Co byś robił, gdybyś mógł żyć wiecznie?
OD LAT uczeni usiłują przedłużyć okres życia ludzkiego. Często mówi się o nadziei na przedłużenie życia do stu lat.
Osiągnięcie tego celu wielu przyjęłoby z zadowoleniem; kiedy jednak tacy ludzie usłyszą o możliwości życia wiecznego, niejeden z nich twierdzi, że wcale nie chciałby żyć wiecznie. Dlaczego?
Uzasadniają to na przykład w taki sposób: ‚Życie wieczne byłoby monotonne. W końcu nie byłoby co robić’. ‚Do życia wiecznego byłaby potrzebna doskonałość, a doskonałość byłaby nudna. Bez chorób, trosk i zła ludzie przestaliby cenić dobro.’ Takie rozumowanie zdaje się trafiać do przekonania. Ale czy naprawdę jest rozsądne?
Niejeden wyraziciel takich poglądów powtarza jedynie coś, co usłyszał od innych; nigdy nie próbował zastanowić się nad tą sprawą samodzielnie.
Zło nie jest potrzebne, żeby cenić dobro
Czy rzeczywiście trzeba zachorować, żeby umieć ocenić, czym jest zdrowie? Czy twoim zdaniem taki argument trafiłby do przekonania męża, który musi patrzyć, jak jego chora na raka żona powoli gaśnie i czeka na śmierć? Czy zniechęca kiedy do życia dobre samopoczucie? Czy zniechęca do życia przebywanie w miłym otoczeniu i dobre odżywianie się? A może zniechęca do życia praca, która daje zadowolenie, albo przebywanie tam, gdzie panuje pokój i sprawiedliwość?
Czy nie jest wprost przeciwnie? Czyż choroby, troski i różne utarczki nie uprzykrzają życia?
Poza tym już sam zdrowy rozsądek mówi nam, że choroby i dolegliwości wieku starczego przytępiają nasze zmysły, wskutek czego jedzenie i picie a także praca nie dają nam już takiego zadowolenia jak dawniej.
Doskonałość nie jest nudna
Gdy usłyszysz argument, że życie wieczne w doskonałości stałoby się w końcu nudne, zastanów się: W ciągu roku przeciętny człowiek spożywa ponad tysiąc posiłków. Po przeżyciu trzydziestu lat zdąży spożyć daleko ponad 30 000 posiłków. Czy może smakują mu one wtedy mniej niż w czasie, kiedy miał za sobą dopiero kilka tysięcy posiłków? Czy nużyłby cię posiłek, gdybyś przez jeden tylko dzień nie wziął nic do ust? Wcale nie trzeba najpierw cierpieć niedożywienia, żeby się rozkoszować jedzeniem, tak jak nie trzeba obciąć sobie jednego palca, aby nauczyć się cenić pozostałych dziewięć palców.
Czy jednak doskonały mężczyzna lub kobieta będą kiedykolwiek odczuwać głód, pragnienie albo zmęczenie? Niewątpliwie tak. Syn Boży Jezus Chrystus był człowiekiem doskonałym, a mimo to bywał na ziemi głodny, spragniony i zmęczony. Wzmianki o tym możesz znaleźć w biblijnym sprawozdaniu o jego życiu. — Zobacz Jana 4:6, 7; Mateusza 4:2; Łukasza 8:22-24.
Nie powinniśmy błędnie pojmować znaczenia „doskonałości”. Absolutnie doskonały jest tylko Bóg, zaś wszelka inna doskonałość jest raczej względna, oznacza bowiem, że coś nadaje się doskonale do celu, dla którego zostało przewidziane. Doskonały młotek może się świetnie nadawać do wbijania gwoździ, ale czy przyszłoby ci na myśl, żeby nim coś piłować? Nie, tak jak doskonała piła nigdy nie będzie się nadawać na młotek. Zarówno młotek, jak i piła nadają się doskonale tylko do celu, dla którego zostały przewidziane.
Podobnie ma się rzecz z ludźmi. Odczuwanie po wielogodzinnej pracy fizycznego głodu, pragnienia czy potrzeby odpoczynku jest całkiem normalne. Te odczucia cielesne wszczepił człowiekowi jego Stwórca.
Jak wobec tego rozumieć wspaniałą obietnicę biblijną, w myśl której pod sprawiedliwym panowaniem swego Królestwa Bóg „otrze wszelką łzę z oczu ich, i śmierci już nie będzie, ani smutku, ani krzyku, ani mozołu już nie będzie”? — Obj. 21:3, 4.
Biblia opisuje tu usunięcie „pierwszych rzeczy”, które nastały, gdy pierwsza para ludzka zbuntowała się w Edenie. Te „pierwsze rzeczy” to ból, cierpienia i śmierć, które jej grzeszne postępowanie sprowadziło na jej potomków na całą ludzkość. — Rzym. 5:12.
Oczywiście ta obietnica biblijna wcale nie oznacza, że gruczoły łzowe nie będą wydzielać łez w celu zmycia pyłku, który wpadnie do oka. Podobnie ma się rzecz z reakcjami ludzkiego systemu nerwowego, dzięki którym powstają zmysłowe wrażenia dotyku, ucisku i bólu. Gdy człowiek doskonały nadepnie bosą stopą na cierń ukryty w trawie, wówczas odczuje ból, jego doskonałe nerwy bowiem zareagują na ukłucie. A znajdujący się we krwi system obronny ruszy do akcji z armią białych ciałek krwi i wyleczy ranę. Jednakże w organizmie doskonałego człowieka nie powstanie zakażenie. Nie będą go również dręczyć takie dolegliwości, jak nadkwaśność soku żołądkowego, choroba wrzodowa, migreny, artretyzm, choroby serca i rak. Uwolnienie od takich cierpień na pewno nikogo nie unieszczęśliwi; przeciwnie, to jeszcze zwiększy radość życia!
Niewyczerpane możliwości interesujących zajęć
Czy jednak człowiek mający żyć wiecznie znalazłby zawsze dla siebie coś, co by absorbowało siły jego umysłu i ciała? Czy będzie znajdował coraz to nowe możliwości zatrudnienia swej inteligencji i swych zdolności? Czy zawsze będą istnieć interesujące, przyjemne tematy do rozmów? Czy nie dojdzie szybko do tego, że wszyscy będą wiedzieć to samo?
Kto sądzi, że wkrótce ludzie nie mieliby co robić i wszystko by umieli, ten zapomina o tym, jak nieskończenie wielką, świetnie wyposażoną pracownię, jakie wspaniałe laboratorium przygotował nasz Stwórca, gdy tworzył naszą planetę. Pomyśl o wszystkim, co człowiek zdziałał do tej pory. I nie zapominaj przy tym, że wszystkie skomplikowane wynalazki człowieka, takie jak komputery, telewizory, samoloty i rakiety, nie powstały z surowców sprowadzanych na ziemię z jakichś dalekich rejonów wszechświata. Wyprodukowano je z tej samej ziemi, na której żyjemy, z nagromadzonych w niej zasobów pierwiastków chemicznych, minerałów i metali. Co za olbrzymie możliwości się przez to otwierają!
Dzisiejszy zasób wiedzy ludzkiej tak szybko się powiększa na skutek prowadzenia dalszych badań, że nie są w stanie dotrzymać jej kroku ani pojedyncze osoby, ani całe organizacje. Krótko żyjący ludzie muszą się więc zadowolić zdobyciem pobieżnych wiadomości z wielu dziedzin, albo gruntownych informacji z wąskiej specjalności. Ich wiedza jest albo bardzo szeroka, ale na ogół płytka, albo głęboka, ale za to bardzo wąska. Niektórzy specjalizują się w jakiejś ściśle ograniczonej dziedzinie, żeby mimo krótkiego życia, jeszcze się wyróżnić. Uczeni twierdzą, że kiedy po przeprowadzeniu badań w jakiejś dziedzinie znajdą w końcu właściwy „klucz” do otworzenia jednych drzwi, wtedy niezmiennie stają przed tuzinem następnych drzwi, które trzeba jeszcze otworzyć. Nie ma więc najmniejszej obawy, że ziemia napełniłaby się „wszystkowiedzącymi”, którzy nie mieliby o czym rozmawiać, bo każdy wiedziałby to, co wszyscy inni.
A co wiesz o swej ojczyźnie? Co w niej zdążyłeś obejrzeć w ciągu swego życia? Nie chodzi tu o miejscowość, w której mieszkasz, lecz o planetę, na której żyjesz — o tego olbrzymiego satelitę słońca, nazwanego przez astronautów „klejnotem we wszechświecie”.
Nawet obieżyświaty w większości wypadków zdążą poznać zaledwie małą cząstkę ziemi, przeważnie tylko najważniejsze miasta oraz tak zwane „największe osobliwości”. Niektórzy obejrzeli na przykład Wielki Kanion w Arizonie, fiordy norweskie, afrykański Park Narodowy Serengeti, pokryte śniegiem Alpy Południowej Wyspy Nowej Zelandii i egzotyczne piękno Tahiti.
Ale przecież poza każdą majestatyczną górą, którą tacy podróżnicy widzieli, poza wąwozem, poza każdym wodospadem, każdą urodzajną doliną, wijącą się rzeką, płaską jak stół równiną, poza każdym cienistym lasem, urwistym brzegiem morza lub każdą połyskującą, porosłą palmami plażą jest przecież jeszcze tysiące innych, a każda z nich odznacza się swoistym pięknem i ma własny urok.
Rośliny, zwierzęta i ludzie
Botanicy doliczyli się około 335 000 gatunków roślin. W samych Stanach Zjednoczonych istnieje 1035 różnych rodzajów drzew; od pustynnego drzewa Jozuego aż po majestatyczne mamutowce olbrzymie, barwne klony cukrowe, białe jesiony i błękitne świerki.
Z kwiatów rosnących na ziemi można by przez sto lat zestawiać co dzień to inny bukiet. Nawet wtedy udałoby się zużytkować zaledwie część istniejących gatunków, poczynając od wspaniałych powoi, dziwaczków, delikatnych wonnych laków i konwalii aż po ogromne indonezyjskie raflezje, których kwiaty dochodzą do półtora metra średnicy i ważą prawie siedem kilogramów.
A co powiedzieć o ziemskim świecie zwierząt? Zoolodzy znają jakieś 5000 gatunków ssaków, 3000 gatunków płazów ziemnowodnych, 6000 gatunków gadów, 9000 gatunków ptaków i 30 000 gatunków ryb, nie mówiąc już o ponad 800 000 gatunków owadów.
Ile z tych zwierząt dobrze znasz? Niektóre z nich mogłeś widzieć w jakiejś książce albo w ogrodzie zoologicznym. Ale ile zwierząt obserwowałeś w ich naturalnym środowisku? Co wiesz o ich fascynujących zwyczajach i różnych cechach każdego z nich? Na przykład ile spośród 400 gatunków kolibrów zdążyłeś dobrze poznać? Czy znasz na przykład topaziaka, kolibra z rubinową szyjką, kolibra — pszczółkę, który ma zaledwie 5 centymetrów długości? Są to żywe klejnoty, połyskujące barwami jaskrawej czerwieni, ciemnego fioletu, jaskrawym oranżem i szmaragdową zielenią. Albo czy przyjrzałeś się dokładnie majestatycznie wyglądającemu, ogromnemu kondorowi bądź albatrosowi, którego rozpiętość skrzydeł wynosi ponad trzy i pół metra?
Poznanie wszystkich stworzeń lądowych, morskich i powietrznych zabrałoby tyle czasu, że nie starczyłoby na to życia ludzkiego.
Ale daleko bardziej interesującymi stworzeniami są na ziemi ludzie. Różnorodność wśród nich jest prawie tak wielka, jak wśród kwiatów: różnią się wyglądem, odzieżą, sposobem odżywiania, budownictwem, muzyką i innymi cechami. Doskonałość wcale by nie zatarła tej różnorodności oraz odrębnych indywidualności, nie upodobniłaby bowiem do siebie wszystkich ludzi, tak jak róże wcale nie muszą być czerwone, żeby się odznaczały doskonałym pięknem.
Obecnie niełatwo byłoby poznać najrozmaitsze ludy mieszkające na ziemi. W wielu wypadkach staje się to nawet coraz bardziej niebezpieczne. Ale biblijna obietnica co do życia wiecznego dotyczy jedynie ludzi, którzy miłują swego Stwórcę i okazują Mu wdzięczność, którzy cenią Jego prawdę i prawo oraz Jego sprawiedliwe mierniki, a swoich bliźnich miłują jak siebie samych. Wydawanie owoców ducha Bożego, to znaczy miłości, radości, pokoju, wielkoduszności, życzliwości, dobroci, wiary, łagodności, panowania nad sobą sprawi, że życie na ziemi stanie się rozkoszą, gdyż każdy będzie usłużny, szczodry i serdeczny. — Gal. 5:22, 23, NW.
Ludzie będą mogli z właściwych pobudek robić użytek ze swych talentów i uzdolnień w dziedzinie obróbki drewna i metali, architektury, projektowania krajobrazów, dekoracji wnętrz, malarstwa, muzyki i poezji. Wyniesie to twórczość artystyczną na nieznane dotąd wyżyny i będą mogły powstawać piękne dzieła. Spotykanie się z takimi ludźmi oraz poznawanie ich samych, jak również ich osiągnięć na pewno zawsze będzie przyjemnym przeżyciem.
Lepsze poznanie Boga
Przede wszystkim jednak życie wieczne dawałoby ludziom możliwość coraz lepszego poznawania Jehowy Boga, suwerennego Władcy wszechświata. Nic w życiu nie mogłoby bardziej wzbogacać i uszlachetniać ani dawać większej satysfakcji.
Przez całą wieczność będzie można bezustannie pogłębiać swą wiedzę o Bogu, naszym Stwórcy, a mimo to człowiek nigdy nie dowie się o Nim wszystkiego. Paweł, jeden z apostołów Chrystusa, tak pisał o naszym Stwórcy: „O głębokości bogactw, mądrości i wiedzy Boga! Jakże niezbadane są Jego wyroki i nie do wyśledzenia Jego drogi! Kto bowiem ogarnął kiedy myśl Pana [Jehowy, NW] (...)?” — Rzym. 11:33, 34, BT; Kazn. 3:11.
Nieco wcześniej ten sam apostoł pisał o Jehowie Bogu: „Od stworzenia świata niewidzialne Jego przymioty — wiekuista Jego potęga i bóstwo stały się widzialne dla umysłu przez Jego dzieła”. — Rzym. 1:20, BT.
Wiedza o wszechświecie pełnym planet, gwiazd i galaktyk nie dopuszcza najmniejszej wątpliwości co do przejmującej dreszczem mocy i najwyższej mądrości Boga. Jest On najlepszym Fizykiem, Chemikiem, Matematykiem, Architektem i Budowniczym. Już przed wiekami psalmista pisał z głębokim podziwem: „Panie [Jehowo, NW], o Panie nasz, jak przedziwne Twe imię po wszystkiej ziemi! Tyś swój majestat wyniósł nad niebiosa. Gdy widzę Twe niebo, dzieło palców Twoich, księżyc i gwiazdy, któreś Ty utwierdził: Czym jest człowiek, że o nim pamiętasz i czymże syn człowieczy, że się nim zajmujesz?” — Ps. 8:2, 4, 5, BT.
Chociaż widzialne dzieło stworzenia poświadcza istnienie Stwórcy, to jednak lepiej można Go poznać dopiero z Jego Słowa, Biblii; dopiero z tej Księgi można się dowiedzieć, kim On jest, co zamierza uczynić, jak traktuje człowieka. Właśnie z Biblii dowiadujemy się, że On pamięta o człowieku i zajmuje się nim.
Jakże więc życie wieczne w doskonałości mogłoby się stać nudne? Zawsze byłoby źródłem rozkoszy i radości, zawsze byłoby ciekawe.
Gdyby jednak ludzie mieli żyć wiecznie, gdzie by się pomieścili na ziemi? I czy ziemia zdołałaby wszystkich wyżywić?
[Ilustracja na stronie 15]
Czy znajdziesz w życiu czas na poznanie wszystkich pięknych zakątków ziemi?
[Ilustracja na stronie 16]
... albo na poznanie najrozmaitszych ptaków i ludzi?