Życie i służba Jezusa
Przypowieść o talentach
JEZUS w czasie rozmowy z apostołami na Górze Oliwnej przytacza kolejną przypowieść, drugą spośród trzech omawiających zbliżony temat. Kilka dni wcześniej, przebywając w Jerychu, opowiedział przypowieść o minach, aby wskazać, że Królestwo było jeszcze sprawą odległej przyszłości. Unaocznienie, jakie teraz podaje, mimo iż ma pewne cechy wspólne z poprzednim, rzuca snop światła na działalność podczas obecności Chrystusa w chwale Królestwa. Wynika z niego, że uczniowie, dopóki będą na ziemi, muszą pracować, aby pomnażać jego „majętności”.
Jezus zaczyna tę przypowieść słowami: „Jest to bowiem [nawiązuje do okoliczności związanych z Królestwem] tak jak z człowiekiem, który wybierając się za granicę zwołał niewolników i powierzył im swoje majętności”. Człowiekiem, który przed wyruszeniem w podróż, to znaczy przed udaniem się do samego nieba, powierza sługom — a więc uczniom mającym wejść do Królestwa niebiańskiego — swoje majętności, jest Jezus. Nie chodzi tu o literalne mienie, lecz o symboliczne pole uprawne, które przygotował, aby mogło wydać wielu nowych uczniów.
Jezus przekazuje ten majątek uczniom na krótko przed wstąpieniem do nieba. W jaki sposób? Poucza ich, żeby pilnie uprawiali tę niwę, czyli żeby głosili orędzie Królestwa aż do najodleglejszych miejsc na ziemi. Jak sam mówi: „Jednemu dał pięć talentów, drugiemu dwa, jeszcze innemu jeden — każdemu stosownie do jego zdolności — i opuścił granice”.
Majętność Chrystusa: osiem talentów, rozdzielono zatem według zdolności niewolników, czyli ich kwalifikacji duchowych. Słudzy ci przedstawiają pewne grupy uczniów. W pierwszym stuleciu do grona, które otrzymało pięć talentów, najwidoczniej należeli apostołowie. Następnie Jezus informuje, że niewolnicy, którzy otrzymali pięć talentów oraz dwa talenty, podwoili je dzięki głoszeniu o Królestwie i pozyskiwaniu uczniów. Natomiast ten, który dostał jeden talent, ukrył go w ziemi.
„Po długim czasie”, mówi dalej Jezus, „pan tych niewolników przybył i rozliczył się z nimi”. Chrystus powrócił w celu dokonania rozrachunku dopiero w XX wieku, czyli mniej więcej po 1900 latach, a więc rzeczywiście upłynął „długi czas”. Następnie Jezus wyjaśnia:
„Ten, który otrzymał pięć talentów, wystąpił i przyniósł pięć dodatkowych talentów, mówiąc: ‛Panie, powierzyłeś mi pięć talentów; oto uzyskałem pięć dalszych talentów’. Pan jego rzekł mu: ‛Świetnie, niewolniku dobry i wierny! Byłeś wierny w nielicznych rzeczach, ustanowię cię nad wieloma. Wejdź do radości swego pana’”. Niewolnik, któremu dano dwa talenty, również je podwoił i otrzymał taką samą pochwałę oraz nagrodę.
Ale w jaki sposób ci wierni słudzy wstępują do radości swego Pana? Otóż radością ich Pana, Jezusa Chrystusa, było objęcie władzy w Królestwie po udaniu się w daleką drogę, do Ojca w niebie. Wierni uczniowie w czasach nowożytnych zaznają ogromnej radości, ponieważ są im powierzane dalsze obowiązki związane z Królestwem, a gdy kończą swój ziemski bieg życia, czeka ich największa radość: zmartwychwstanie do Królestwa niebiańskiego. A co z trzecim niewolnikiem?
„Panie, wiedziałem, że jesteś człowiekiem wymagającym”, skarży się ów niewolnik. „Zląkłem się więc i odszedłszy, ukryłem twój talent w ziemi. Oto masz, co twoje”. Sługa ten rozmyślnie nie podjął pracy przy uprawie pola, polegającej na głoszeniu i nauczaniu. Dlatego też pan nazywa go „niegodziwym i gnuśnym” oraz orzeka: „Odbierzcie mu talent (...) A nieużytecznego niewolnika wyrzućcie do ciemności. Tam będzie płakał i zgrzytał zębami”. Ludzie należący do klasy tego złego niewolnika zostają odrzuceni i pozbawieni wszelkiej radości duchowej.
Stanowi to poważną przestrogę dla wszystkich, którzy podają się za naśladowców Chrystusa. Chcąc zyskać pochwałę i nagrodę oraz uniknąć wyrzucenia do ciemności, a w końcu zagłady, muszą pilnie pracować nad pomnażaniem majętności swego niebiańskiego Pana, nie szczędząc sił w działalności głoszenia. Czy gorliwie spożytkowujesz w tym dziele swoje zdolności? Mateusza 25:14-30.
◆ Czego można się nauczyć z kolejnej przypowieści?
◆ Kim są niewolnicy i jakie majętności im powierzono?
◆ Kiedy przychodzi Pan, żeby dokonać rozrachunku, i co stwierdza?
◆ Do jakiej radości wchodzą wierni słudzy, a co spotyka złego niewolnika?