Od naszych Czytelników

Religia a wojna Piszę, by wyrazić swe uznanie za bardzo ciekawą serię artykułów na temat wojen religijnych [22 kwietnia 1997]. Szczególnie zainteresował mnie pierwszy z nich, zatytułowany „Zabijanie w imię Boga”. Zwięźle i rzeczowo przedstawiono to zagadnienie, a zwłaszcza przyczyny, dla których Jehowa Bóg zezwolił starożytnym Izraelitom zabijać Kananejczyków.

S. J., USA

Życiorys Ginger Klauss Chciałabym powiedzieć, jak bardzo podniosły mnie na duchu przeżycia Ginger Klauss, opisane w artykule „Teraz jestem szczęśliwa, że żyję” [22 kwietnia 1997]. Ja też zupełnie straciłam wiarę we własne siły, czułam się nic niewarta i nie kochana. Ponieważ nie umiałam sobie z tym poradzić, codziennie ze łzami w oczach mówiłam Bogu, że chcę umrzeć. Uważałam, iż śmierć przyniesie mi upragnioną ulgę. Ale któregoś dnia pomodliłam się tak: „Jeśli jest to Twoją wolą, daj mi siły do życia”. Zaraz po tej prośbie otrzymałam Przebudźcie się! Na widok tego artykułu pomyślałam, że Bóg odpowiedział na moją modlitwę. Od Ginger nauczyłam się, iż poczucie humoru i traktowanie siebie z przymrużeniem oka pomaga w przejawianiu pozytywnego nastawienia. Mogę z przekonaniem powiedzieć, że właśnie to czasopismo wzbudziło we mnie chęć do życia.

M. K., Japonia

Przeczytałam ten artykuł już sześć razy i na pewno nie koniec na tym! Mam 21 lat i jestem głosicielką pełnoczasową. Ogromnie podziwiam Ginger Klauss za jej gorliwość w głoszeniu, mimo iż porusza się tylko na wózku inwalidzkim. Jej przeżycia zachęciły mnie do służenia Jehowie ze wszystkich sił.

S. Z., Włochy

Stokrotnie dziękuję za ten wzruszający życiorys. Ponieważ cierpię na dystrofię mięśniową, większość dnia spędzam w łóżku, a głoszenie na wózku inwalidzkim nie przychodzi mi łatwo. Przeżycia Ginger są dla mnie wielkim pokrzepieniem i pomocą w chwilach, gdy z powodu choroby czuję się trochę przygnębiona.

M. R., Włochy

Dlaczego taka chora? Dziękuję za artykuł „Młodzi ludzie pytają: Dlaczego jestem tak chory?” [22 kwietnia 1997]. Mam 21 lat i cierpię na niedokrwistość sierpowatą. Dobrze rozumiem uczucia opisanych tam młodych ludzi. Często się zastanawiam, czy ktoś pokocha taką chorą osobę jak ja i zechce mnie poślubić. Ten artykuł pomógł mi uświadomić sobie, że inni mają podobne obawy.

D. R., USA

Nierozłączne przyjaciółki Jestem Wam wdzięczna za artykuł o życiu Anne-Marie Evaldsson [22 kwietnia 1997]. Ogromnie podziwiam tę siostrę, która pomimo swej ułomności wciąż czyni postępy duchowe. Opis jej odczuć skłonił mnie do refleksji. Wielu z nas nie docenia tych wszystkich darów, z których możemy robić użytek w służbie dla Jehowy. Chciałabym pochwalić tę siostrę i jej wierną towarzyszkę. Co za wspaniały przykład!

R. A., Ekwador

To bardzo zachęcające, gdy osoba niewidoma pracuje, głosi od domu do domu, prowadzi studia biblijne i każdego tygodnia uczestniczy w zebraniach chrześcijańskich. Poczułam, że warto się wysilać w służbie i stawiać ją na pierwszym miejscu. Wzrok duchowy jest rzeczywiście najcenniejszy. Będę wspominać Anne-Marie Evaldsson z głęboką miłością i wielkim uznaniem.

J. O., Nigeria