Od naszych Czytelników

Operacja Oboje z mężem z głębi serca dziękujemy Jehowie za artykuł „Operacja bez skalpela” [22 lutego 1998]. Był on niejako odpowiedzią na nasze modlitwy, ponieważ z powodu malformacji tętniczo-żylnej mąż miał przejść operację mózgu. Z dobrym skutkiem przeprowadzono ją metodą opisaną w artykule.

L. J., USA

Rosyjska prasa Gorące dzięki za artykuł „Prasa rosyjska chwali Świadków Jehowy” [22 lutego 1998]. Chciałbym tylko, żebyście wiedzieli, iż to nie pierwszy raz oczy napełniły mi się łzami podczas czytania Waszych wspaniałych artykułów. Cudowna jest świadomość, że kiedyś cała ziemia będzie równie piękna, jak nowe obiekty Biura Oddziału w Sołniecznoje.

I. C. S. A., Brazylia

Zmiana u niewierzącego ojca Artykuł „Serce mu zmiękło” [22 lutego 1998] nasunął mi refleksje na temat mojej rodziny. Mój mąż także jest niewierzący. Opisane przeżycie obudziło we mnie nadzieję, że również jego serce kiedyś zmięknie.

S. M., USA

Rodzina, która oparła się nazistom Nigdy nie czytałam piękniejszych wspomnień niż te przekazane przez Horsta Henschela w artykule „Pokrzepiany lojalnością mojej rodziny wobec Boga” [22 lutego 1998]. Wiele razy musiałam przerywać lekturę, by powstrzymać łzy. Ojciec Horsta to człowiek, który wytrwał mimo nacisku; zawsze będę cenić sobie jego przykład.

A. K., USA

Przeżycia Horsta Henschela były bardzo wzruszające. Jego odwaga i miłość do Jehowy zachęciły mnie do czynu. Nigdy nie zapomnę słów, które dodały mu otuchy w więzieniu: „Nic się takich nie lękajcie, co chcą zabić ciała wam”.

J. V. S., Brazylia

Mam dziesięć lat i chciałbym powiedzieć, że bardzo mnie to zachęca, gdy się dowiaduję, co musieli przechodzić wtedy Świadkowie Jehowy — za to, że nie chcieli powiedzieć: „Heil Hitler!” mogli stracić życie. Ale byli silni i nie wymawiali tego pozdrowienia.

R. B., USA

Duma narodowa Bardzo się ucieszyłam z artykułu „Młodzi ludzie pytają: Jak się zapatrywać na dumę narodową?” [22 lutego 1998]. Wiele razy zastanawiałam się, jakiej jestem narodowości. Ponieważ nie udało mi się dotrzeć do swych korzeni, odpowiadałam żartobliwie: „Jestem mieszańcem!” Pewien nadzorca podróżujący poradził mi: „Jeżeli ktoś cię pyta, kim jesteś, mów po prostu: ‚Jestem Świadkiem Jehowy’”. Czuję się dumna, że należę do organizacji, która traktuje wszystkie rasy jednakowo.

D. H., USA

Mam 14 lat i chcę podziękować Wam za ten artykuł. Duma narodowa przerodziła się u mnie w rasizm. Opublikowane informacje pomogły mi zrozumieć, że w oczach Jehowy wszyscy są równi.

I. P., Włochy

Kiedy byłam młoda, sporo kolegów i koleżanek szczyciło się swą narodowością i kolorem skóry. Mówili, że mają hiszpańską krew, a ja należałam do mniejszości. Czułam się gorsza i nic niewarta. Czasem wręcz nienawidziłam koloru swej skóry! Rady z tego artykułu pomogły mi odzyskać szacunek dla siebie i cieszyć się z tego, co dał mi Jehowa.

A. G., Filipiny

Miałam naprawdę spaczone poglądy, bo uważałam ludzi urodzonych w bogatszych krajach za lepszych. Wasz artykuł uświadomił mi, że wszyscy należymy do jednej rodziny — rodziny ludzkiej.

L. G., Brazylia