Pasterz i owce

Życie pasterza bywało trudne. Był on narażony na chłód i upał, a nieraz w nocy nie mógł pozwolić sobie na sen (Rdz 31:40; Łk 2:8). Bronił trzody przed drapieżnikami, takimi jak lwy, wilki i niedźwiedzie, oraz przed złodziejami (Rdz 31:39; 1Sm 17:34-36; Iz 31:4; Am 3:12; Jn 10:10-12). Musiał pilnować, żeby owce się nie rozproszyły (1Kl 22:17), szukać tych zagubionych (Łk 15:4), nosić na swojej piersi lub ramionach słabe lub wyczerpane jagnięta (Iz 40:11) oraz troszczyć się o zwierzęta chore i zranione (Eze 34:3, 4; Za 11:16). Biblia często mówi o pasterzach i ich pracy w sensie przenośnym. Na przykład Jehowa jest przyrównany do Pasterza, który z miłością troszczy się o swoje owce, czyli o swój lud (Ps 23:1-6; 80:1; Jer 31:10; Eze 34:11-16; 1Pt 2:25). Jezus został nazwany „wielkim pasterzem” (Heb 13:20) i „naczelnym pasterzem”, pod przewodnictwem którego nadzorcy w zborach chrześcijańskich pasą trzodę Bożą chętnie, bezinteresownie i ochoczo (1Pt 5:2-4).