WYPADEK, PRZYPADEK

Nieprzewidziane zdarzenie będące wynikiem niewiedzy, nieuwagi lub splotu okoliczności nazywa się przypadkiem, a takie, które powoduje przy tym straty materialne, zdrowotne bądź śmierć — wypadkiem. Hebrajski wyraz ʼasòn, który dosłownie znaczy „uzdrowienie”, bywa używany jako eufemizm „śmiertelnego wypadku” (por. Rdz 42:4, przyp. w NW). Słowo mikréh wywodzi się od rdzenia oznaczającego „przydarzyć się; spotkać” (Rdz 44:29; Pwt 25:18) i jest tłumaczone na „przypadkiem” (Rut 2:3; 1Sm 6:9), a także na „traf”, „przytrafiać się” (Kzn 2:14, 15; 3:19).

Na przykład Jakub obawiał się, że śmiertelny wypadek mógłby się przydarzyć jego ukochanemu synowi Beniaminowi, gdyby ten poszedł z braćmi do Egiptu (Rdz 42:4, 38). Filistyni zwrócili Arkę Jehowy, by się przekonać, czy guzki krwawnicze zesłał na nich Jehowa, czy spotkało ich to przypadkiem (1Sm 6:9). A Salomon był świadomy, że każdego może dosięgnąć nieprzewidziane zdarzenie (Kzn 9:11).

Prawo Mojżeszowe odróżniało wypadki śmiertelne od pozostałych (Wj 21:22-25). Inaczej też traktowało zabójstwo nieumyślne, a inaczej zamierzone. Rozmyślnego mordercę należało bezwarunkowo uśmiercić, natomiast dla przypadkowych zabójców wyznaczono miasta schronienia (Lb 35:11-25, 31; zob. MIASTA SCHRONIENIA). Przepisy te odnosiły się zarówno do rodowitych Izraelitów, jak i osiadłych przybyszów. Prawo zawierało też wskazówki co do darów ofiarnych składanych za nieumyślne, przypadkowe grzechy (Kpł 4:1-35; 5:14-19; Lb 15:22-29).