Od naszych Czytelników

Podwójne życie Chcę Wam podziękować za artykuł „Młodzi ludzie pytają: Kto powinien się dowiedzieć, że prowadzę podwójne życie?” [8 stycznia 1994]. Kiedy skończyłam 16 lat, zaczęłam za plecami rodziców pić, palić i umawiać się z chłopcami. Artykuły te naprawdę pomogły mi dostrzec, że nic się nie ukryje przed czujnym wzrokiem Boga.

T. T., Fidżi

Rak piersi W serii artykułów „Rak piersi — postrach wszystkich kobiet” [8 kwietnia 1994] nie wspomnieliście o badaniach, które wykazały, iż ryzyko zachorowania jest mniejsze, gdy się karmi piersią.

B. J. M., Niemcy

Przykro nam z powodu tego przeoczenia. Jednakże zwróciliśmy na to uwagę w artykule „Walory mleka matki” w angielskim wydaniu „Przebudźcie się!” z 22 września 1993 roku. (Wyd.)

Spędziłam trochę czasu z siostrą, której odjęto pierś. Ta 62-letnia chrześcijanka była bardzo przygnębiona. Nie wiedziałam wtedy, jak ją pokrzepić. Dzięki wypowiedziom, które przytoczyliście w artykułach, teraz umiem jej udzielać odpowiedniej pomocy.

D. H., USA

Mniej więcej przed dwoma laty musiałam przejść operację z powodu raka sutka. Chciałam się dowiedzieć czegoś na ten temat, więc kupiłam encyklopedię medycyny, ale podane tam informacje były dość skąpe. Odpowiedzi na swe pytania znalazłam w Waszym artykule. Naprawdę poczułam się podniesiona na duchu.

M. G., Włochy

Dziewięć lat temu moja mama umarła na raka piersi. Miałam wtedy zaledwie dziewięć lat i nie zdawałam sobie sprawy z tego, co przeżywała. Kiedy czytałam te artykuły i myślałam o niej, nie mogłam wstrzymać łez. Nie potrafię wyrazić swej wdzięczności za to, że pomogliście mi zrozumieć, jak wyglądały ostatnie lata jej życia.

K. F., USA

Ofiary AIDS Przeczytałam Wasz artykuł „Jak pomóc ofiarom AIDS” [8 kwietnia 1994]. Jestem nosicielem wirusa HIV i nie potrafię pogodzić się z tym, co napisaliście. Moja rodzina aż płakała, tak było nam przykro i tak czuliśmy się odepchnięci.

B. J., USA

Wszyscy tacy nieszczęśliwi żyjący wśród nas z pewnością są bliscy naszym sercom. We wspomnianym artykule staraliśmy się w zrównoważony sposób podejść zarówno do ich potrzeb, jak i do obaw większości. Zważywszy, że Prawo Boże dane Izraelowi nakazywało stosowanie radykalnych środków w celu ochrony zdrowia całego narodu, uznaliśmy za słuszne zalecić rozsądne zabezpieczenia (porównaj 3 Mojżeszową 13:21, 33). Przyznaliśmy, że „nadmierna obawa przed przebywaniem w towarzystwie tych osób [cierpiących na AIDS] wydaje się (...) nieuzasadniona”. Jednakże mimo zapewnień lekarzy wielu dalej żywi obawy. Zachęciliśmy więc chorych, by szanowali uczucia drugich, którzy mogą źle odbierać gesty serdeczności z ich strony. Niemniej to, jakie środki przedsięwezmą w związku z tym osoby nie zarażone, jest ich osobistą sprawą. Tak czy inaczej, wszyscy chrześcijanie powinni szczerze pragnąć okazywać cierpiącym życzliwość i współczucie. (Wyd.)

Jestem nad wyraz zbudowana lekturą tego artykułu, napisanego umiejętnie i ze współczuciem. Szczególnie cenne wydały mi się rady, by zachowywać „ogólne środki ostrożności”, lecz zarazem wczuwać się w położenie chorych i udzielać im życzliwego wsparcia.

M. H., USA