Dlaczego napisano Księgi Kronik?
CZY przeczytałeś chociaż raz całą Biblię od początku do końca? Być może doszedłszy do Pierwszej Księgi Kronik, nie znalazłeś tam wiele materiału, któryby cię zachęcił do dalszej lektury. Napotkałeś ciągnące się jak gdyby w nieskończoność spisy obco brzmiących imion. Doniesienia o wydarzeniach historycznych, przede wszystkim z czasów panowania króla Dawida, zaczynają się dopiero w rozdziale dziesiątym. Następnie w Drugiej Księdze Kronik stwierdziłeś, że opisy obejmują głównie wypadki od panowania syna Dawida, Salomona, do spustoszenia Judy i Jeruzalem, a więc okres, z którym się już zapoznałeś w księgach Pierwszej i Drugiej Królewskiej.
Zadałeś więc sobie może takie pytania: Dlaczego utrwalono te informacje na piśmie i zachowano w Biblii? Jakiemu rozsądnemu celowi właściwie służą? — Chcąc znaleźć odpowiedź na tego rodzaju kwestie, dobrze jest zapoznać się z tłem życia ludu żydowskiego w czasach, gdy kapłan i pisarz Ezdrasz zabrał się do pracy nad zredagowaniem Pierwszej i Drugiej Księgi Kronik.
Minęło w przybliżeniu osiemdziesiąt lat od powrotu wiernego ostatka Żydów z wygnania w Babilonie. Pobyt na wygnaniu zerwał ich więzy z przeszłością. Aby uniknąć powtórzenia fatalnych błędów swoich przodków, Żydzi ci musieli poznać liczne szczegóły z dziejów narodu. Szczególnie ważne było dla nich, żeby zrozumieli żywotną rolę prawdziwego wielbienia. Trzeba było umocnić ich w wierności dla Jehowy i zachęcić do wypełniania obowiązków wynikających z przymierza z Nim. Księgi Pierwsza i Druga Kronik wspaniale zaspokajały pod tym względem potrzeby byłych wygnańców. Przekonajmy się w jaki sposób.
Rodowody łączyły Żydów bezpośrednio z minionymi dziejami. Stanowiły podstawę do ustalenia pochodzenia królewskiego oraz dziedzictwa poszczególnych rodzin. Ukazywały również, kto był upoważniony do pełnienia w świątyni służby kapłańskiej lub pomocniczej. Szczególnie ważne znaczenie posiadała genealogia linii królewskiej, ponieważ miała między innymi umożliwić w przyszłości rozpoznanie Mesjasza.
Księgi Kronik wprawdzie obejmują z grubsza ten sam okres, co Pierwsza i Druga księga Królewska, spisane ponad sto lat wcześniej przez proroka Jeremiasza, niemniej jednak to późniejsze sprawozdanie historyczne kładzie większy nacisk na wielbienie skoncentrowane w świątyni. Dlaczego? Czy może dlatego, że Ezdrasz jako kapłan bardziej interesował się służbą świątynną niż prorok Jeremiasz? Nie, bo przecież Jeremiasz także był kapłanem. Chodzi raczej o to, że Ezdrasz — podobnie jak Jeremiasz — pisał w natchnieniu i stosownie do potrzeb swoich współczesnych. Żydów należało wówczas zachęcić, by trzymali się prawdziwego wielbienia praktykowanego w świątyni, i Księgi Kronik wyśmienicie służyły temu celowi.
Opisy są ułożone w ten sposób, żeby jawnie wykazać, iż rozwój wydarzeń w dziejach Izraela był ściśle związany ze stosunkiem władców i ich poddanych do Jehowy oraz do Jego sprawiedliwego Prawa. Trzeba się uczyć z lekcji historii. Potwierdza ona, że wierne obstawanie przy prawdziwym wielbieniu przynosi błogosławieństwa, natomiast porzucanie go pociąga za sobą nieszczęście. Jakże silnym bodźcem było to dla Żydów, żeby stronić od postępowania, które sprowadziło niedolę na ich przodków!
Dzisiaj również możemy odnieść korzyść z przykładów zaczerpniętych z historii, które zachęcają do dochowania wierności Jehowy. Popierając lojalnie prawdziwe wielbienie, dowiedziemy, że zrozumieliśmy cel, któremu miały służyć Księgi Kronik.