CHCIWOŚĆ

Nadmierne pożądanie czegoś, zachłanność. Hebrajski czasownik chamád i grecki epithyméo znaczą „pragnąć” (Ps 68:16; Mt 13:17). Niekiedy jednak kontekst wskazuje, że chodzi o niestosowne, samolubne pożądanie (Wj 20:17; Rz 7:7). Grecki wyraz pleoneksía dosłownie znaczy „pragnienie posiadania więcej” i w Biblii bywa tłumaczony na „chciwość” i „zachłanność” (Ef 4:19; 5:3, przyp. w NW; Kol 3:5).

Przejawem chciwości może być miłość do pieniędzy, żądza władzy, zysku i dóbr materialnych albo brak umiaru w jedzeniu, piciu lub zaspokajaniu potrzeb seksualnych. Pismo Święte ostrzega chrześcijan przed tą deprawującą cechą i nakazuje unikać kontaktów z kimkolwiek, kto podaje się za chrześcijańskiego „brata”, a przejawia chciwość (1Ko 5:9-11). Chciwców wymieniono razem z rozpustnikami, bałwochwalcami, mężczyznami „utrzymywanymi do celów sprzecznych z naturą”, złodziejami, pijakami i zdziercami, ponieważ często dopuszczają się takich praktyk. Jeśli ktoś nie porzuci chciwości, nie odziedziczy Królestwa Bożego (1Ko 6:9, 10).

Gdy apostoł Paweł potępiał głupią gadaninę i sprośne żarty, radził chrześcijanom, by rozpusta i nieczystość lub chciwość ‛nawet nie były wśród nich wspominane’. Może chodzić o to, że oprócz wystrzegania się tych praktyk, dogadzających grzesznemu ciału, chrześcijanie powinni unikać nawet rozmów na ich temat (Ef 5:3; por. Flp 4:8).

Przejawia się w uczynkach. Chciwość skłania do określonego postępowania. Biblijny pisarz Jakub wskazał, że gdy niewłaściwe pragnienie „stanie się płodne, rodzi grzech” (Jak 1:14, 15). Chciwca można więc rozpoznać po uczynkach. Apostoł Paweł utożsamił go z bałwochwalcą (Ef 5:5). Osoba chciwa rzeczywiście czyni sobie boga z obiektu pożądania, gdyż stawia go ponad wielbienie Stwórcy i służbę dla Niego (Rz 1:24, 25).

Oddala od Boga. Chrześcijanie wyszli ze świata, w którym rozpowszechnione są najrozmaitsze formy złego postępowania. Paweł wskazał, że ludzie nie tylko dopuszczają się złych rzeczy, ale także robią to z chciwością. Takie osoby są „obce dla życia po Bożemu”. Chrześcijanie rozumieją, że skoro Chrystus, ich Wzorodawca, był wolny od takich praktyk, to muszą ‛przeobrazić swój umysł’ i „przyoblec się w nową osobowość” (Ef 4:17-24; Rz 12:2). Dalej jednak żyją wśród chciwych ludzi i dlatego „jako źródła światła na świecie” muszą zachowywać czystość (Flp 2:14, 15; 1Ko 5:9, 10).

Jeżeli ktoś jest chciwy nieuczciwego zysku, nie spełnia wymagań stawianych sługom pomocniczym (1Tm 3:8). A ponieważ słudzy pomocniczy mają być wzorem dla całego zboru, najwyraźniej wszyscy chrześcijanie muszą się wystrzegać takiej postawy (1Pt 5:2, 3). Potwierdza to zresztą wypowiedź Pawła, że chciwcy nie odziedziczą Królestwa (Ef 5:5).

Zachłanność. W Chrześcijańskich Pismach Greckich to samo słowo tłumaczone jest na „chciwość”, „zachłanność”, „pożądania” lub „pożądliwość”. Odpowiedniki te często wskazują na pożądanie czegoś, co należy do kogoś innego. Jezus Chrystus oświadczył, że takie niestosowne „pożądania” kalają człowieka (Mk 7:20-23) i ostrzegł przed nimi, opowiadając przykład o zachłannym bogaczu. Po śmierci ów człowiek nie miał żadnego pożytku ze swych bogactw i znalazł się w opłakanym stanie, gdyż nie był „bogaty wobec Boga” (Łk 12:15-21). Chrześcijanom powiedziano, że ich życie jest „ukryte z Chrystusem” i dlatego muszą zadać śmierć członkom swego ciała, odrzucając wszelką nieczystość, szkodliwe pragnienia oraz zachłanność (Kol 3:3, 5).