EPAFRODYT

(„należący do Afrodyty”; od rdzenia oznaczającego: „pienić się”).

Godny zaufania członek zboru w Filippi w Macedonii, wysłany z darami do Pawła uwięzionego w Rzymie (ok. 59-61 n.e.) (Flp 2:25; 4:18). W czasie pobytu w tym mieście Epafrodyt „zachorował niemalże śmiertelnie, ale Bóg się nad nim zmiłował”. Wieści o jego cierpieniach dotarły do Filipian, którzy zaczęli z niepokojem się o niego dopytywać. A ponieważ on sam tęsknił za nimi wszystkimi i był przygnębiony tym, że usłyszeli o jego chorobie, Paweł uznał za słuszne odesłać go zaraz po wyzdrowieniu do Filippi i powierzyć mu list do tamtejszego zboru. Zachęcił braci, żeby ‛zgodnie ze zwyczajem serdecznie przyjęli go w Panu’ i żeby ‛zawsze cenili takich ludzi’. Przecież „ze względu na dzieło Pańskie” Epafrodyt naraził się na niebezpieczeństwo, wręcz otarł się o śmierć (Flp 2:25-30). Przed nawróceniem się na chrystianizm mógł być poganinem, na co zdaje się wskazywać jego imię, w skład którego wchodzi imię Afrodyty. Nie należy go mylić z Epafrasem z Kolosów.