Hioba

33 „Teraz więc, Hiobie, proszę, wysłuchaj moich słów

i racz nadstawić ucha na wszystko, co mówię.

 2 Spójrz, proszę! Muszę otworzyć swe usta;

przemówić musi mój język wraz z moim podniebieniem.+

 3 Wypowiedzi moje to prostolinijność mego serca,+

a usta moje szczerze wypowiadają poznanie.+

 4 Duch Boży mnie uczynił+

i tchnienie Wszechmocnego mnie ożywiło.+

 5 Jeżeli potrafisz, udziel mi odpowiedzi,

ułóż przede mną słowa; zajmij stanowisko.

 6 Oto ja jestem dla prawdziwego Boga tym samym, co ty;+

ja też zostałem ukształtowany z gliny.+

 7 Oto nie przerazi cię nic groźnego we mnie

i nie będzie dla ciebie ciężki żaden nacisk+ z mej strony.

 8 Tylko rzekłeś do mych uszu

i dźwięk twych słów słyszałem:

 9 ‚Ja jestem czysty, bez występku;+

nieskalany jestem i nie mam winy.+

10 Oto on znajduje powody, by mi się przeciwstawiać,

bierze mnie za nieprzyjaciela swego,+

11 stopy moje wkłada w dyby,+

obserwuje wszystkie me ścieżki’.+

12 Otóż w tym nie miałeś racji,+ odpowiadam ci;

gdyż Bóg to znacznie więcej niż śmiertelny człowiek.+

13 Dlaczego się z nim spierałeś,+

że na wszystkie twe słowa nie odpowiada?+

14 Bóg bowiem przemawia raz

i dwa razy+ — chociaż się na to nie zważa —

15 we śnie,+ w nocnej wizji,+

gdy na ludzi spada głęboki sen,

podczas drzemania na łóżku.+

16 Wtedy otwiera ludziom ucho+

i kładzie swą pieczęć na skierowanej do nich usilnej zachęcie,

17 żeby odwrócić człowieka od jego uczynku+

i żeby zakryć pychę+ przed krzepkim mężczyzną.

18 Duszę jego chroni przed dołem,+

a jego życie od przerwania przez pocisk.+

19 I zostaje na swym łóżku upomniany przez boleść,

a kłótnia jego kości trwa bezustannie.

20 I jego życie wstrętnym czyni chleb,+

a jego dusza — ulubiony pokarm.

21 Ciało jego marnieje w oczach,

a jego kości, których nie było widać, zaczynają wystawać.

22 I jego dusza zbliża się do dołu,+

a jego życie do tych, którzy zadają śmierć.

23 Jeżeli jest dla niego posłaniec,

rzecznik, jeden z tysiąca,

by powiedzieć człowiekowi o jego prostolinijności,

24 to okazuje mu łaskę i mówi:

‚Zwolnij go od zejścia do dołu!+

Znalazłem okup!+

25 Niech jego ciało stanie się jędrniejsze niż w młodości;+

niech powróci do dni swego młodzieńczego wigoru’.+

26 Będzie upraszał Boga, by miał w nim upodobanie,+

i ujrzy jego oblicze z radosnym wołaniem,

a On przywróci swą prawość śmiertelnikowi.

27 Ten zaśpiewa ludziom i powie:

‚Zgrzeszyłem;+ i wypaczyłem to, co prostolinijne,

a nie było to dla mnie właściwe.

28 On wykupił moją duszę od zejścia do dołu,+

a moje życie ujrzy światło’.

29 Oto Bóg dokonuje tego wszystkiego

dwakroć, trzykroć względem krzepkiego męża,

30 by zawrócić jego duszę od dołu,+

żeby go oświetlało światło żyjących.+

31 Zważ, Hiobie! Posłuchaj mnie!

Milcz, a ja jeszcze będę mówił.

32 Jeżeli są jakieś słowa, które należałoby powiedzieć, to daj mi odpowiedź;

mów, bo spodobała mi się twoja prawość.

33 Jeżeli nie ma, to ty mnie posłuchaj;+

milcz, a nauczę cię mądrości”.