Napierśnik

W I w. n.e. żołnierze rzymscy nosili różne rodzaje pancerzy chroniących klatkę piersiową i plecy. Wysocy rangą oficerowie używali napierśnika, który składał się z dwóch metalowych części dopasowanych do ciała, połączonych ze sobą za pomocą zawiasów, sprzączek i rzemyków (1). Wielu żołnierzy nosiło pancerz łuskowy (2). Był on wykonany z łusek z żelaza lub brązu, przymocowanych do skórzanego albo lnianego podłoża. Inni nosili pancerz łańcuszkowy, zakładany na skórzany kaftan (3). Składał się on z tysięcy żelaznych pierścieni ułożonych w rzędy i połączonych ze sobą. Dobrze chronił żołnierza i był lżejszy niż inne napierśniki. Paweł posłużył się przykładem napierśnika, żeby zilustrować, jak prawość, wiara i miłość chronią chrześcijanina (Ef 6:14; 1Ts 5:8).