Kto o tym pomyślał?

Cudowne dzieła stworzenia wciąż na nowo zadziwiają uczonych. Przykładem może tu być pewna dotąd nie rozumiana cecha niektórych roślin pnących. „Rolnicy od dawna wiedzą, że jeśli w pobliżu fasoli umieścić tyczkę, to roślina znajdzie ją i owinie się wokół niej” — wyjaśnia dr Donald R. Strong. Ale nikt dotychczas nie zajął się zbadaniem, dlaczego tak się dzieje i w jaki sposób. W roku 1925 — opowiada ten naukowiec — pewien obserwator zauważył, że roślina pnąca podążała za tyczką, którą codziennie przesuwano, i wziął to za dowód, iż rośliny takie muszą „myśleć”. Czy rzeczywiście?

Rośliny w większości odznaczają się tak zwanym „fototropizmem”, to znaczy rosną w kierunku światła. Dziś wszakże naukowcy sądzą, że pewne pnącza są „skototropiczne” — rosną w kierunku ciemności, w kierunku pnia drzewa, po którym mogłyby się wspiąć. Kiedy jednak pnącze dosięgnie już drzewa, wyraźnie staje się znowu fototropiczne, jak każda inna roślina. Czy wchodzi w grę „myślenie”? A jeżeli tak, to kto tu myśli?

Kto o tym pomyślał, dają do zrozumienia choćby słowa Lorena Eiseley’a, historyka znanego ze ściśle naukowego sposobu rozumowania. W czasopiśmie „Audubon” podziwia on instynktowne postrzeganie stwierdzone u niektórych zwierząt. Wprawdzie podaje się za „ewolucjonistę”, przyznaje jednak — acz niechętnie — że skłania się ku „całkowicie przeciwstawnemu rozwiązaniu, o którym jest mowa w Biblii [w Księdze Izajasza 55:8, NP]: ‛Drogi wasze, to nie drogi moje’”. Dodaje jeszcze: „Doszedłem w końcu do przekonania, że przynajmniej człowiecza wersja wydarzeń ewolucyjnych jest zbyt uproszczona, by można w nią wierzyć”. I tym sposobem dowody „myślenia”, widoczne w dziele stworzenia, zmuszają do uznania Tego, którego ‛niewidzialne przymioty od stworzenia świata stają się widzialne dla umysłu przez Jego dzieła’. — Rzym. 1:20.