1 Koryntian

14 Zabiegajcie o miłość, ale wciąż gorliwie starajcie się o dary duchowe,+ a zwłaszcza o to, żeby prorokować.+ 2 Bo kto mówi jakimś językiem, mówi nie ludziom, lecz Bogu, nikt bowiem nie słucha,+ a on za sprawą ducha mówi święte tajemnice.+ 3 Natomiast kto prorokuje, ten ludzi swą mową buduje+ i zachęca, i pociesza. 4 Kto mówi jakimś językiem, buduje siebie, ale kto prorokuje, ten buduje zbór. 5 A chciałbym, żebyście wszyscy mówili językami,+ ale wolę, żebyście prorokowali.+ Doprawdy, kto prorokuje, jest większy niż ten, kto mówi językami,+ chyba że też tłumaczy, tak by zbór był zbudowany. 6 Ale teraz, bracia, gdybym przyszedł i mówił do was językami, cóż dobrego bym dla was zrobił, jeślibym do was nie mówił czy to przez objawienie,+ czy przez poznanie,+ czy przez proroctwo, czy przez naukę?

7 Przecież nawet rzeczy nieożywione wydają dźwięk+ — czy to flet, czy harfa; jeśli jednak nie odda różnicy wysokości tonów, skąd będzie wiadomo, co się gra na flecie lub na harfie? 8 Bo istotnie, jeśli trąba da niewyraźny sygnał, któż się przygotuje do bitwy?+ 9 Tak i wy, jeśli swym językiem nie wypowiecie mowy łatwej do zrozumienia,+ skąd będzie wiadomo, co się mówi? Będziecie w gruncie rzeczy mówić w powietrze.+ 10 Na świecie może być tak wiele rodzajów dźwięków mowy, a jednak żaden rodzaj nie jest bez znaczenia. 11 Jeśli więc nie zrozumiem siły dźwięku mowy, to będę cudzoziemcem+ dla mówiącego, a mówiący będzie cudzoziemcem dla mnie. 12 Tak i wy, skoro gorliwie pragniecie darów ducha,+ starajcie się w nie obfitować ku zbudowaniu zboru.+

13 Kto zatem mówi jakimś językiem, niech się modli, by mógł tłumaczyć.+ 14 Bo jeśli się modlę w jakimś języku, to właściwie modli się mój dar ducha,+ ale mój umysł jest bezowocny. 15 Cóż więc uczynić? Będę się modlił darem ducha, ale będę się też modlił umysłem. Będę śpiewał pieśń pochwalną+ darem ducha, ale będę też śpiewał pieśń pochwalną umysłem.+ 16 Natomiast jeśli ty wysławiasz darem ducha, jakże ktoś zajmujący miejsce zwykłego człowieka powie „amen”+ na twoje dziękczynienie, skoro nie wie, co mówisz? 17 Wprawdzie ty wspaniale składasz podziękowania, lecz drugi się nie buduje.+ 18 Dziękuję Bogu, że mówię większą liczbą języków niż wy wszyscy.+ 19 Niemniej w zborze wolałbym raczej powiedzieć pięć słów z udziałem umysłu, żeby też ustnie pouczyć drugich, niż dziesięć tysięcy słów w jakimś języku.+

20 Bracia, nie stawajcie się małymi dziećmi pod względem zdolności rozumienia,+ bądźcie jednak niemowlętami co do zła,+ natomiast pod względem zdolności rozumienia stańcie się dorośli.+ 21 W Prawie jest napisane: „‚Językami cudzoziemców i wargami obcych+ będę mówił do tego ludu,+ a jednak nawet wtedy mnie nie usłuchają’ — mówi Jehowa”.+ 22 A zatem języki są znakiem+ nie dla wierzących, lecz dla niewierzących,+ natomiast prorokowanie — nie dla niewierzących, lecz dla wierzących.+ 23 Jeśli więc cały zbór zejdzie się na jedno miejsce i wszyscy mówią językami,+ a wejdą zwykli ludzie lub niewierzący, czyż nie powiedzą, że szalejecie? 24 Ale jeśli wszyscy prorokujecie, a wejdzie jakiś niewierzący albo zwykły człowiek, taki jest przez nich wszystkich upominany,+ taki jest przez wszystkich dokładnie osądzany; 25 tajniki jego serca stają się jawne,+ toteż upadnie na twarz i odda cześć Bogu, oznajmiając: „Bóg rzeczywiście jest wśród was”.+

26 Cóż więc należy czynić, bracia? Gdy się schodzicie, jeden ma psalm, drugi ma naukę, inny ma objawienie, inny ma język, inny ma tłumaczenie.+ Niech się wszystko dzieje ku zbudowaniu.+ 27 I jeśli ktoś mówi jakimś językiem, niech to się ograniczy do dwóch lub najwyżej trzech, i to po kolei; i niech ktoś tłumaczy.+ 28 Gdyby zaś nie było tłumacza, niech milczy w zborze, a mówi samemu sobie+ i Bogu. 29 Ponadto niech mówi dwóch lub trzech proroków,+ a drudzy niech rozpoznają znaczenie.+ 30 Ale jeśli ktoś inny+ tam siedzący otrzyma objawienie, niech tamten pierwszy milczy. 31 Wszyscy bowiem możecie prorokować+ jeden po drugim, żeby wszyscy się uczyli i wszyscy byli zachęcani.+ 32 A dary ducha proroków mają być pod władaniem proroków. 33 Albowiem Bóg nie jest Bogiem nieporządku,+ lecz pokoju.+

Tak jak w każdym zborze świętych, 34 kobiety w zborach niech milczą,+ bo nie pozwala się im mówić, lecz niech będą podporządkowane,+ jak to i Prawo+ oznajmia. 35 Jeśli więc chcą się czegoś nauczyć, niech w domu pytają własnych mężów, bo rzeczą hańbiącą+ jest dla kobiety mówić w zborze.

36 Cóż zatem? Czy od was wyszło słowo Boże+ albo czy tylko do was dotarło?

37 Jeżeli ktoś uważa się za proroka albo za obdarzonego duchem, niech uzna, co do was piszę, ponieważ jest to przykazanie Pańskie.+ 38 Ale jeśli ktoś jest w niewiedzy, to pozostaje w niewiedzy. 39 A zatem, bracia moi, wciąż gorliwie zabiegajcie o prorokowanie,+ nie zabraniajcie jednak mówić językami.+ 40 Ale niech wszystko odbywa się przyzwoicie i w sposób uporządkowany.+