KEDORLAOMER

Król starożytnego Elamu, którego władza w okresie przed wkroczeniem Abrahama do Ziemi Obiecanej w 1943 r. p.n.e. rozciągała się na zach. aż do granic Egiptu. Po 12 latach uległości pięciu królów z okolic pd. krańca Morza Martwego zbuntowało się przeciw temu potężnemu władcy Wschodu. W 14 roku Kedorlaomer i trzej jego sprzymierzeńcy, Amrafel z Szinearu, Arioch z Ellasaru i Tidal z Goim, wyruszyli na zach., by stłumić ten bunt. Idąc z pn. na pd., pokonywali kolejne miasta położone wzdłuż dróg handlowych po wsch. stronie Jordanu oraz na pd. od Morza Martwego, na terenach zamieszkiwanych później przez Amalekitów. Potem łatwo zmusili do ucieczki pięciu zbuntowanych królów.

Wśród jeńców uprowadzonych przez Kedorlaomera znalazł się Lot, który mieszkał w tamtej okolicy. Gdy dowiedział się o tym Abraham, szybko zebrał swych 318 uzbrojonych sług i wyruszył w pościg. W Dan zaskoczył przeważające siły nieprzyjaciół, ścigał ich aż do Choby, na pn. od Damaszku, i uwolnił Lota oraz odzyskał jego dobytek (Rdz 14:1-17).

Imię Kedorlaomer nie pojawia się w spisach starożytnych władców Elamu, ale uznaje się je za elamickie. Wiele imion elamickich zawiera cząstkę Kudur, bardzo podobną do Kedor. Cząstka laomer przypomina zaś imię elamickiego bóstwa Lagamar.