Ludzkie cierpienie — czy kiedyś się skończy?

MAKABRYCZNE sceny po wybuchu bomby na zatłoczonym targowisku w Sarajewie, masakra i chaos w Ruandzie, wygłodzone dzieci błagające o żywność w Somalii, oszołomione rodziny szacujące straty po trzęsieniu ziemi w Los Angeles, bezradne ofiary powodzi w spustoszonym przez żywioł Bangladeszu. Takie obrazy ludzkiego cierpienia codziennie widzimy na ekranach telewizorów, w czasopismach i gazetach.

Smutnym rezultatem ludzkich cierpień jest to, że niektórzy tracą wiarę w Boga. „Istnienie zła zawsze najbardziej podkopywało wiarę” — czytamy w oświadczeniu pewnej społeczności żydowskiej w Stanach Zjednoczonych. Nawiązano w nim do zagłady w Oświęcimiu i innych hitlerowskich obozach koncentracyjnych oraz do bomb zrzuconych na przykład na Hirosimę. „Pytanie, dlaczego sprawiedliwy i potężny Bóg pozwolił na unicestwienie tylu niewinnych istot, nurtuje osoby religijne i przerasta ludzką wyobraźnię” — twierdzą autorzy.

Niestety, ów nieustanny napływ tragicznych doniesień może znieczulić sumienie ludzi. Niejeden pozostaje obojętny na cierpienie drugich, chyba że chodzi o przyjaciół lub krewnych.

Jednakże sama umiejętność okazywania współczucia, choćby wobec bliskich, powinna coś nam mówić o Stwórcy. Biblia donosi, że ludzie zostali stworzeni „na obraz Boga” i są „podobni do [Niego]” (1 Mojżeszowa 1:26, 27). Nie oznacza to jednak, jakoby przypominali Boga wyglądem. Jezus Chrystus wyjaśnił przecież, iż „Bóg jest Duchem”, a „duch nie ma ciała ani kości” (Jana 4:24; Łukasza 24:39). Zostaliśmy stworzeni na podobieństwo Boga w tym sensie, że potrafimy odzwierciedlać Jego przymioty. A skoro zwykli ludzie współczują cierpiącym, nasuwa się wniosek, że Stwórca człowieka, Jehowa Bóg, jest pełen litości i współczucia dla cierpiących istot ludzkich (porównaj Łukasza 11:13).

Jednym z przejawów współczucia Boga jest udostępnienie ludziom spisanego wyjaśnienia przyczyny cierpień. Uczynił to na kartach swego Słowa, Biblii. Wyraźnie wyjaśnia ona, iż Bóg nie stworzył ludzi po to, żeby cierpieli, lecz by cieszyli się życiem (1 Mojżeszowa 2:7-9). Wyjawia również, że pierwsi ludzie sami sprowadzili na siebie nieszczęście, odrzucając sprawiedliwe panowanie Jehowy (5 Mojżeszowa 32:4, 5; Rzymian 5:12).

Mimo to Bóg dalej współczuje cierpiącej ludzkości. Niezbicie dowodzi tego obietnica, że położy On kres ludzkiemu cierpieniu. „Oto namiot Boga jest z ludźmi i On będzie przebywać z nimi, a oni będą jego ludami. I będzie z nimi sam Bóg. I otrze z ich oczu wszelką łzę, i śmierci już nie będzie ani żałości, ani krzyku, ani bólu już nie będzie. To, co poprzednie, przeminęło” (Objawienie 21:3, 4; zobacz też Izajasza 25:8; 65:17-25; Rzymian 8:19-21).

Te cudowne zapewnienia dowodzą, że Bóg jest wrażliwy na ludzkie cierpienie i że postanowił położyć mu kres. Ale co właściwie stało się podstawową przyczyną tego, iż ludzie cierpią, i dlaczego Bóg aż dotąd do tego dopuszcza?

[Prawa własności do ilustracji, strona 2]

Strona tytułowa i 32: Alexandra Boulat/​Sipa Press

[Prawa własności do ilustracji, strona 3]

Kevin Frayer/​Sipa Press