ŚWIĘTA SŁUŻBA

Służba lub praca mająca święty charakter, bezpośrednio związana z oddawaniem czci Bogu.

Hebrajskie słowo ʽawád oznacza przede wszystkim „służyć” (Rdz 14:4; 15:13; 29:15) bądź „pracować” (Wj 34:21), a niekiedy jest tłumaczone na „uprawiać” (Rdz 4:12; Pwt 28:39). Użyte w odniesieniu do służenia Jehowie lub fałszywym bożkom, określa oddawanie czci, świętą służbę (Wj 10:26; Pwt 11:16). Również grecki czasownik latreúo odnosi się do służenia. Opisuje służbę pełnioną dla Boga (Mt 4:10; Łk 1:74; 2:37; 4:8; Dz 7:7; Rz 1:9; Flp 3:3; 2Tm 1:3; Heb 9:14; 12:28; Obj 7:15; 22:3), np. w sanktuarium lub w świątyni (Heb 8:5; 9:9; 10:2; 13:10), a także służenie stworzeniom, związane z fałszywym kultem (Dz 7:42; Rz 1:25). Rzeczownik latreía występuje w Chrześcijańskich Pismach Greckich wyłącznie w związku ze służbą dla Boga (Jn 16:2; Rz 9:4; 12:1; Heb 9:1, 6). Różni się od greckiego słowa diakonía, które także znaczy „służba; obsługa”, lecz jest odnoszone do tego, co powszednie, zwykłe, świeckie, a nie do spraw świętych.

Jedyną osobą naprawdę godną czci, a więc również świętej służby, jest Jehowa Bóg (Mt 4:10; Łk 4:8). Ponieważ związał się specjalnym przymierzem z narodem izraelskim, to właśnie jego członkom miał przypaść zaszczyt pełnienia świętej służby w charakterze zrodzonych duchem synów Bożych należących do „królewskiego kapłaństwa”. Jednakże większość Żydów zaprzepaściła tę sposobność, gdyż nie uwierzyła w Chrystusa Jezusa (Rz 9:3-5, 30-33; 1Pt 2:4-10). Wielu podobnie jak faryzeusz Saul (zanim został chrześcijaninem) uważało, że pełni świętą służbę dla Boga, gdy prześladuje naśladowców Chrystusa (Jn 16:2; Dz 26:9-11; Gal 1:13, 14).