Dlaczego przebaczać?

„UCZENI prowadzą badania, z których wynika, że przebaczanie może korzystnie wpływać na zdrowie psychiczne i prawdopodobnie również fizyczne” — donosi kanadyjska gazeta The Toronto Star. Jednak jak zauważa profesor Carl Thoresen z Uniwersytetu Stanforda w USA, kierujący tymi pracami badawczymi, „mało kto rozumie, na czym polega wybaczanie”.

Szczere przebaczanie jest uważane za istotny aspekt chrystianizmu. We wspomnianym czasopiśmie zdefiniowano je jako „uznanie, iż zostało się skrzywdzonym, wyzbycie się wszelkiej wynikającej z tego urazy i wreszcie okazanie winowajcy współczucia, a nawet miłości”. Przebaczania nie należy mylić z akceptowaniem, usprawiedliwianiem, puszczaniem w niepamięć czy zaprzeczaniem doznanej przykrości; nie oznacza też ono ponownego narażania się na krzywdę. Według tej gazety kluczem do prawdziwego przebaczania jest „zaniechanie żywienia gniewu i innych negatywnych uczuć”.

Uczeni twierdzą, że potrzebne są dalsze badania nad fizycznymi dobrodziejstwami przebaczania. Ale już ustalili, iż przynosi ono korzyści natury psychicznej, między innymi „zmniejsza stres, obawy i przygnębienie”.

Szczytny powód gotowości do przebaczania podano w Liście do Efezjan 4:32, gdzie czytamy: „Stańcie się jedni dla drugich życzliwi, tkliwie współczujący, wspaniałomyślnie przebaczając sobie nawzajem, jak i wam Bóg przez Chrystusa wspaniałomyślnie przebaczył”. Zachęcono nas, byśmy w kwestii przebaczania, tak jak w wielu innych sprawach, naśladowali Boga (Efezjan 5:1).

Jeżeli nie wybaczamy drugim, gdy są podstawy do okazania im miłosierdzia, może to niekorzystnie się odbić na naszej więzi z Bogiem. Jehowa oczekuje, iż będziemy przebaczać sobie nawzajem. Wówczas możemy się modlić, aby i On nam wybaczył (Mateusza 6:14; Marka 11:25; 1 Jana 4:11).