Jana

11 A chorował pewien człowiek, Łazarz z Betanii, wioski Marii i jej siostry, Marty.+ 2 Była to właśnie ta Maria, która natarła Pana wonnym olejkiem+ i wytarła jego stopy swymi włosami+ — jej to brat, Łazarz, chorował. 3 Jego siostry wysłały więc do niego wiadomość, mówiąc: „Panie, oto ten, którego kochasz,+ choruje”. 4 Ale gdy Jezus to usłyszał, rzekł: „Choroba ta nie jest ku śmierci, lecz ku chwale Bożej,+ aby za jej sprawą Syn Boży był otoczony chwałą”.

5 A Jezus miłował Martę oraz jej siostrę i Łazarza. 6 Kiedy jednak usłyszał, że on choruje, mimo to pozostał dwa dni w miejscu, w którym był. 7 A potem powiedział do uczniów: „Chodźmy znowu do Judei”. 8 Uczniowie rzekli do niego: „Rabbi,+ dopiero co Judejczycy usiłowali cię ukamienować,+ a ty znowu tam idziesz?” 9 Jezus odpowiedział: „Czyż nie ma dwunastu godzin światła dziennego? Jeżeli ktoś chodzi w świetle dziennym,+ nie potknie się o nic, ponieważ widzi światło tego świata. 10 Ale jeśli ktoś chodzi w nocy,+ potyka się o coś, bo nie ma w nim światła”.

11 Rzekł to, a potem im powiedział: „Łazarz, nasz przyjaciel, udał się na spoczynek, ale ja tam idę, aby go obudzić ze snu”.+ 12 Uczniowie rzekli więc do niego: „Panie, jeżeli udał się na spoczynek, wyzdrowieje”. 13 Jezus mówił jednak o jego śmierci. Lecz oni mniemali, że mówi o odpoczywaniu we śnie. 14 Toteż Jezus rzekł im wtedy otwarcie: „Łazarz umarł,+ 15 a ja ze względu na was raduję się, że mnie tam nie było — abyście uwierzyli. Ale chodźmy do niego”. 16 Tomasz, zwany Bliźniakiem, powiedział więc do współuczniów: „Chodźmy i my, żeby z nim umrzeć”.+

17 Jezus zaś, przybywszy, zastał go leżącego już od czterech dni w grobowcu pamięci.+ 18 A Betania była niedaleko Jerozolimy, w odległości około trzech kilometrów. 19 Wielu Żydów przyszło więc do Marty i Marii, żeby je pocieszyć+ po stracie brata. 20 Toteż gdy Marta usłyszała, że Jezus nadchodzi, wyszła mu na spotkanie, ale Maria+ siedziała w domu. 21 Marta rzekła zatem do Jezusa: „Panie, gdybyś tu był, mój brat by nie umarł.+ 22 Ale i teraz wiem, że o cokolwiek Boga poprosisz,+ Bóg ci da”. 23 Jezus powiedział do niej: „Twój brat wstanie”.+ 24 Marta powiedziała do niego: „Wiem, że wstanie podczas zmartwychwstania+ w dniu ostatnim”. 25 Jezus rzekł do niej: „Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem.+ Kto we mnie wierzy, ten choćby nawet umarł, ożyje,+ 26 a każdy, kto żyje i we mnie wierzy, przenigdy nie umrze.+ Czy w to wierzysz?” 27 Powiedziała do niego: „Tak, Panie; ja uwierzyłam, że ty jesteś Chrystusem, Synem Bożym, Tym, który przychodzi na ten świat”.+ 28 A powiedziawszy to, odeszła i zawołała Marię, swą siostrę, mówiąc potajemnie: „Nauczyciel+ jest tu obecny i cię woła”. 29 Ta, gdy to usłyszała, wstała szybko i poszła do niego.

30 A Jezus jeszcze nie wszedł do wioski, lecz w dalszym ciągu był w miejscu, gdzie go spotkała Marta. 31 Kiedy więc Żydzi, którzy byli z nią w domu+ i pocieszali ją, zobaczyli, że Maria szybko wstała i wyszła, poszli za nią, przypuszczając, iż idzie do grobowca pamięci,+ aby tam płakać. 32 A gdy Maria przybyła tam, gdzie był Jezus, i ujrzała go, upadła mu do stóp, mówiąc: „Panie, gdybyś tu był, mój brat by nie umarł”.+ 33 Kiedy więc Jezus ujrzał ją płaczącą oraz płaczących Żydów, którzy z nią przyszli, westchnął w duchu i się strapił;+ 34 i rzekł: „Gdzieście go położyli?” Powiedzieli mu: „Panie, chodź i zobacz”. 35 Jezus począł ronić łzy.+ 36 Żydzi więc odezwali się: „Patrzcie, jak go kochał!”+ 37 Ale niektórzy z nich rzekli: „Czy człowiek, który otworzył oczy ślepemu,+ nie mógł sprawić, żeby ten nie umarł?”

38 Toteż Jezus, znowu westchnąwszy głęboko, przyszedł do grobowca pamięci.+ Była to właściwie jaskinia, a przed nią leżał kamień.+ 39 Jezus powiedział: „Zabierzcie ten kamień”.+ Marta, siostra zmarłego, powiedziała do niego: „Panie, zapewne już cuchnie, bo to czwarty dzień”. 40 Jezus rzekł do niej: „Czy ci nie powiedziałem, że jeśli uwierzysz, to ujrzysz chwałę Bożą?”+ 41 Zabrali więc kamień. Wtedy Jezus wzniósł oczy ku niebu+ i rzekł: „Ojcze, dziękuję ci, żeś mnie wysłuchał.+ 42 Wiedziałem wprawdzie, że zawsze mnie wysłuchujesz, ale powiedziałem to ze względu na tłum+ stojący wokoło, aby uwierzyli, żeś ty mnie posłał”.+ 43 A powiedziawszy to, zawołał donośnym głosem: „Łazarzu, wyjdź!”+ 44 Zmarły wyszedł, mając nogi i ręce obwiązane opaskami,+ a twarz owiniętą chustą. Jezus powiedział do nich: „Rozwiążcie go i pozwólcie mu iść”.

45 Dlatego też wielu Żydów, którzy przyszli do Marii i zobaczyli, co uczynił, uwierzyło w niego;+ 46 ale niektórzy z nich poszli do faryzeuszy i opowiedzieli im, co Jezus uczynił.+ 47 Wtedy naczelni kapłani i faryzeusze zebrali Sanhedryn+ i zaczęli mówić: „Co mamy uczynić, skoro ten człowiek dokonuje wielu znaków?+ 48 Jeżeli go tak pozostawimy, wszyscy w niego uwierzą+ i przyjdą Rzymianie,+ i zabiorą zarówno nasze miejsce,+ jak i nasz naród”. 49 Lecz jeden z nich, Kajfasz, który tego roku był arcykapłanem,+ rzekł im: „Wy w ogóle nic nie wiecie 50 i nie bierzecie pod uwagę, że to jest dla was korzystne, aby jeden człowiek umarł+ za lud, a nie, żeby został zgładzony cały naród”.+ 51 Tego jednak nie powiedział sam z siebie, ale będąc w owym roku arcykapłanem, prorokował, że Jezus ma umrzeć za naród, 52 i nie tylko za naród, lecz po to, by w jedno zebrać+ rozproszone+ dzieci Boże. 53 Od tego więc dnia naradzali się, aby go zabić.+

54 Dlatego Jezus już nie chodził jawnie+ wśród Żydów,+ lecz odszedł stamtąd do krainy blisko pustkowia, do miasta zwanego Efraim,+ i tam przebywał z uczniami. 55 Właśnie zbliżała się żydowska Pascha+ i wiele ludzi z owej krainy udawało się przed Paschą do Jerozolimy, żeby się ceremonialnie oczyścić.+ 56 Szukali więc Jezusa i stojąc w świątyni, mówili jedni do drugich: „Jakie jest wasze zdanie? Że wcale nie przyjdzie na święto?” 57 A naczelni kapłani i faryzeusze wydali rozkazy, żeby każdy, kto się dowie, gdzie on jest, wyjawił to, aby mogli go pochwycić.