Sykomora

O sykomorze, nazywanej też figą morwową (Ficus sycomorus), w Chrześcijańskich Pismach Greckich wspomniano tylko raz — w opisie wizyty Jezusa w Jerychu wiosną 33 r. n.e. (Łk 19:1-10). Drzewo to należy do tej samej rodziny co morwa i figowiec pospolity oraz rodzi owoce podobne do owoców tego figowca. Osiąga wysokość 10—15 m, jest silne i może żyć setki lat. Sykomory rosły w Dolinie Jordanu i jak wynika z Pism Hebrajskich, licznie występowały w Szefeli między nadbrzeżnymi równinami a wzgórzami Judei (1Kl 10:27; 2Kn 1:15; 9:27). Korona tego zimozielonego drzewa jest gęsta i rozłożysta, dzięki czemu daje ono dużo cienia. Z tego powodu sykomory często sadzono wzdłuż dróg. Krótki, gruby pień tego drzewa niewysoko nad ziemią rozdziela się na konary, dlatego niskiemu Zacheuszowi łatwo było się na nie wspiąć.