Życie i służba Jezusa

Uporczywa niewiara faryzeuszy

RODZICE żebraka, który do niedawna był ślepy, zostali wezwani przed faryzeuszy. Boją się. Wiedzą, iż postanowiono usunąć z synagogi każdego, kto by wierzył w Jezusa. Takie odcięcie od społeczności może przysporzyć niemałych kłopotów, zwłaszcza biednej rodzinie. Dlatego są ostrożni.

„Czy ten jest waszym synem, o którym mówicie, iż urodził się ślepy?” — pytają faryzeusze. „Jak więc to się stało, że teraz widzi?”

„Wiemy, że jest to nasz syn i że się urodził ślepy”, przyznają rodzice. „Nie wiemy jednak, jak to się stało, że teraz widzi, i nie wiemy, kto mu otwarł oczy”. Syn na pewno wszystko im wyjaśnił. Mówią jednak przezornie: „Jego zapytajcie. Ma swój wiek; powinien za siebie mówić”.

Wtedy faryzeusze ponownie przywołują uzdrowionego żebraka. Tym razem próbują go zastraszyć. Stwarzają pozory, jakoby zgromadzili dowody obciążające Jezusa. „Daj chwałę Bogu”, żądają. „Wiemy, że człowiek ten jest grzesznikiem”.

Dawny niewidomy nie przeczy temu oskarżeniu. „Nie wiem, czy jest grzesznikiem”, mówi. Dodaje jednak: „Wiem jedno, że chociaż byłem ślepy, teraz widzę”.

Faryzeusze chcą podważyć jego świadectwo i pytają ponownie: „Co z tobą zrobił? Jak ci otwarł oczy?”

„Już wam mówiłem”, odpowiada z wyrzutem ów mężczyzna, „a nie słuchaliście tego. Dlaczego chcecie słyszeć to jeszcze raz? Czyżbyście i wy chcieli zostać jego uczniami?” — pyta uszczypliwie.

Doprowadza to faryzeuszy do wściekłości. „Ty jesteś uczniem tego człowieka”, zarzucają mu, „lecz my jesteśmy uczniami Mojżesza. Wiemy, że Bóg przemawiał do Mojżesza, ale ten nie wiemy skąd jest”.

Pokorny żebrak mówi ze zdumieniem: „Dziwne to doprawdy, że nie wiecie, skąd on jest, a jednak otwarł moje oczy”. Co o tym myśli? Wskazuje na ogólnie uznawaną zasadę: „Wiadomo, że Bóg nie wysłuchuje grzeszników, ale jeśli ktoś jest bogobojny i spełnia Jego wolę, tego wysłuchuje. Od dawna w ogóle nie słyszano, żeby kto otwarł oczy ślepego od urodzenia”. Wniosek sam się narzuca: „Gdyby ten człowiek nie był od Boga, nie mógłby niczego zdziałać”.

Wobec tak prostego i jasnego rozumowania faryzeusze są bezradni. Nie stać ich na to, by spojrzeć prawdzie w oczy, i dlatego zaczynają miotać obelgi: „Cały urodziłeś się w grzechu, a mimo to nas uczysz?” Wyrzucają precz przesłuchiwanego i zapewne usuwają z synagogi.

Kiedy Jezus się o tym dowiaduje, odszukuje go i pyta: „Czy wierzysz w Syna Człowieczego?” „A kto to jest, Panie, żebym miał w niego wierzyć?” — odpowiada żebrak.

„Jest nim ten, kto z tobą rozmawia”, wyjaśnia Jezus.

Człowiek ów natychmiast składa mu pokłon i mówi: „Wierzę w niego, Panie”.

Wówczas Jezus tłumaczy: „Przyszedłem do tego świata na taki sąd: aby ci, którzy nie widzą, przejrzeli, a tych, którzy widzą, by ogarnęła ślepota”.

Przysłuchujący się temu faryzeusze pytają: „Czyżbyśmy też byli ślepi?” Jeśliby przyznali, że mają zaślepione umysły, ich sprzeciw wobec Jezusa dałoby się usprawiedliwić. Dlatego Jezus oświadcza: „Gdybyście byli ślepi, nie mielibyście grzechu”. Mimo to zatwardziale upierają się przy tym, że nie są ślepi i nie potrzebują duchowego oświecenia. Toteż Jezus stwierdza: „Ale mówicie przecież: ‛Widzimy’. Wasz grzech pozostaje”. Jana 9:19-41.

◆ Dlaczego rodzice ślepego do niedawna żebraka boją się, gdy zostają wezwani przed faryzeuszy? Jakiej ostrożnej odpowiedzi udzielają?

◆ Jak faryzeusze usiłują zastraszyć człowieka, który był niewidomy?

◆ Jaki logiczny argument tego mężczyzny doprowadza faryzeuszy do wściekłości?

◆ Dlaczego sprzeciwiający się Jezusowi faryzeusze nie mają nic na swoje usprawiedliwienie?