„Mężczyzna zostawi ojca i matkę”

„PEWNEGO dnia, gdy syn wrócił do domu”, wspomina Tom, „zauważyliśmy, że ma coś na sercu. Przysiadł się do żony i do mnie i oznajmił: ‛Kochani, znalazłem dziewczynę, z którą się ożenię’”.

Bóg przewidział, że takie sytuacje będą się powtarzać, bo przecież powiedział: „Właśnie dlatego mężczyzna zostawi ojca i matkę, a przylgnie do żony, i staną się jednym ciałem” (Rodz. 2:24).a Zrozum więc, że któregoś dnia twoje dziecko nieodwołalnie odejdzie z domu.

Oczywiście to nie znaczy, że dzieci mają się wyprowadzić, zanim jeszcze osiągną odpowiedni wiek. W Psalmach napisano jednak: „Jak strzały w ręku mocarza, takimi są synowie młodości”. Wcześniej czy później strzały opuszczą kołczan i zostaną „wypuszczone” w życie (Ps. 127:4).

Tak jak już nie władasz wystrzeloną strzałą, tak też po opuszczeniu domu rodzinnego twoje dorosłe dziecko już nie podlega twej władzy. Syn, gdy się ożeni, zostaje głową swego domu, a córka po zamążpójściu podlega mężowi (Efez. 5:21-28, 33).

Z Biblii wynika, że rodzicom niekiedy trudno jest zrzec się swej władzy rodzicielskiej. Na przykład matce Jezusa prawdopodobnie się zdawało, że on w jakimś stopniu wciąż jeszcze podlega jej władzy, chociaż już dorósł i został namaszczony na Mesjasza. Na pewnym weselu powiedziała do niego: „Nie mają wina” (Co miało znaczyć: „Zrób coś w tej sprawie”). Uprzejmie, ale stanowczo Jezus przypomniał jej, że już jest pełnoletni, po czym dokonał swego pierwszego cudu (Jana 2:2-11).

Również patriarcha Jakub miał pod tym względem pewne trudności. Jego umiłowana żona Rachela zmarła przy rodzeniu Beniamina. Nic więc dziwnego, że Jakub darzył go szczególną miłością. Kiedy Beniamin miał się udać do Egiptu, ojciec nie chciał go puścić. Powiedział: „Może ulec śmiertelnemu wypadkowi” (Rodz. 35:16-18; 42:4).

Choć pragnienie zatrzymania dziecka przy sobie to coś normalnego, rozsądek nakazuje pogodzić się z tym, że jest już dorosłe i samodzielne.

„SPRAWIASZ MI WIELKĄ PRZYKROŚĆ”

„Czy muszą się tak daleko wyprowadzać?” — pytają z wyrzutem niektórzy rodzice. „Dlaczego nie mogą pójść na swoje, a mimo to mieszkać w pobliżu?”

Rodzicom może być przykro, gdy dzieci się przenoszą. Na przykład w Biblii czytamy, że gdy Rebeka miała daleko wyjechać, aby tam wyjść za mąż, jej matka i brat poprosili: „Niech zostanie dziewczyna z nami przynajmniej dziesięć dni. Potem może się udać w drogę”. Jakże trudno im było się z nią rozstać! Kiedy jednak zapytano Rebekę, czy chciałaby pójść, chętnie na to przystała, chociaż musiała się z tym liczyć, że już nigdy nie zobaczy się z rodziną (Rodz. 24:55, 58).

Również twoje dorosłe dziecko może z ważnych powodów gdzieś daleko się wyprowadzić, na przykład z uwagi na większe możliwości znalezienia pracy. Niestosowny sprzeciw z twej strony może pociągnąć za sobą zgubne następstwa. Pewna młoda kobieta wyznała: „W początkowym okresie małżeństwa chcieliśmy dużo przebywać ze sobą. Niestety, matka nie rozumiała tego. Zamiast trochę zostawić nas w spokoju i zaczekać, aż my ją odwiedzimy, ciągle do nas przychodziła”. Stosunki pogorszyły się jeszcze bardziej, gdy młoda para postanowiła się wyprowadzić. Matka i córka zapałały do siebie wyraźną niechęcią. „Gdzie jest napisane, że z chwilą wyjścia za mąż jest się zwolnionym od obowiązku czczenia ojca i matki? Czy cię kiedyś zawiodłam?” — powiedziała do córki rozgoryczona matka. Co z tego wynikło? Spór nie tylko zaciążył na małżeństwie młodych. Między matką a córką otworzyła się głęboka przepaść. Całymi miesiącami nie rozmawiały ze sobą, chociaż przedtem były sobie bardzo bliskie.

W książce No Strings Attached czytamy: „Jeżeli na odejście dziecka z domu reagujesz przybieraniem pozy męczennika (‛Sprawiasz mi wielką przykrość!’ ‛Bardzo mnie, ojca [matkę] smucisz!’ ‛Jak możesz nam zrobić coś takiego!’), to prawdopodobnie jeszcze bardziej je od siebie oddalasz” (kursywa nasza).

Ojciec w przypowieści Jezusa o synu marnotrawnym zdawał sobie sprawę z tego niebezpieczeństwa. Gdy jego dorosły syn chciał opuścić dom rodzinny, nie beształ go ani go nie straszył, że z dala od domu nie będzie mu się wiodło. Raczej kierując się życzliwością pozwolił mu odejść. Prawdopodobnie ta wyrozumiała postawa ojca w znacznym stopniu przyczyniła się później do tego, że syn powrócił. Jeżeli więc pozwala się dorosłym dzieciom żyć własnym życiem również wtedy, gdy muszą się trochę pomęczyć, może to mieć istotne znaczenie w dalszym utrzymaniu z nimi przyjacielskich stosunków (Łuk. 15:11-24; zobacz też Filipian 2:4).

„CO ON W NIEJ WIDZI?”

„Człowiek chciałby dla dzieci jak najlepiej i gdy widzi, że zawarli udane małżeństwo, jest szczęśliwy” — powiedziała Norma. Jej mąż, Tom, dodał: „Będę zupełnie szczery. Poświęciliśmy tyle czasu na wychowanie córki, że nie chciałem jej dać pierwszemu lepszemu”. Niekiedy dzieci gorzko rozczarowują rodziców wyborem partnera życiowego. Jak byś zareagował w takiej sytuacji? (Por. Rodzaju 26:34, 35).

Czy nie byłoby najlepiej postarać się zaakceptować tego nowego członka rodziny? Z przeprowadzonych badań wynika, że trwałość małżeństwa w znacznej mierze zależy od tego, czy rodzice pochwalają wybór partnera swego dziecka.b Ten wybór może cię wprawdzie zaskoczyć lub nawet zaszokować. W oczach Bożych jednak małżeństwo zasługuje na szacunek (Hebr. 13:4).

Zamiast „przecedzać komara” i widzieć tylko wady zięcia lub synowej, trzeba się starać być obiektywnym. Patrz na zięcia lub synową oczami swego dziecka. Na pewno ma również jakieś zalety. Ponadto nie wolno zapominać, że twemu synowi (czy córce) też daleko do doskonałości. Pewien ojciec, który powątpiewał w słuszność wyboru partnera swego dziecka, przyznał: „Chcąc się uporać z tym problemem, trzeba się zdobyć na trochę pokory. Przypomniałem sobie pewnego dnia, że dziewczyna, którą sobie wybrałem, moim rodzicom również się nie spodobała, ale jakże się mylili!”

Niechęć rodziców do partnera życiowego swego dziecka w gruncie rzeczy może nie mieć żadnego związku z jego osobą, tylko wynikać z pewnej zazdrości — obawy przed utratą miłości dziecka. Zazdrość potrafi jednak popsuć dobre stosunki (Prz. 14:30, Biblia poznańska). Toteż staraj się zadzierzgnąć przyjazną więź z zięciem lub synową. Poznaj go lub ją bliżej. Nie krytykuj niesprawiedliwie, unikaj sporów lub bezwzględnego obstawania przy swoim. Bądź pobłażliwy i ‛o ile to zależy od ciebie, żyj z nim (z nią) w pokoju’ (Rzym. 12:18).

[Przypisy]

[Napis na stronie 3]

Czy to znaczy, że rodzice tracą dzieci, gdy one opuszczają dom?

[Ilustracja na stronie 4]

Chcieliśmy dużo przebywać ze sobą. Niestety, matka, zamiast trochę pozostawić nas w spokoju, ciągle do nas przychodziła

[Ilustracja na stronie 5]

Rodzice nie zawsze się zgadzają z wyborem partnera życiowego swego dziecka