Stawianie wykształcenia na właściwym miejscu

ZDOLNY artysta wie, jak stworzyć wrażenie głębi. Elementy na pierwszym planie uwydatnia bardziej niż te na drugim i trzecim. Podobnie jest z hierarchią wartości w naszym życiu. Niektórym sprawom trzeba poświęcić więcej uwagi niż innym.

Jezus Chrystus oświadczył: „Szczęśliwi, którzy są świadomi swej potrzeby duchowej, gdyż do nich należy królestwo niebios” (Mateusza 5:3). Pierwszeństwo powinno się więc przyznawać wartościom duchowym, natomiast dobra materialne mają odgrywać mniejszą rolę.

Jakie miejsce w tym wszystkim zajmuje edukacja? Niewątpliwie nie jest dla chrześcijanina mało znaczącym szczegółem. Zdobycie pewnego wykształcenia świeckiego jest zazwyczaj niezbędne, by się wywiązać z biblijnego obowiązku, na który wskazał apostoł Paweł: „Jeśli ktoś nie dba o swoich, a zwłaszcza o domowników, ten wiary się zaparł i jest gorszy niż człowiek bez wiary” (1 Tymoteusza 5:8). Ponadto dane przez Jezusa polecenie, by pozyskiwać uczniów, ‛ucząc ich przestrzegać wszystkiego, co nakazał’, wymaga od jego naśladowców nabywania wiedzy, a następnie umiejętnego przekazywania jej innym (Mateusza 28:19, 20; Jana 17:3; Dzieje 17:11; 1 Tymoteusza 4:13).

Wykształcenie trzeba jednak stawiać na właściwym miejscu. Motywem do zdobywania go nie powinna być chęć błyśnięcia erudycją lub uzyskania imponujących stopni naukowych. Przywiązywanie nadmiernej wagi do kształcenia się prowadzi w końcu do rozczarowań. To prawda, iż może przynieść chwilowe korzyści materialne. Ale mądry król Salomon zauważył: „Niejeden człowiek trudzi się mądrze, rozumnie i z powodzeniem, a potem musi swoją własność oddać innemu, który w ogóle się nie trudził” (Kaznodziei 2:21).

Świadkowie Jehowy doceniają wykształcenie — nie jako cel sam w sobie, lecz ze względu na to, że podnosi ich użyteczność w służbie dla Boga oraz pomaga zaspokajać codzienne potrzeby. Ponieważ za pełnioną służbę nie pobierają żadnego wynagrodzenia, wielu musi się utrzymywać z pracy zawodowej. Szczególnych trudności może to przysparzać Świadkom Jehowy, którzy usługują pełnoczasowo jako pionierzy. Muszą się trzymać napiętego planu działalności ewangelizacyjnej, a jednocześnie zdobywać niezbędne środki do życia — dla siebie oraz dla rodziny, jeśli ją mają (Przypowieści 10:4).a

Po rozważeniu różnych czynników niektórzy Świadkowie Jehowy zdecydowali się na uzupełnienie wykształcenia. Musieli oczywiście zachowywać ostrożność, by dalej stawiać edukację na właściwym miejscu. Co im w tym pomagało? „Kilka spraw” — wyjaśnia młody John z Brazylii. „Nie opuszczałem zebrań chrześcijańskich, nawet gdy musiałem się uczyć do późna. Poza tym od początku mówiłem kolegom, że jestem Świadkiem Jehowy”.

Inny Brazylijczyk, imieniem Eric, wykorzystywał okres podnoszenia kwalifikacji, by rozmawiać z drugimi o swych wierzeniach. „Traktowałem szkołę jako swój teren specjalny” — opowiada. „Prowadziłem studia biblijne z wieloma nauczycielami i uczniami. Pięciu zostało ochrzczonych, a dwóch z nich jest teraz starszymi w zborze”.

Richard, który ponownie poszedł do szkoły, by zaocznie nauczyć się projektowania, mówi: „Dzięki temu nie tylko znalazłem pracę pozwalającą mi utrzymać siebie i żonę, ale też otworzyły się przede mną nowe możliwości. Wyjazdy na budowy Sal Królestwa wznoszonych metodą szybkościową oraz rozmowy z nadzorcami dały mi wyobrażenie o tym, jak potrzebni są projektanci.b Moje kwalifikacje bardzo się teraz przydają przy takich przedsięwzięciach. Poza tym oboje z żoną mamy nadzieję, że będziemy mogli usługiwać w światowym centrum działalności Świadków Jehowy lub brać udział w międzynarodowych programach budowlanych”.

Jednocześnie wielu Świadków Jehowy jest w stanie utrzymać siebie i swoje rodziny bez konieczności podejmowania dodatkowej nauki. Mary wyjaśnia: „Pracuję jako pomoc domowa dwa dni w tygodniu. Jak na ironię, zarabiam na godzinę więcej niż niektórzy moi pracodawcy. Zajęcie to uważam jednak za środek do celu. Dzięki niemu trwam w służbie pionierskiej i niczego nie żałuję”.

Podobnego zdania jest Steve, który wspomina: „Kiedy zostałem pionierem, słyszałem tu i ówdzie: ‚A co poczniesz, gdy się ożenisz i będziesz miał rodzinę? Jak zwiążecie koniec z końcem?’ Okazało się, że chwytałem się tylu różnych zajęć, iż nabyłem doświadczenia chyba we wszelkich możliwych zawodach. Teraz mam na utrzymaniu żonę i zarabiam więcej niż niektórzy absolwenci college’ów pracujący w tej samej agencji”.

Niewierzący ojcowie nieraz wymagają — do czego zresztą są biblijnie uprawnieni — by ich niepełnoletnie dzieci podjęły dalszą naukę. Zgodnie z Ewangelią według Mateusza 6:33 młodzi mogą w takiej sytuacji wybrać szkołę, która pomoże im stać się użyteczniejszymi w dziele Jehowy lub nawet pozwoli pełnić służbę pełnoczasową w trakcie nauki.

Najlepsze wykształcenie

Poszczególni Świadkowie Jehowy odznaczają się różnym poziomem wykształcenia, ale wszyscy mają ze sobą coś wspólnego. Źródłem najcenniejszej wiedzy, jaką obecnie można posiąść, jest dla nich Słowo Boże, Biblia. W Ewangelii według Jana 17:3 czytamy: „To znaczy życie wieczne: ich poznawanie ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz tego, któregoś posłał, Jezusa Chrystusa”. Bez względu na to, jakie świeckie wykształcenie zdobywa chrześcijanin, pierwszeństwo musi dawać poznawaniu Jehowy i Jego Syna, Jezusa.

Wzór taki ustanowili chrześcijanie z I wieku. Manaen „kształcił się z Herodem, władcą okręgu”, a należał do gorliwych proroków i nauczycieli zboru w Antiochii (Dzieje 13:1). Paweł odebrał wykształcenie porównywalne z dzisiejszymi wyższymi studiami. Ale gdy został chrześcijaninem, zachował zrównoważony stosunek do swej edukacji. Nie onieśmielał innych uczonością, lecz zdobytą wiedzę z zakresu socjologii, prawa i historii wykorzystywał podczas głoszenia osobom wszelkiego pokroju (Dzieje 16:37-40; 22:3; 25:11, 12; 1 Koryntian 9:19-23; Filipian 1:7).

Wykształcenie nie było czymś, z czego słynęli chrześcijanie z I stulecia. Wielu należało do ludzi „niewykształconych i prostych”, nie ukończyli bowiem szkół rabinicznych. Nie znaczy to jednak, iż byli nieoświeceni. Przeciwnie, zarówno mężczyźni, jak i kobiety potrafili występować w obronie swej wiary, co świadczyło o gruntownej wiedzy (Dzieje 4:13).

A zatem wszyscy chrześcijanie przykładają dużą wagę do nauki. Jednocześnie starają się ‛upewniać co do rzeczy ważniejszych’, stawiając wykształcenie — a także wszelkie inne cele — na właściwym miejscu (Filipian 1:9, 10).

[Przypisy]

[Ramka na stronie 11]

Zasłużona rekomendacja

Rok przed ukończeniem szkoły średniej Matthew zaczął się poważnie zastanawiać nad tym, z czego mógłby się utrzymywać jako pełnoczasowy kaznodzieja Świadków Jehowy. Po rozważeniu tej sprawy z modlitwą uznał wraz z rodzicami, iż w osiągnięciu celu pomoże mu dalsza nauka. Wystąpił więc o stypendium. Nauczyciel zajmujący się poradnictwem w jego szkole tak zaopiniował ów wniosek:

„Miałem przyjemność przez dwa i pół roku być doradcą i przyjacielem Matta. Jest on człowiekiem o ustalonych zasadach (...) Ma głęboką wiarę i silne przekonania, znajdujące odzwierciedlenie w jego postępowaniu i stosunkach z innymi.

„W ciągu tych lat Matthew przygotowywał się do podjęcia działalności ewangelizacyjnej. Kaznodzieja w jego religii nie otrzymuje żadnego pieniężnego wynagrodzenia. Pełni służbę z prawdziwej miłości. Matt jest bezinteresownym, rozumnym i rozważnym młodzieńcem. Stypendium może mu zapewnić środki utrzymania, by mógł dalej się uczyć i pracować społecznie.

„Jeżeli chodzi o nieodpłatną pracę i działalność społeczną, Matt poświęca niezliczone godziny na głoszenie od drzwi do drzwi w soboty i niedziele, a także po lekcjach i w ciągu wakacji. Dociera do ludzi najróżniejszego pokroju. Wykazuje też umiejętność przewodzenia, prowadząc studia biblijne zarówno z osobami młodymi, jak i ze starszymi. (...) Potrafi pobudzić innych do czynu i pomóc im uświadomić sobie swe rzeczywiste możliwości. Nauczyciele podkreślają, iż w klasie wywiera zawsze korzystny wpływ. Wysuwa się na czoło w dyskusjach i umie trafiać do przekonania. (...)

„Matt należy do najciekawszych młodych ludzi, którym miałem przyjemność służyć radą. Jest lubiany i szanowany przez rówieśników i nauczycieli. Jego nienagannemu zachowaniu nie można nic zarzucić”.

[Ilustracje na stronie 13]

Świadkowie Jehowy przywiązują wagę do wykształcenia głównie dlatego, że chcą stać się użyteczniejszymi sługami Boga