Pytania czytelników

Dlaczego żołnierze Saula, którzy jedli mięso razem z krwią, nie zostali straceni, jak tego wymagało prawo Boże?

Mężczyźni ci rzeczywiście pogwałcili prawo Boże dotyczące krwi, ale można im było okazać miłosierdzie, ponieważ mieli dla niej szacunek — choć powinni skrupulatniej dać temu wyraz.

Przeanalizujmy tamtą sytuację. Wojska izraelskie pod dowództwem króla Saula i jego syna Jonatana prowadziły wojnę z Filistyńczykami. W momencie gdy „Izraelici utrudzeni byli” walką, Saul pochopnie złożył przysięgę, że jego ludzie nie będą jeść, dopóki wróg nie zostanie pokonany (1 Samuela 14:24, BT). Ślub ten wkrótce przysporzył problemów.

Wojownicy Saula wygrywali wprawdzie zaciętą bitwę, ale ogromny wysiłek dał się im we znaki. Byli głodni i wyczerpani. Co zrobili w tych wyjątkowo trudnych okolicznościach? „Rzucił się tedy lud na łup i nałapali owiec i krów, i cieląt, i zarzynali je wprost na ziemi, i lud jadł z krwią” (1 Samuela 14:32).

W ten sposób pogwałcono prawo Boże co do krwi, o czym doniesiono Saulowi: „Oto lud grzeszy przeciw Jahwe jedząc razem z krwią” (1 Samuela 14:33, Biblia poznańska). Prawo rzeczywiście nakazywało przed zjedzeniem mięsa spuścić krew z zabijanych zwierząt. Bóg nie żądał, by w poszukiwaniu sposobów wykrwawiania posuwać się do fanatyzmu. Słudzy Boży okazywali szacunek dla wartości krwi, podejmując rozsądne starania, żeby ją wytoczyć (5 Mojżeszowa 12:15, 16, 21-25). Krwi zwierzęcej używano przy składaniu ofiar na ołtarzu, ale nie wolno było jej spożywać. Umyślne łamanie tego prawa podlegało karze śmierci, ponieważ ludowi Bożemu powiedziano: „Nie będziecie spożywać krwi z żadnego ciała, gdyż życie wszelkiego ciała jest w jego krwi, więc każdy, kto ją spożywa, będzie wytracony” (3 Mojżeszowa 17:10-14).

Czy żołnierze króla Saula rozmyślnie złamali Prawo? Czy okazali zupełny brak poszanowania dla prawa Bożego dotyczącego krwi? (Porównaj 4 Mojżeszową 15:30).

Niekoniecznie musiało tak być. Sprawozdanie mówi, że wojownicy „zarzynali je wprost na ziemi, i lud jadł z krwią” (kursywa nasza). Tak więc być może próbowali w jakiś sposób spuścić krew (5 Mojżeszowa 15:23). Ale ponieważ byli wyczerpani i wygłodzeni, nie powiesili zabitych zwierząt i nie poczekali odpowiednio długo, aż się wykrwawią. Zabijali owce i bydło „na ziemi”, przez co krew mogła wypływać wolniej. Od razu też odcinali kawałki mięsa zwierząt, które mogło leżeć we krwi. Dlatego nawet jeśli pamiętali o nakazach prawa Bożego, nie wypełnili ich w odpowiedni sposób ani we właściwej mierze.

W rezultacie „lud jadł z krwią”, co było grzechem. Saul dowiedział się o tym i kazał przytoczyć do siebie wielki kamień. Polecił żołnierzom: „Niech każdy przyprowadzi do mnie swego wołu czy swoją owcę i zarzynajcie na nim, a potem dopiero jedzcie, a nie grzeszcie przeciwko Panu, jedząc z krwią” (1 Samuela 14:33, 34). Obciążeni winą żołnierze posłuchali go „i zbudował Saul ołtarz Panu” (1 Samuela 14:35).

Zabijanie zwierząt na kamieniu prawdopodobnie ułatwiło właściwe wykrwawienie. Mięso spożywano z dala od miejsca, gdzie zabito zwierzęta. Część upuszczonej krwi Saul mógł użyć na ołtarzu, prosząc Boga o miłosierdzie wobec tych, którzy zgrzeszyli. Jehowa okazał miłosierdzie, ponieważ najwyraźniej wziął pod uwagę kroki, które podjęli żołnierze mimo strasznego zmęczenia i głodu. Mógł też uwzględnić fakt, że znaleźli się w tak rozpaczliwej sytuacji wskutek pochopnego przyrzeczenia Saula.

Sprawozdanie to ukazuje, iż braku poszanowania dla prawa Bożego nie można usprawiedliwiać krytycznym położeniem. Pomaga również dostrzec potrzebę starannego przemyślenia sprawy przed złożeniem przysięgi, gdyż pochopny ślub może przysporzyć problemów zarówno nam samym, jak i innym (Kaznodziei 5:3-5).