FILIPIAN, LIST DO
List należący do Chrześcijańskich Pism Greckich, napisany przez apostoła Pawła do zboru w mieście Filippi w prowincji Macedonia. Paweł założył ten zbór ok. r. 50 n.e. w czasie drugiej podróży misjonarskiej.
Kiedy i gdzie spisany. Informacje zawarte w tym liście wskazują, iż Paweł napisał go podczas pierwszego uwięzienia w Rzymie. Apostoł wspomina, że powody jego uwięzienia znane są „całej Gwardii Pretoriańskiej”, a także przesyła pozdrowienia od „tych z domu Cezara” (Flp 1:13; 4:22). Przyjmuje się, że Paweł był po raz pierwszy uwięziony w Rzymie mniej więcej w latach 59-61 n.e. W okresie między przybyciem Pawła do Rzymu a napisaniem do Filipian sporo się wydarzyło. Z Filippi przybył do apostoła Epafrodyt, który udzielał mu wsparcia, lecz potem ciężko zachorował. Do Filipian, mieszkających ok. 1000 km od Rzymu, dotarła wieść o jego chorobie. Gdy Epafrodyt wyzdrowiał, Paweł odesłał go, wręczając mu list. A zatem list ten powstał w r. 60 lub 61.
Tło i powody napisania. Chrześcijanie z Filippi okazali Pawłowi wiele miłości i troski. Kiedy zakończył u nich wizytę i kilka tygodni przebywał w sąsiedniej Tesalonice, przesłali mu szczodre dary (Flp 4:15, 16). Później, gdy bracia w Jerozolimie doznawali okrutnych prześladowań i potrzebowali wsparcia materialnego, Filipianie — choć sami przechodzili „wielkie wypróbowanie w uciśnieniu” i ubóstwie — byli gotowi nieść pomoc nawet ponad swe możliwości. Paweł tak bardzo cenił ich piękną postawę, że stawiał ich za wzór innym zborom (2Ko 8:1-6). Chrześcijanie z Filippi byli też pilnie zajęci głoszeniem dobrej nowiny i chyba przez jakiś czas nie utrzymywali stałego kontaktu z Pawłem. Niemniej gdy znalazł się w więzieniu, nie tylko przekazali mu dary, żeby miał wszystkiego pod dostatkiem, ale też wysłali swego zaufanego przedstawiciela, Epafrodyta. Ten gorliwy brat odważnie wspierał Pawła, narażając nawet życie. Dlatego w liście Paweł szczerze go chwali (Flp 2:25-30; 4:18).
Apostoł wyraża nadzieję, iż dzięki modlitwom Filipian zostanie uwolniony i ponownie ich odwiedzi (Flp 1:19; 2:24). Wie, że jeśli będzie dalej żył, oni odniosą z tego korzyść, choć sam wyczekuje czasu, gdy Chrystus przyjmie go do siebie (Flp 1:21-25; por. Jn 14:3). Na razie pragnie wysłać do nich Tymoteusza, gdyż akurat nie ma nikogo więcej o jego usposobieniu, kto by się szczerze zatroszczył o ich sprawy (Flp 2:19-23).
List ten emanuje miłością. Paweł nigdy nie wahał się udzielić zasłużonych pochwał lub koniecznego skarcenia, lecz w tym wypadku potrzebne były zachęty. Zbór miał przeciwników „wyrządzających krzywdę”, którzy chcieli się chlubić swym pochodzeniem i obrzezaniem ciała, ale bracia najwyraźniej nie ulegli ich wpływowi ani nie byli zbyt zaniepokojeni (Flp 3:2). Dlatego Paweł nie musiał używać mocnych argumentów i słów nagany, jak to uczynił w listach do zborów w Galacji i Koryncie. Jedyny ślad korygowania znajdujemy w wezwaniu do Ewodii i Syntychy, by zachowywały jedność. Poza tym w całym liście apostoł zachęca zbór w Filippi do trwania w szlachetnym postępowaniu — do zabiegania o pełniejsze rozeznanie, do trzymania się mocnym uchwytem słowa życia oraz do umacniania wiary i nadziei na przyszłą nagrodę.
W liście tym znajdujemy wiele praktycznych zasad, stanowiących wskazówki i zachęty dla wszystkich chrześcijan. Oto niektóre z nich:
Rozdział i werset
Zasada
Upewniajcie się co do rzeczy ważniejszych, by w żadnej sprawie nie gorszyć drugich
Radujmy się nawet wtedy, gdy wrogowie prawdy mówią o niej ze swarliwości, ponieważ i tak przyczynia się to do jej rozgłoszenia
Modlitwy sług Bożych odnoszą skutek
Jedność chrześcijan i odwaga wobec przeciwników jest dowodem od Boga, że On wybawi swych sług, a wrogów unicestwi
Pokorni zostaną wywyższeni przez Boga
Gdy odzyska zdrowie ktoś z wiernych sług Boga, można Mu dziękować za zmiłowanie
W jakim stopniu chrześcijanin zrobił postępy, powinien dalej iść dokładnie według tego samego ustalonego porządku, by otrzymać nagrodę
Chrześcijanie namaszczeni duchem powinni kierować myśli ku niebu, gdzie jest ich obywatelstwo, a nie ku rzeczom ziemskim
Nie zamartwiajcie się; w każdej sytuacji przedstawcie swe gorące prośby Bogu, a On da pokój, który strzeże serc i władz umysłowych
Stale rozważajcie to, co jest właściwe i chwalebne
[Ramka na stronie 639]
GŁÓWNE MYŚLI LISTU DO FILIPIAN
List odzwierciedlający szczególną więź miłości łączącą Pawła i chrześcijan z Filippi
Napisany przez Pawła ok. 60—61 r. n.e. podczas uwięzienia w Rzymie
Paweł wyraża miłość do braci oraz wdzięczność za ich szczodrość
Apostoł dziękuje Bogu za wkład, jaki Filipianie wnoszą w krzewienie dobrej nowiny. Powodowany głębokim uczuciem do nich, modli się, by wzrastali w miłości i upewniali się co do rzeczy ważniejszych (1:3-11)
Paweł jest przejęty troską o pomyślność Filipian; ma nadzieję posłać do nich Tymoteusza, któremu wydaje bardzo dobrą opinię; ufa, że wkrótce sam ich odwiedzi (2:19-24)
Aby uspokoić Filipian zaniepokojonych wieściami o chorobie Epafrodyta, wysyła do nich tego lojalnego brata, którego wyznaczyli mu do usługiwania (2:25-30)
Choć dzięki mocy z góry Paweł we wszelkich warunkach umie poprzestawać na tym, co ma, serdecznie chwali Filipian za szczodrość (4:10-19)
Rezultaty uwięzienia Pawła
Uwięzienie Pawła przyczyniło się do postępu dobrej nowiny; jego sytuacja jest znana gwardii pretoriańskiej, a większość braci okazuje większą odwagę, by nieustraszenie mówić słowo Boże (1:12-14)
Jedni głoszą z dobrych pobudek, a inni ze złych — tak czy inaczej, Chrystus jest rozgłaszany; czy Paweł będzie żył, czy umrze, wywyższy Chrystusa, sądzi jednak, że pozostanie przy życiu, by usługiwać Filipianom (1:15-26)
Pokrzepiające rady dotyczące sposobu myślenia i postępowania
Sprawujcie się w sposób godny dobrej nowiny i nie dajcie się zastraszyć wrogom; przeciwników czeka zagłada, a wierzących wybawienie (1:27-30)
Zachowujcie takie nastawienie umysłu, jak Chrystus, przejawiając pokorę i wystrzegając się samolubstwa (2:1-11)
Jako nienaganne dzieci świećcie niczym źródła światła pośród przewrotnego pokolenia, „trzymając się mocnym uchwytem słowa życia” (2:12-16)
Strzeżcie się osób nakłaniających do obrzezania; chrześcijanin pokłada ufność w Chrystusie, a nie w obrzezaniu ciała (3:1-3)
Paweł ma wszelkie „powody do pokładania ufności w ciele”, jednak uważa je wszystkie za śmieci z uwagi na „niezrównaną wartość poznania Chrystusa”; pędzi po nagrodę i zachęca innych, by czynili to samo (3:4-21)
Wciąż radujcie się w Panu; przejawiajcie rozsądek i powierzajcie swe zmartwienia Bogu w modlitwie; napełniajcie umysł budującymi myślami (4:4-9)