Geografia Ziemi Obiecanej

KRAINA, którą Bóg dał starożytnemu Izraelowi, jest niezwykle urozmaicona pod względem geograficznym. Na pn. wznoszą się ośnieżone góry, na pd. panuje tropikalny upał. W granicach Ziemi Obiecanej leżą urodzajne niziny, wzgórza pokryte sadami i pastwiskami, ale też jałowe pustkowia. Na tym stosunkowo niewielkim obszarze znajdujemy przekrój ziemskiego środowiska geograficznego.

Na wsch. wybrzeżu Morza Śródziemnego rozciąga się wąska, żyzna równina. Od wsch. przylega do niej Szefela, pagórkowata kraina, którą porastają winnice i gaje oliwne. Jeszcze dalej na wsch. wznosi się łańcuch górski, który niczym wielki kręgosłup biegnie przez całą długość Ziemi Obiecanej. Potem teren gwałtownie opada w stronę Rowu Jordanu, rozcinającego kraj południkowo. Tędy to wije się zakolami Jordan — od Jeziora Galilejskiego do Morza Martwego (Słonego). Na wsch. brzegu rzeki leżą żyzne wzgórza i pastwiska. A za tą gościnną krainą zaczyna się pustynia Syryjska i pustynie Półwyspu Arabskiego.

W okresie swego największego rozkwitu owa niezwykle urozmaicona Ziemia Obiecana przypominała ogród Eden. Izrael stanowił więc miniaturę tego, czym dla ludzkości będzie ogólnoziemski raj pod rządami Królestwa Bożego.