AIDS — tragiczne żniwo wśród dzieci
CZY widziałeś ich zdjęcia? Czy słyszałeś albo czytałeś o ich losie? Jeśli tak, czy nie wstrząsnął tobą dreszcz grozy? Czy umiałeś pohamować łzy i ucisk w gardle? Czy do tej pory nie kraje ci się serce? Czy ciągle słyszysz ciche jęki skazanych na samotną śmierć? Czy potrafisz wymazać z pamięci przejmujące obrazy umierających dzieci, leżących po dwoje, troje lub czworo w jednym łóżku? Większość z nich została opuszczona przez rodziców, a ich cierpienia i śmierć spowodowała straszliwa choroba, ogarniająca obecnie cały świat — AIDS!
Doniesienia i transmisje telewizyjne z pewnego kraju europejskiego zszokowały dziesiątki milionów widzów. Miliony innych przeczytały o tej tragedii w gazetach i czasopismach całego świata. W tygodniku Time napisano: „Bolesny i przerażający to widok. W łóżeczkach leżą niemowlęta i większe dzieci, które wyglądają jak starcy, mają pomarszczoną skórę i wychudzone twarzyczki, noszące wyraźne znamię zbliżającej się śmierci”. „To najstraszniejszy obraz, jaki kiedykolwiek widziałem” — oświadczył poruszony lekarz. „Epidemia ta niewątpliwie szerzy się za pośrednictwem zabiegów medycznych”.
Jak to rozumieć? Otóż większość niemowląt chorych na AIDS zaraziła się od swych matek, tymczasem te dzieci nie urodziły się z wirusem HIV. Przyczyną tragedii było przetoczenie krwi wątłym noworodkom lub wcześniakom w celu ich wzmocnienia, mimo że tę praktykę medycyna już od dawna podaje w wątpliwość. Pewien lekarz oświadczył: „Jeden dawca krwi zakażonej wirusem HIV mógł zarazić 10, 12, a nawet więcej dzieci”.
Doktor Jacques Lebas, przewodniczący paryskiej organizacji humanitarnej pod nazwą Lekarze Świata, powiedział: „Po raz pierwszy w historii tej choroby mamy do czynienia z AIDS u dzieci. To prawdziwa epidemia”.
Na przykład we wrześniu 1990 roku Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) po raz pierwszy udostępniła dramatyczne dane świadczące o ogólnoświatowej epidemii AIDS wśród dzieci. Poinformowała, że do roku 2000 wirusem wywołującym zespół nabytego upośledzenia odporności, czyli AIDS, zarazi się prawdopodobnie 10 milionów najmłodszych. „U ogromnej większości choroba rozwinie się i doprowadzi do śmierci przed rokiem 2000” — stwierdził dr Michael Merson, który z ramienia WHO kieruje światowym programem walki z AIDS. Ocenia się, że w ostatnich miesiącach 1990 roku na 1,2 miliona przypadków pełnoobjawowego AIDS jedna trzecia wystąpiła u dzieci poniżej pięciu lat.
Czyż można się więc dziwić, że plagę AIDS nazwano pandemią? Do końca 1992 roku kobiety zarażone HIV urodzą jakieś cztery miliony dzieci. Czworo spośród pięciorga niemowląt urodzonych z wirusem zapada na AIDS przed ukończeniem piątego roku życia. Gdy już są chore, umierają w ciągu roku — dwóch, jak oświadczył dr Merson na konferencji prasowej w Genewie.
Specjaliści przewidują, że w 1992 roku w samej tylko Afryce zachoruje na AIDS 150 000 kobiet i 130 000 dzieci. Według ocen WHO w USA zarażone kobiety urodziły już blisko 20 000 dzieci. Nowozelandzka gazeta The Evening Post w numerze z 12 lipca 1989 roku poinformowała, że nosicielami wirusa jest około 140 000 małych Brazylijczyków. „Ale niektórzy obawiają się, że oszacowania te mogą być zaniżone” — czytamy dalej. Dyrektor do spraw medycznych amerykańskiej Państwowej Fundacji Opieki nad Nieletnimi powiedział: „Jestem przekonany, że jeśli tej grupie nie zapewni się specjalistycznej opieki lekarskiej, to zacznie ona przypominać bombę atomową poniewierającą się po mieście”. A znany psycholog brazylijski ubolewa: „To niezwykle paląca kwestia”.
Problemy narastają
Czy można pozostać niewzruszonym na widok tragicznego losu niewinnie cierpiących ofiar tej śmiertelnej plagi? Weźmy na przykład pod uwagę takie doniesienie: „Norweski Czerwony Krzyż podał, że w Afryce Środkowej zamordowano co najmniej 50 dzieci chorych na AIDS. Niektóre zostały zabite przez własnych rodziców”. Jak podano w The Sunday Star, gazecie ukazującej się w Johannesburgu (RPA), inne dzieci afrykańskie zakażone AIDS są wywożone z domów przez rodziny zdecydowane zatrzeć każdy ślad kontaktu z tą chorobą, noszącą piętno gorszej niż trąd. Powiedziano też, że „w niektórych okolicach ofiary AIDS i ich rodziny nie mają dostępu do studni ani do kościołów”.
Także inne przerażające dane nie pozwalają na obojętność. Raporty z całego świata wskazują, że pandemia AIDS jest bezpośrednią przyczyną jeszcze jednej tragedii. W latach dziewięćdziesiątych miliony dzieci nieuchronnie zostanie sierotami. Dlaczego? Ponieważ ich rodzice umrą na AIDS. Jak ocenia WHO, do roku 1992 będzie na świecie pięć milionów takich sierot. „Rusza istna lawina. I jeśli zawczasu nie zaplanujemy, jak się nimi zaopiekować, będziemy zmuszeni otworzyć wielkie domy dziecka” — powiedział pewien specjalista.
„Brak mi słów, by opisać rozmiar tego cierpienia” — wyznał pracownik opieki społecznej, mówiąc o jakiejś rodzinie z Nowego Jorku. „Matka i ojciec są zarażeni, niemowlę jest chore, wszyscy umrą i osierocą dziesięcioletniego chłopca, który zostanie całkiem sam”.
I jeszcze na koniec smutna wypowiedź doktora Ernesta Druckera z nowojorskiej Akademii Medycznej im. Alberta Einsteina: „Po śmierci rodziców często rozpoczynają się spory, kto ma zostać opiekunem dzieci; trafiają one od jednego krewnego do drugiego, jednocześnie próbując pogodzić się ze swą stratą i poradzić sobie z piętnem AIDS”.
Choroba ta raptownie pojawiła się na czołowych miejscach listy przyczyn zgonów dzieci i dorosłych młodych ludzi. W wypadku dzieci pomiędzy pierwszym a czwartym rokiem życia zajmuje pozycję dziewiątą, a w wypadku młodzieży i dorosłych poniżej 25 lat — siódmą. Według The AIDS/HIV Record z września 1989 roku już we wczesnych latach dziewięćdziesiątych AIDS może się znaleźć w pierwszej piątce głównych przyczyn śmierci. Jednak z raportów wynika, że na całym świecie wiele potencjalnych ofiar tej straszliwej plagi żyje w stanie błogiej nieświadomości. Rozważmy kilka zatrważających faktów podanych w następnym artykule.