Udar mózgu!

JEDNĄ z głównych przyczyn śmierci i trwałego kalectwa w uprzemysłowionych krajach Zachodu jest udar mózgu (apopleksja). Słowo udar, inaczej cios, daje pewne wyobrażenie o gwałtowności następujących wówczas zmian. Ktoś, kto przed chwilą czuł się całkiem dobrze, nagle doznaje czegoś w rodzaju porażenia piorunem; poważny udar to często nieoczekiwany przełom w życiu. Może przyprawić o ciężkie kalectwo, pozbawić mowy, spustoszyć sferę uczuciową, zmienić osobowość, ograniczyć zdolności percepcyjne i zmusić chorego oraz jego rodzinę do podjęcia beznadziejnej z pozoru walki o powrót do normalności.

Weźmy pod uwagę, co przeżyła 64-letnia Ellen Morgan.a Jeszcze we środę była zdrowa i pełna energii. We czwartek właśnie robiła z mężem zakupy, gdy nagle straciła mowę, a jej twarz przybrała osobliwy wyraz. Zasłabła i zaczęła się zataczać jak pijana. Były to objawy poważnego udaru mózgu.

Wskutek udaru Ellen stała się tak niesprawna, że nie radziła sobie z najprostszymi czynnościami, na przykład kąpielą czy ubieraniem się. Ponieważ nie mogła pisać, robić na drutach ani szyć, miewała napady niepohamowanego płaczu i często odczuwała straszliwe znużenie. Natomiast nie zostały zakłócone jej procesy myślowe. Dręczyła ją jednak upokarzająca obawa, że otoczenie niewątpliwie uważa ją za niespełna rozumu. Później Ellen wyjaśniła: „Mało kto przypuszcza, jak taka szokująca zmiana wpływa na emocje i psychikę chorego. Czułam się prawie umarła”.

Jakie są przyczyny udaru? Czy zawsze pociąga za sobą jednakowe następstwa? Jak niektórzy się z nimi zmagają? Jak sobie radzą ich rodziny? Jakiej pomocy mógłby udzielić każdy z nas? Na pytania te staraliśmy się odpowiedzieć w niniejszym numerze Przebudźcie się! Zamieściliśmy też nieco szczegółów dotyczących apoplektyków i ich bliskich, którzy pomagają im walczyć z chorobą.

[Przypis]