KOLOROWY DODATEK
Potop z czasów Noego
JAK wynika z biblijnego sprawozdania historycznego, przeszło 4370 lat temu otworzyły się upusty niebios i całą Ziemię pokryły wody potopu. Pochłonęły ludzi bezbożnych, lubujących się w przemocy oraz wszystkich tych, którzy z obojętnością lub lekceważeniem odnieśli się do przestrogi udzielanej przez Boga. Potop przeżyli tylko prawy Noe i jego rodzina, łącznie osiem osób, a także ograniczona liczba zwierząt każdego rodzaju. Ocalenie zawdzięczali olbrzymiej arce zbudowanej na polecenie Boże (Rdz 7:1-24).
Różni pisarze biblijni potwierdzają, że potop rzeczywiście się wydarzył (Iz 54:9; Heb 11:7; 2Pt 3:5, 6). Ale najmocniejszym dowodem jest świadectwo samego Jezusa Chrystusa, który z niebios osobiście obserwował ten kataklizm (por. Jn 8:58). Wyraźnie rzekł on: „Za dni Noego (...) nadszedł potop i zgładził ich wszystkich” (Łk 17:26, 27).
Relacja o potopie jest czymś więcej niż pouczającą opowieścią. Jezus Chrystus wykazał, że ma ona znaczenie prorocze. W swym proroctwie o „zakończeniu systemu rzeczy” wyraźnie nawiązał do „dni Noego”. Podkreślił, iż potop był ostrzegawczą zapowiedzią większej zagłady, która nastąpi w czasie „obecności Syna Człowieczego” (Mt 24:3, 37-39).
Czy arka mogła pomieścić wszystkie zwierzęta? To prawda, że encyklopedie wspominają o milionach gatunków żywych organizmów. Ale Noemu polecono uratować tylko przedstawicieli każdego „rodzaju” zwierząt lądowych i stworzeń latających. Obecnie znamy mnóstwo ich gatunków, jednak zdaniem niektórych badaczy do ich powstania wystarczyłyby 43 „rodzaje” ssaków, 74 „rodzaje” ptaków i 10 „rodzajów” gadów. Arka miała pojemność użytkową ok. 40 000 m3 — wystarczająco dużą, by pomieścić tylu pasażerów.
Gdzie się podziały wody potopu? Najwyraźniej są dalej na Ziemi. Obecnie znajduje się na niej ponad 1,3 miliarda km3 wody, która pokrywa przeszło 70 procent powierzchni naszej planety. Przeciętna głębokość oceanów wynosi 4 km, a przeciętna wysokość lądu jedynie 0,8 km n.p.m. Gdyby wyrównać powierzchnię Ziemi, pokryłaby ją woda o głębokości przeszło 2500 m.
Legendy o potopie. Znanych jest kilkaset takich legend; oto przykłady z sześciu kontynentów i wielu wysp
Rekonstrukcja zamarzniętego mamuta, odkrytego na Syberii w r. 1901. Po tysiącach lat dalej miał w pysku rośliny. Tego rodzaju znaleziska, do których można też zaliczyć skamieliny stworzeń morskich znajdowane wysoko w górach, są dla niektórych przekonującym dowodem na rzecz nagłego, katastrofalnego potopu na skalę ogólnoświatową