Czy możesz zaufać Bożym obietnicom?

JEHOWA BÓG, nasz Stwórca, zawsze dotrzymuje słowa. „Jak powiedziałem”, oświadczył, „tak to czynię” (Izajasza 46:11). Po wprowadzeniu Izraelitów do Ziemi Obiecanej sługa Boży Jozue napisał: „Nie zawiodła żadna dobra obietnica, jaką uczynił Pan domowi izraelskiemu. Spełniły się wszystkie” (Jozuego 21:45; 23:14).

Od czasów Jozuego do przyjścia Mesjasza sprawdziło się setki proroctw natchnionych przez Boga. Jednym z przykładów może być kara, jaka zgodnie z zapowiedzią sprzed stuleci dosięgła człowieka, który odbudował Jerycho (Jozuego 6:26; 1 Królewska 16:34). Inny przykład stanowi obietnica — pozornie niemożliwa do urzeczywistnienia — że nazajutrz po jej wypowiedzeniu głodujący mieszkańcy Samarii otrzymają mnóstwo żywności. O tym, jak Bóg się wywiązał z tego przyrzeczenia, możesz przeczytać w 7 rozdziale Księgi 2 Królewskiej.

Powstanie i upadek potęg światowych

Bóg natchnął pisarzy biblijnych do zanotowania szczegółów dotyczących powstania i upadku mocarstw światowych. Na przykład posłużył się swym prorokiem Izajaszem, by prawie 200 lat naprzód zapowiedzieć obalenie potężnego Babilonu. Jako zwycięzców wskazał imiennie Medów, którzy sprzymierzyli się z Persami (Izajasza 13:17-19). Co więcej, prorok Boży oświadczył, iż podbój poprowadzi król perski o imieniu Cyrus, którego w chwili spisywania tego proroctwa nie było jeszcze na świecie! (Izajasza 45:1). Ale to nie wszystko.

Prorok Izajasz przepowiedział także, w jaki sposób Babilon zostanie zdobyty. Napisał, że chroniące miasto wody Eufratu muszą zostać ‛wysuszone’, a ‛bramy Babilonu nie będą zamknięte’ (Izajasza 44:27 do 45:1). Jak podaje historyk Herodot, wszystkie te szczegóły okazały się prawdziwe.

Kiedy Babilon był jeszcze u szczytu potęgi, Bóg przez proroka Daniela przedstawił również późniejsze mocarstwa światowe. Daniel ujrzał w wizji symbolicznego dwurogiego barana, który zdołał pokonać wszystkie „zwierzęta”. Nie ma wątpliwości, kogo wyobraża ów baran z dwoma rogami, prorok napisał bowiem o nim, iż „oznacza królów Medii i Persji” (Daniela 8:1-4, 20). W myśl tej zapowiedzi następną potęgą światową rzeczywiście stała się Medo-Persja, która w roku 539 p.n.e. zdobyła Babilon.

W tej wizji pochodzącej od Boga Daniel zobaczył potem ‛kozła mającego okazały róg między oczami’. Oto, co dalej zanotował: „Zobaczyłem, jak dosięgnął barana (...) uderzył barana i złamał oba jego rogi (...) a nie było nikogo, kto by wyrwał barana z jego mocy. Kozioł urósł niezmiernie, ale gdy był w pełni sił, wielki róg uległ złamaniu, a na jego miejscu wyrosły cztery inne” (Daniela 8:5-8, BT).

Słowo Boże nie każe gubić się w domysłach, co to wszystko oznacza. Wyjaśnia: „Kozioł, to król grecki, a wielki róg, który jest między jego oczami, to król pierwszy. A to, że został złamany, a cztery inne wyrosły zamiast niego, znaczy: Z jego narodu powstaną cztery królestwa, ale nie z taką mocą, jaką on miał” (Daniela 8:21, 22).

Historia pokazuje, że owym „królem greckim” był Aleksander Wielki. Po jego śmierci w roku 323 p.n.e. imperium rozdzielili między siebie czterej wodzowie: Seleukos I Nikator, Kasander, Ptolemeusz I oraz Lizymach. Tak jak przepowiedziała Biblia, ‛czterech wyrosło zamiast niego’. Ponadto zgodnie z zapowiedzią żaden z tych władców nie dorównał potęgą Aleksandrowi. Owe proroctwa biblijne spełniły się w tak niezwykły sposób, że nazwano je „historią spisaną naprzód”.

Obietnica co do Mesjasza

Bóg nie tylko przyrzekł posłać Mesjasza mającego uwolnić ludzkość od skutków grzechu i śmierci, ale też wyjawił mnóstwo proroctw pozwalających go rozpoznać. Rozważmy choćby kilka tych, na których spełnienie Jezus nie mógł mieć żadnego wpływu.

Już setki lat wcześniej przepowiedziano, że obiecany Mesjasz przyjdzie na świat w Betlejem i że się urodzi z dziewicy (porównaj Micheasza 5:1 z Mateusza 2:3-9 oraz Izajasza 7:14 z Mateusza 1:22, 23). Według proroctwa miał być zdradzony za 30 srebrników (Zachariasza 11:12, 13; Mateusza 27:3-5). Zapowiedziano też, że żadna jego kość nie zostanie złamana, o jego szaty zaś będą rzucane losy (porównaj Psalm 34:21 z Jana 19:36 oraz Psalm 22:19 z Mateusza 27:35).

Na szczególną uwagę zasługuje fakt, iż Biblia wyjawiła, kiedy przyjdzie Mesjasz. Słowo Boże zawiera proroctwo: „Od chwili kiedy wypowiedziano słowo, że nastąpi powrót i zostanie odbudowana Jerozolima, do Władcy — Pomazańca [upłynie] siedem tygodni i sześćdziesiąt dwa tygodnie” (Daniela 9:25, BT). Jak podaje Biblia, słowo o odbudowaniu murów Jeruzalem wypowiedziano w dwudziestym roku panowania króla Artakserksesa. Zgodnie ze świeckimi źródłami historycznymi był to rok 455 p.n.e. (Nehemiasza 2:1-8). Owe 69 tygodni lat dobiegło końca po 483 latach (7 x 69 = 483), w 29 roku n.e. Wtedy to Jezus został ochrzczony i namaszczony duchem świętym — stał się Mesjaszem, czyli Pomazańcem!

Rzecz ciekawa, chrześcijański historyk Łukasz donosi, iż ludzie z czasów Jezusa właśnie w tym okresie oczekiwali Mesjasza (Łukasza 3:15). Potwierdzają to także historycy rzymscy Tacyt i Swetoniusz, historyk żydowski Józef Flawiusz oraz żydowski filozof Filon. Również Abba Hillel Silver w książce A History of Messianic Speculation in Israel (Dzieje spekulacji mesjanistycznych w Izraelu) przyznaje, że „Mesjasza oczekiwano mniej więcej w drugim ćwierćwieczu I stulecia n.e.”, a to ze względu na „popularną podówczas chronologię”, opartą po części na Księdze Daniela.

Jeżeli wziąć pod uwagę te informacje, nikt nie powinien się dziwić, że Biblia wyjawia też, kiedy Mesjasz miał powrócić i rozpocząć królowanie. Chronologia zawarta w proroctwie Daniela bardzo dokładnie wskazywała, w jakim czasie „Najwyższy” powierzy władzę nad ziemią „najniższemu z ludzi” — Jezusowi Chrystusowi (Daniela 4:14-22, BT, wydanie I; Mateusza 11:29). Wspomniano tam o „siedmiu czasach”, siedmiu proroczych latach, które według obliczeń dobiegły końca w roku 1914.a

Nie podano daty końca

Jednakże rok 1914 to tylko początek panowania Chrystusa „wśród [jego] nieprzyjaciół” (Psalm 110:1, 2; Hebrajczyków 10:12, 13). Według biblijnej Księgi Objawienia Chrystus, obejmując władzę w niebie, miał zrzucić na ziemię Szatana Diabła i jego aniołów. Ale zanim unicestwi te niegodziwe istoty duchowe, jak wyjaśnia Biblia, na „krótki czas” przysporzą one mieszkańcom ziemi ogromnych udręk (Objawienie 12:7-12, Bg).

Duże znaczenie ma okoliczność, że Pismo Święte nie podaje daty, kiedy ten „krótki czas” się skończy i kiedy Chrystus w roli Wykonawcy Wyroków wystąpi w Armagedonie przeciwko wrogom Bożym (Objawienie 16:16; 19:11-21). Jak wykazano w poprzednim artykule, Jezus nakazał zachowywać czujność, ponieważ żaden człowiek nie zna daty tego wydarzenia (Marka 13:32, 33). Jeżeli ktoś wykracza poza to, co on powiedział — jak uczynili pierwsi chrześcijanie w Tesalonice, a po nich jeszcze inni — wówczas powstają nieścisłe, fałszywe przepowiednie (2 Tesaloniczan 2:1, 2).

Potrzeba skorygowania poglądów

Już od początku roku 1914 wielu chrześcijan wyczekiwało jesieni, sądząc, że w tym okresie Chrystus powróci i zabierze ich do nieba. Dlatego w przemówieniu wygłoszonym 30 września tegoż roku A. H. Macmillan, jeden z Badaczy Pisma Świętego, oświadczył: „Najprawdopodobniej jest to mój ostatni wykład publiczny, ponieważ wkrótce będziemy w drodze do domu [do nieba]”. Oczywiście się mylił, ale nie były to jedyne zawiedzione nadzieje żywione niegdyś przez niego lub przez innych Badaczy Pisma Świętego.

Badacze Pisma Świętego, od 1931 roku znani jako Świadkowie Jehowy, czekali też na rok 1925, który ich zdaniem miał przynieść spełnienie cudownych proroctw biblijnych. Snuli przypuszczenia, iż rozpocznie się wtedy ziemskie zmartwychwstanie, w wyniku którego powrócą do życia wierni mężowie z dawnych czasów, tacy jak Abraham, Dawid i Daniel. Potem wielu Świadków mniemało, że wydarzenia związane z początkiem Tysiącletniego Panowania Chrystusa nastąpią w roku 1975. Ich oczekiwania wynikały ze zrozumienia, iż zacznie się wtedy siódme tysiąclecie w dziejach człowieka.

Owe błędne poglądy wcale nie dowodziły, że obietnice Boga są nieprawdziwe, że to On się pomylił. Na pewno tak nie było! Pomyłki czy opaczne wyobrażenia — podobnie jak w wypadku chrześcijan z I stulecia — były rezultatem nieusłuchania przestrogi Jezusa: „Nie wiecie, kiedy jest (...) czas”. U podstaw mylnych wniosków nie leżała zła wola albo niewierność wobec Chrystusa, lecz gorące pragnienie, by w odpowiednim momencie dostrzec spełnianie się Bożych obietnic.

A. H. Macmillan wyjaśnił więc później: „Pojąłem, że powinniśmy przyznawać się do błędów i w dalszym ciągu badać Słowo Boże, aby uzyskać jaśniejsze zrozumienie. Niezależnie od tego, jak dalece musielibyśmy od czasu do czasu rewidować swoje poglądy, łaskawe zrządzenie co do okupu i Boska obietnica życia wiecznego nie ulegną zmianie”.

Obietnicom Bożym naprawdę można zaufać! To ludzie mają skłonność do popełniania błędów. Dlatego zgodnie z poleceniem Jezusa prawdziwi chrześcijanie zajmują postawę wyczekującą. W związku z nieuniknionym nadejściem Chrystusa w roli Wykonawcy Wyroków Bożych zachowują czujność i gotowość. Nie pozwalają, by fałszywe przepowiednie uśpiły ich i skłoniły do zbagatelizowania prawdziwego ostrzeżenia przed końcem świata.

Czy więc można wierzyć w nadejście końca tego świata? Czy naprawdę istnieją dowody, że nastąpi on już wkrótce, jeszcze za twego życia?

[Przypis]

[Ilustracja na stronie 7]

Zapowiedź upadku Babilonu zawierała konkretne szczegóły

[Ilustracje na stronie 9]

Jezus nie miał wpływu na spełnienie się wielu dotyczących go proroctw