Pytania czytelników

● Jak to możliwe, żeby osobom powołanym do życia niebiańskiego została okazana łaska „w Chrystusie Jezusie przed dawnymi wiekami”, o czym czytamy w Liście 2 do Tymoteusza 1:9 (NP)?

Rzecz oczywista, że nie byłoby możliwe, aby łaska, inaczej mówiąc niezasłużona życzliwość Boża, została okazana poszczególnemu człowiekowi na wiele wieków przed jego narodzeniem. Niemniej jednak Jehowa Bóg od dawna postanowił, że pewna klasa ludzi (bez ustalania z góry, które jednostki ją utworzą) stanie się dziedzicami Królestwa Niebios. A skoro tak postanowił, sprawa była przesądzona i jakby już faktem dokonanym; stąd też można było mówić, iż ta klasa ludzi dostąpiła „łaski (...) przed dawnymi wiekami”. W Liście do Rzymian 4:17 powiedziano, że Jehowa „istniejącymi mianuje te rzeczy, których jeszcze nie ma” (Db). Z tego punktu widzenia można się zapatrywać również na omawianą kwestię.

Określenie „przed dawnymi wiekami” najwyraźniej wyznacza długi, choć bliżej nie określony odcinek czasu. Inne wersety Pisma świętego pozwalają ściślej sprecyzować długość tego okresu. Na przykład w Liście do Efezjan apostoł Paweł napisał: „[Bóg] bowiem wybrał nas przed założeniem [kataboleʹ] świata, abyśmy byli święci i nienaganni przed obliczem jego; w miłości przeznaczył nas dla siebie do synostwa przez Jezusa Chrystusa, według upodobania woli swojej (...) przypadło nam w udziale stać się jego cząstką, nam przeznaczonym do tego od początku według postanowienia tego, który sprawuje wszystko według zamysłu woli swojej”. — Efez. 1:4-11, NP.

Greckie słowo kataboleʹ, które w tym miejscu przetłumaczono na „założenie”, oznacza dosłownie „rzucenie” albo „położenie” i między innymi może dotyczyć zaszczepienia nasienia w chwili poczęcia nowego człowieka. W Liście do Hebrajczyków 11:11 słowo to rzeczywiście oddane zostało przez „poczęcie”. Czytamy tam: „Przez wiarę także i sama Sara mimo podeszłego wieku otrzymała moc poczęcia”. Wyraźnie chodzi tu o rzucenie nasienia Abrahama w celu spłodzenia syna i o przyjęcie tego nasienia przez Sarę, która wówczas poczęła w swym łonie.

Jezus Chrystus powiązał „założenie świata” z osobą Abla, powiadając przy pewnej okazji: „Aby dopominano się od tego pokolenia o krew wszystkich proroków, wylaną od założenia świata, począwszy od krwi Abla aż do krwi Zachariasza” (Łuk. 11:50, 51, NP). Wynika stąd jasno, iż życie Abla przypadało na okres „założenia świata”. A ponieważ Abel był synem Adama i Ewy, więc „założenie świata” wyraźnie odnosi się do czasu, kiedy pierwsza para ludzi wydała dzieci, tym samym dając początek istnieniu świata ludzkiego, czyli po prostu ludzkości. Stąd też zamierzenie Jehowy Boga co do powołania klasy ludzi, którzy by panowali w niebie razem z Jego Synem, musiało się skrystalizować po grzechu Adama i Ewy, ale zanim urodziły się im dzieci. Było to jakieś cztery tysiące lat przed napisaniem listu apostoła Pawła do Tymoteusza, wobec czego słusznie można było już wówczas mówić, że rzecz działa się „przed dawnymi wiekami”.