się nad biednym.+

26 Wprawdzie oczekiwałem dobra, lecz przyszło zło;+

i wyczekiwałem światła, lecz nadszedł mrok.

27 Wnętrzności moje zawrzały i nie milczały;

naprzeciw mnie wyszły dni uciśnienia.

28 Zasmucony+ chodziłem wokoło, gdy nie było światła słonecznego;

wstałem w zborze, wołałem o pomoc.

29 Bratem stałem się dla szakali

i towarzyszem dla córek strusia.+

30 Moja skóra sczerniała+ i odpadła ze mnie,

a kości moje rozpaliły się wskutek suchości.

31 I moja harfa jest już tylko dla żałoby,

a moja piszczałka dla głosu płaczących.