Ziemia — płaska czy kulista?

● Kiedy po raz pierwszy ludzie zaczęli się domyślać, że ziemia jest kulista, a nie płaska? Za czasów Krzysztofa Kolumba? Nie. Wcześniej! Irving Robbin napisał: „Jeżeli wierzymy, że ktoś mógłby pożeglować na Wschód, płynąc w kierunku zachodnim, to musimy także wierzyć, że ziemia jest kulą. Krzysztof Kolumb, kapitan z Genui, wierzył, że to jest możliwe, ale nie tylko on jeden. Nie był w ciągu wieków jedynym, który tak myślał, bowiem już w roku 500 p.n.e. grecki uczony Pitagoras dowodził, że ziemia jest kulista. W pewnym norweskim podręczniku napisanym w 1250 roku znajdujemy nie tylko takie samo twierdzenie, ale również wytłumaczenie istnienia ziemskich stref klimatycznych, kątów padania promieni słonecznych w różnych porach roku oraz zjawiska regularnie wiejących wiatrów. Nie cała wiedza starożytna zaginęła — przez jakiś czas tylko o niej zapomniano” (The How and Why Wonder Book of Explorations and Discoveries).

● Pitagoras żył mniej więcej w latach 570—500 roku p.n.e. Znacznie wcześniej jednak, bo już w IX wieku p.n.e. hebrajski prorok Izajasz wskazał, że ziemia jest kulista. Napisał bowiem: „Ten [Jehowa Bóg], który siedzi nad okręgiem ziemi, której obywatele są jako szarańcza” (Izaj. 40:22, Gd). Hebrajskie słowo przełożone tutaj na „okrąg” znaczy też „kula” (A Concordance of the Hebrew and Chaldee Scriptures, B. Davidsona). Ciekawą uwagę marginesową dotyczącą użytego tu wyrazu „okrąg” zamieszczono w Scofield Reference Bible: „Godna uwagi wzmianka o kulistości ziemi”. W przekładzie Moffata czytamy: „Siedzi nad okrągłą ziemią”, a katolicki Douay Version podaje w tym miejscu: „Ten, który siedzi nad globem ziemskim”. Oczywiście nie ma w tym nic dziwnego, że natchnione Słowo Stwórcy naszej planety mówiło, iż ziemia jest kulista, chociaż starożytni na ogół uważali ją za płaską.