„Drogocenny skarb”
1 Jehowa Bóg, nasz Ojciec niebiański, zapowiedział z góry, że powoła sobie lud dla swego imienia, który z radością i dobrowolnie stanie po jego stronie. Istnienie tego ludu i owoce jego działalności są obecnie jednym z nowożytnych cudów, których dokonuje Jehowa. Im większy udział bierzemy w tym dziele, tym pełniejsze jest nasze szczęście. Doskonale zdają sobie z tego sprawę ci, którzy obrali służbę pionierską. Posłuchajmy, co o niej mówią.
2 Siostra pisze: „Moja radość ze służby pionierskiej pogłębia się z dnia na dzień. Im dłużej jestem w terenie, tym bardziej jestem przekonana, że jest to praca, która może dać najwięcej radości (...) Miejscowi bracia okazują nam dużo troskliwości. Są dla nas bardzo serdeczni i życzliwi, starają się nam pomagać we wszystkim. Odczuwa się, że w tym zborze pionierzy są naprawdę mile widziani”.
3 „Ostatnio miałyśmy miłe przeżycie. Cała rodzina niecierpliwie czkała na nasze przyjście. Gdy zbliżałyśmy się do ich domu, wybiegł mały chłopiec i przytrzymał psa, żeby nas nie ugryzł. W pokoju były już przygotowane krzesła. Zainteresowani zadawali dużo pytań i z zadowoleniem zgodzili się na dalsze odwiedziny. Cieszy nas, gdy ludzie wypowiadają się z uznaniem o naszej literaturze i przesyłają pozdrowienia dla znanych im Świadków Jehowy”.
4 Inna pionierka pisze: „Chciałabym wyrazić wdzięczność Jehowie Bogu, że udostępnił mi tak dużo radości i błogosławieństw. Wielką radość sprawia mi nowe studium, które się niedawno wyłoniło. Młoda kobieta jest wprost zafascynowana literaturą biblijną. Jak się wyraziła, nie tylko czerpie z niej wiedzę biblijną, lecz także pogłębia swoje wiadomości z historii i innych dziedzin nauki. Jest zachwycona sposobem, w jaki Świadkowie Jehowy przedstawiają Boga i jego zamierzenie (...). Każdy dzień, każdy miesiąc utwierdza mnie w przekonaniu, że nie ma nic bardziej godnego uwagi niż służba pionierska. Jest to drogocenny skarb, którego będę strzec z całych sił, a siły czerpię od naszego Ojca w niebie”.
5 Dwie siostry opisują swoje pierwsze kroki w tej służbie: „Z radością pragniemy wam donieść, że już drugi miesiąc jesteśmy pionierkami. Chcemy wyrazić nasze uznanie i szacunek dla tej cudownej pracy. Przeżyłyśmy już wiele radości i zadowolenia, dzięki czemu czujemy się szczęśliwe i bardzo potrzebne na tym terenie. Chciałybyśmy opisać krótko, jak zaczęłyśmy tę wspaniałą pracę. Otóż pod wskazany adres jechałyśmy z bijącym sercem. Ale po zapoznaniu się z braćmi stwierdziłyśmy, że panuje tu miła, serdeczna atmosfera i braterska gościnność. Przyjęto nas lepiej niż się spodziewałyśmy. Dzięki temu szybko zaaklimatyzowałyśmy się na tym terenie i nawiązałyśmy rodzinną więź z braćmi i siostrami.
6 „Dalszą miłą niespodzianką była przychylna reakcja mieszkańców tego terenu. W pierwszym domu pierwsze odwiedziny, a potem studium z bardzo gościnną i myślącą kobietą (...). Mamy dużo odwiedzin, które być może zamienią się w studia. Nasza radość jest tym większa, że mieszkamy razem, mamy swój pokoik, szczerą, gościnną rodzinę, świetnie się rozumiemy i wzajemnie sobie pomagamy. Kończąc, chcemy podziękować Jehowie za wspaniały przywilej służby pionierskiej”.
7 Podobnych listów jest więcej. Pionierzy dzielą się w nich swymi radościami i troskami, swymi przeżyciami i spostrzeżeniami. Jednakże bez względu na trudy, jakie nieraz przychodzi im ponosić, lub przeszkody, jakie muszą pokonywać, najczęściej góruje radość z przywileju pełnoczasowego służenia Bogu. A może i ty mógłbyś dołączyć do tych szczęśliwych szeregów? Może masz przyjaciela (przyjaciółkę), z którym łatwiej by ci było wyruszyć do tej służby? A jeżeli w czasie czytania tych doświadczeń jesteś akurat w grupie szczęśliwych pionierów pomocniczych, co stoi ci na przeszkodzie w uczynieniu służby pełnoczasowej swoim skarbem? Czyż nie jest to coś wspaniałego, że w tak późnym okresie czasu końca ten przywilej ciągle jeszcze jest nam dostępny?