Psalmy

39 Rzekłem: „Strzec będę swoich dróg,+

by nie grzeszyć językiem.+

Nałożę kaganiec jako straż dla mych ust,+

dopóki jest przede mną niegodziwiec”.+

 2 Zaniemówiłem w milczeniu;+

byłem cicho, jeśli chodzi o to, co dobre,+

a moja boleść była wyklęta.

 3 Serce moje rozpaliło się we mnie;+

gdy wzdychałem, ciągle płonął ogień.

Językiem swym rzekłem:

 4 „Daj mi, Jehowo, poznać mój kres+

i jaka jest miara moich dni,+

bym wiedział, jaki jestem przemijający.+

 5 Oto sprawiłeś, że dni moich jest zaledwie kilka;+

a trwanie mego życia jest przed tobą jak nicość.+

Doprawdy, każdy ziemski człowiek, choćby stał niewzruszenie, jest tylko tchnieniem.+ Sela.

 6 Doprawdy, człowiek snuje się jak zjawa.+

Doprawdy, na próżno się burzą.+

Gromadzi się rzeczy, a nie wiadomo, kto będzie je zbierał.+

 7 W czym więc pokładam nadzieję, Jehowo?

Oczekiwanie moje kieruje się ku tobie.+

 8 Wyzwól mnie ze wszystkich mych występków.+

Nie wystawiaj mnie nierozumnemu na znieważanie.+

 9 Pozostawałem oniemiały;+ nie mogłem otworzyć ust,+

bo ty działałeś.+

10 Odwróć ode mnie swą plagę.+

Ginę wskutek wrogości twej ręki.+

11 Upomnieniami za przewinienie skorygowałeś człowieka+

i niszczysz jego majętności, jak to czyni mól.+

Doprawdy, każdy ziemski człowiek jest tchnieniem.+ Sela.

12 Racz usłyszeć moją modlitwę, Jehowo,

i nadstawić ucha na me wołanie o pomoc.+

Nie milcz na moje łzy.+

Bo jestem u ciebie tylko osiadłym przybyszem,+

osiedleńcem, tak jak wszyscy moi praojcowie.+

13 Odwróć swój wzrok ode mnie, bym się mógł rozpromienić,+

zanim odejdę i już mnie nie będzie”.+