MERODACH

Hebrajska forma imienia Marduk, noszonego przez najważniejsze bóstwo babilońskie, którego upadek zgodnie z proroctwem miał nastąpić wraz z upadkiem Babilonu (Jer 50:2).

Od imienia tego boga zostali nazwani babilońscy królowie Merodach-Baladan (Iz 39:1) i Ewil-Merodach (2Kl 25:27). Kiedy król Hammurabi wyróżnił Babilon, czyniąc go stolicą Babilonii, również bóg Merodach zyskał na znaczeniu. Przypisano mu atrybuty wcześniejszych bogów. Przypuszcza się też, że babilońscy kapłani zmienili treść mitów, czyniąc z Merodacha pogromcę bogini Tiamat oraz stwórcę świata i ludzi. Według tekstów babilońskich Marduk (Merodach) był synem Ea (boga władającego żywiołem wody), mężem Sarpanitu i ojcem Nabu (Nebo).

Panowanie nad Babilonem było ściśle związane z posągiem Merodacha stojącym w świątyni zwanej Esangilą, gdyż królem Babilonu nie zostawało się przez koronację, lecz przez ujęcie dłoni tego boga. Ceremonię powtarzano rokrocznie z okazji święta Nowego Roku. Nawet w czasach, gdy kontrolę nad Babilonią sprawowali Asyryjczycy, ich królowie zawsze musieli przybywać do Babilonu na to święto, aby uprawomocnić swe roszczenia do tronu przez ujęcie dłoni Merodacha.

W myśl zapowiedzi proroka Jeremiasza dotyczącej upadku Babilonu Merodach ‛miał się przerazić’. Sprawdziło się to w tym sensie, że nie był w stanie nic zrobić, gdy babilońskie mocarstwo światowe traciło swą pozycję, a ponieważ zdobywcy Babilonu czcili inne bóstwa, przyszłość Merodacha malowała się w ciemnych barwach (Jer 50:2; zob. BEL; BOGOWIE I BOGINIE [Bóstwa babilońskie]).