Czy dni religii są policzone?

„Jak wody wypełniają morze, tak poznanie Jahwe napełni ziemię”

(IZAJASZ, PROROK IZRAELSKI Z VIII WIEKU P.N.E.)

TYMI słowami hebrajski prorok Izajasz przepowiedział, że pewnego dnia wszyscy mieszkańcy ziemi będą zjednoczeni w oddawaniu czci Wszechmocnemu Bogu. Jednakże dziś wydaje się to chyba mniej realne niż kiedykolwiek wcześniej.

Na przykład na początku naszego wieku rewolucjoniści rosyjscy uważali, że należy zniszczyć religię, by wyzwolić proletariat. Twierdzili, iż ateizm ‛uwolni masy pracujące od brzemienia uprzedzeń i urojeń przeszłości’. Do roku 1939 Stalin kazał pozamykać w Związku Radzieckim większość cerkwi prawosławnych. Pozostawił tylko 100 z przeszło 40 000 czynnych przed rokiem 1917.

Również Hitler uważał religię za przeszkodę na swej drodze do władzy absolutnej. „Jest się albo chrześcijaninem, albo Niemcem. Nie można być jednym i drugim” — oświadczył przy pewnej okazji. Zamierzał krok po kroku likwidować wszelkie formy wielbienia, których nie udało mu się ujarzmić. W tym celu naziści stworzyli coś w rodzaju własnej religii, z modlitwami, świętami, chrztami, a nawet obrzędami pogrzebowymi. Ich mesjaszem był Hitler, bogiem zaś — ojczyzna. Nie istniało okrucieństwo, którego nie popełniliby na żądanie Hitlera.

Ostatnie dni religii?

Ani Stalin, ani Hitler nie zdołali wyeliminować religii. Niemniej dziś się wydaje, że czego nie osiągnęła tyrania, tego dokonuje obojętność. Taki obrót spraw wcale nie zaskakuje badaczy Biblii. Jak wynika ze słów apostoła Pawła do Tymoteusza, w „dniach ostatnich” ludzie mieli ‛miłować bardziej rozkosze niż Boga’ (2 Tymoteusza 3:1-4).

Czy według Pisma Świętego te „dni ostatnie”, charakteryzujące się obojętnością religijną, zapowiadają koniec wszystkich religii? Bynajmniej. Biblia wyjaśnia, że zagłada spotka tylko religię fałszywą, nazwaną symbolicznie Babilonem Wielkim.a W Księdze Objawienia powiedziano: „Pewien silny anioł podniósł kamień jak wielki kamień młyński i rzucił go w morze, mówiąc: ‚Tak Babilon, wielka metropolia, zostanie z rozmachem zrzucona i już nigdy nie będzie znaleziona’” (Objawienie 18:21).

Jednakże po usunięciu religii fałszywej świat nie pogrąży się w bezbożności. Wprost przeciwnie, w Psalmie 22:28 (Biblia poznańska) zapowiedziano: „Wspomną na Jahwe i nawrócą się do Niego wszystkie krańce ziemi, i na twarz upadną przed Jego obliczem wszystkie rodziny narodów”. A zatem nastanie czas, gdy „wszystkie rodziny narodów” zjednoczą się w oddawaniu czci jedynemu prawdziwemu Bogu! Ta nadzwyczajna obietnica znajdzie chwalebne spełnienie pod rządami Królestwa Bożego (Mateusza 6:10). Kiedy to nastąpi, religia — religia prawdziwa — będzie dla ludzi ogromnie ważna. A jak ważna jest teraz?

Zapełnienie pustki duchowej

Pustka duchowa, tak powszechnie odczuwana dziś przez Europejczyków, przypomina stan mieszkańców cesarstwa rzymskiego w I wieku. Historyk Will Durant opisuje, jak chrystianizm sprostał ówczesnym potrzebom duchowym: „W próżnię moralną konającego pogaństwa, chłód stoicyzmu i zepsucie epikureizmu, w świat przepełniony brutalnością, okrucieństwem, tyranią i chaosem w poglądach na życie płciowe, w ospałość cesarstwa, któremu nie były już potrzebne cnoty rycerskie oraz bóstwa wojny, [chrystianizm] wniósł nową moralność — ducha braterstwa, życzliwość, przyzwoitość oraz pokój”.

To samo dobitne orędzie, które pierwsi chrześcijanie rozgłaszali niegdyś w całym cesarstwie rzymskim, może wypełnić pustkę moralną i duchową współczesnego społeczeństwa. I są osoby chętnie dające mu posłuch. Wielu Europejczyków — choć pozornie areligijnych — dalej odczuwa, że Bóg odgrywa w ich życiu istotną rolę. Niektórzy zdołali zapełnić pustkę duchową, mimo iż przestali chodzić na tradycyjne nabożeństwa w kościołach.

Juan José, młody Hiszpan z Palma de Mallorca, uczył się w szkole katolickiej i do 13 roku życia był ministrantem. Co niedziela wraz z rodziną uczestniczył we mszy, ale jako nastolatek przestał chodzić do kościoła. Dlaczego? „Przede wszystkim msza mnie nudziła” — wyjaśnia. „Liturgię znałem na pamięć. Miałem wrażenie, że ciągle słyszę to samo. Poza tym nasz proboszcz nieraz obchodził się szorstko z ministrantami. Ponadto uważałem, że ksiądz nie powinien pobierać od biednych opłaty za pogrzeb.

„Wciąż wierzyłem w Boga, sądziłem jednak, iż mogę Mu służyć na swój sposób i nie potrzebuję kościoła. Z grupą przyjaciół próbowałem brać z życia co najlepsze. Chyba można powiedzieć, że rozrywka stała się dla mnie najważniejsza.

„Ale w wieku 18 lat zacząłem studiować Biblię ze Świadkami Jehowy. Co takiego mieli do zaoferowania, czego nie znalazłem w kościele? Silną wiarę opartą na Biblii, a nie na tradycji i ‚tajemnicach’, których nigdy nie mogłem pojąć. Jednakże nowe przekonania wymagały ode mnie ogromnych zmian. Nie spędzałem już weekendów na urządzaniu przyjęć w dyskotekach, lecz zacząłem chodzić od domu do domu, by dzielić się z bliźnimi nowo poznanymi wierzeniami. Kiedy zaangażowałem się w pomaganie innym, moje życie nabrało sensu. Od siedmiu lat jestem pełnoczasowym kaznodzieją Świadków Jehowy”.

Nie tylko młodzi pragną zapełnić pustkę religijną. Antonia, starsza kobieta z Estremadury w Hiszpanii, większą część życia spędziła na „szukaniu Boga”, jak to wyraziła. Będąc nastolatką, codziennie chodziła do kościoła, aż wreszcie wstąpiła do zakonu — uznała bowiem, że „jeśli w klasztorze nie ma Boga, to nie ma Go nigdzie”. Ale po trzech latach opuściła to miejsce z jeszcze większym niż przedtem uczuciem pustki i rozczarowania.

W końcu, mając ponad 50 lat, została Świadkiem Jehowy. „Byłam taka szczęśliwa, gdy Świadkowie na podstawie mojej własnej Biblii odpowiedzieli na dręczące mnie pytania” — wspomina. „Odkąd zostałam Świadkiem Jehowy, prowadzę celowe życie. Miewam kłopoty, ale teraz potrafię sobie z nimi radzić, ponieważ znalazłam prawdziwego Boga”.

Nie są to odosobnione przykłady. Wbrew dzisiejszym tendencjom religijnym coraz więcej ludzi nawiązuje kontakt ze Świadkami Jehowy i przekonuje się, że dostosowanie życia do swej wiary i głoszenie jej innym nadaje mu cel i sens.

Religia prawdziwa ma większe znaczenie niż kiedykolwiek przedtem

Chociaż w dzisiejszych czasach tak wielu odrzuca religię, nierozsądnie byłoby uznawać wszystkie jej formy za pozbawione wartości. To prawda, że w XX wieku ludzie odstępują od czczych rytuałów i przestarzałych, niebiblijnych nauk i nie mają już ochoty pokazywać się w kościele jedynie dla stwarzania pozorów religijności. Sama Biblia nawołuje do trzymania się z dala od obłudnej religii. Apostoł Paweł przepowiedział, że w „dniach ostatnich” pewni ludzie będą ‛zachowywać formę zbożnego oddania, ale sprzeniewierzać się jego mocy’. Usiłują oni uchodzić za religijnych, ale przeczy temu ich postępowanie. Jak się odnosić do takich obłudników? Apostoł radził: „Od tych się odwróć” (2 Tymoteusza 3:1, 5).

Ale Paweł powiedział też, że „religia wzbogaca człowieka” (1 Tymoteusza 6:6, Współczesny przekład). Nie chodziło mu o każdą religię. Słowem „religia” oddano tu grecki wyraz eusébeia, oznaczający „oddanie lub szacunek dla Boga”. Religia prawdziwa, czyli niekłamana pobożność, „zawiera obietnicę życia teraźniejszego oraz tego, które ma nadejść” (1 Tymoteusza 4:8).

Jak potwierdzają wspomniane przykłady, religia prawdziwa może nadać życiu sens, pomaga też odważnie stawić czoło trudnościom. Co więcej, jest rękojmią bezkresnej przyszłości. Warto czcić Boga we właściwy sposób, Biblia zapewnia bowiem, że kiedyś takie wielbienie „napełni ziemię”b (Izajasza 11:9, Bp; 1 Tymoteusza 6:11). Nie ulega wątpliwości, iż właśnie teraz religia prawdziwa ma większe znaczenie niż kiedykolwiek przedtem.

[Przypisy]

[Ramka i ilustracje na stronie 10]

Opowieść o dwóch budowlach

W Hiszpanii jest mnóstwo obiektów sakralnych, ale zapał, z jakim dawniej wznoszono kosztowne świątynie, chyba już wygasł. Na przykład w Mejorada del Campo na obrzeżach Madrytu trwa budowa imponującego kościoła katolickiego. Rozpoczął ją jakieś 20 lat temu były benedyktyn Justo Gallego Martínez. Ale jak dotąd wzniesiono tylko zręby budynku. Martínez ma już ponad 60 lat, a ponieważ działa w pojedynkę, więc prawdopodobnie nie uda mu się doprowadzić tego przedsięwzięcia do końca. Tymczasem zupełnie inna historia wydarzyła się 300 kilometrów dalej na południe.

„Wiara przenosi góry” — tak miejscowa gazeta opisała dwudniową budowę Sali Królestwa Świadków Jehowy w Martos w hiszpańskiej prowincji Jaén. W artykule zastanawiano się: „Jak to możliwe, że w obecnym samolubnym świecie ochotnicy z różnych stron [Hiszpanii] przyjeżdżają do Martos i bezinteresownie wznoszą obiekt, przy którego budowie biją wszelkie rekordy szybkości i sprawności organizacyjnej?” Odpowiedzią na to pytanie są przytoczone w artykule słowa pewnego budowniczego: „To proste — dzieje się tak dlatego, że jesteśmy ludem pouczanym przez Jehowę”.

[Ilustracje]

Mejorada del Campo

Sala Królestwa w Martos