SZAFIR II

Przezroczysty lub przeświecający kamień szlachetny; odmiana korundu. Wprawdzie szafiry miewają różne kolory, ale najwyżej ceni się barwę ciemnoniebieską. Szafiry, o których jest mowa w Biblii, zapewne były niebieskie.

Szafir był jednym z kamieni umieszczonych na „napierśniku sądu”, noszonym przez arcykapłana (Wj 28:15-18; 39:11).

Hiob, żyjący ok. XVII w. p.n.e., opisał wysiłki ludzi, którzy kopiąc głęboko pod ziemią, poszukiwali złota i rzadkich, drogocennych kamieni, m.in. szafiru. Zaznaczył jednak, że choć szafir jest tak cenny i tak trudno go zdobyć, to daleko przewyższa go mądrość i że nie można za nią zapłacić takimi kamieniami (Hi 28:4-6, 12, 16).

Znaczenie przenośne. W wizjach chwały Jehowy symbolicznie nawiązywano do olśniewającego piękna klejnotów oraz przyjemnego uczucia uniesienia i zachwytu towarzyszącego ich oglądaniu. Po ustanowieniu przez Boga przymierza Prawa Mojżesz, Aaron, Nadab i Abihu wraz z 70 starszymi Izraela otrzymali wizję Jehowy, w której pod Jego stopami „było coś, co wyglądało jak twór z szafirowych płyt i jak same niebiosa, jeśli chodzi o czystość” (Wj 24:8-11). Ezechiel w wizjach chwały Jehowy dwukrotnie ujrzał „podobieństwo tronu”, „coś jakby kamień szafirowy” (Eze 1:1, 26-28; 10:1-4).

Mówiąc o odrodzeniu i upiększeniu góry Syjon, Jehowa, jej Właściciel i symboliczny Małżonek, oznajmił: „Fundament twój ułożę z szafirów” (Iz 54:5, 11). Podobnie apostoł Jan w wizji niebiańskiej Nowej Jerozolimy ujrzał, że szafir wchodził w skład fundamentów tego miasta (Obj 21:2, 19).