ŚCIĘCIE GŁOWY

Sposób wykonania kary śmierci praktykowany wśród wielu narodów, lecz nieprzewidziany w Prawie Mojżeszowym. Jeśli w Izraelu odcinano komuś głowę, czyniono to z reguły już po zabiciu danego człowieka, zazwyczaj po to, by go pohańbić, by publicznie potwierdzić wykonanie wyroku albo ku przestrodze.

Faraon ‛podniósł głowę’ przełożonego piekarzy, co zapewne oznaczało, że skazał go na ścięcie (Rdz 40:19). Kiedy Dawid powalił Goliata kamieniem z procy, wyciągnął jego miecz i „dobił go”, odcinając mu głowę na oczach wojsk izraelskich i filistyńskich. Przeraziło to Filistynów i doprowadziło do ich pogromu (1Sm 17:51, 52). Filistyni po śmierci Saula odcięli mu głowę, a zwłoki jego i jego synów zawiesili na murze miasta Bet-Szan (1Sm 31:9, 12). Nikczemnicy Rechab i Baana zabili syna Saula, Isz-Boszeta, po czym odcięli mu głowę i przynieśli ją Dawidowi, sądząc, że zaskarbią sobie jego łaskę. Ale Dawid skazał ich za to na śmierć (2Sm 4:5-12). Żeby ocalić miasto Abel Bet-Maaka, jego mieszkańcy za radą pewnej mądrej kobiety rzucili Joabowi przez mur odciętą głowę Szeby, syna Bichriego. Nie wiadomo, czy zabito go jeszcze przed odcięciem mu głowy (2Sm 20:15, 21, 22). Starsi oraz znaczniejsi mieszkańcy Samarii pozabijali 70 synów Achaba i odesłali ich głowy w koszach do Jehu w Jizreel, gdzie ułożono je w dwa stosy przy bramie miejskiej jako dowód spełnienia się wyroku Jehowy ogłoszonego przez Eliasza (1Kl 21:20-22; 2Kl 10:6-10).

Biblia donosi, że Herod Antypas na prośbę córki Herodiady kazał ściąć w więzieniu Jana Chrzciciela (Mt 14:8-11; Mk 6:24-28; Łk 9:9). Jan ujrzał w wizji „dusze tych, których stracono toporem za świadczenie o Jezusie i za mówienie o Bogu” (Obj 20:4; zob. PRZESTĘPSTWA I KARY).