‛Żałuję, że nie zrobiłem tego wcześniej’

Nazwano to uzależnieniem, i nie bez powodu. Sondaż przeprowadzony w Stanach Zjednoczonych ujawnił, że trzynastoletni chłopcy poświęcali na gry komputerowe średnio 23 godziny w tygodniu. Wśród ofiar tego uzależnienia jest też wielu dorosłych. Na przykład chrześcijanin imieniem Charlesa wyznał: „Gry wideo były dla mnie formą ucieczki, sposobem na odprężenie i oderwanie się od szarej rzeczywistości” — wyznaje. „Ale uzależniłem się od nich tak bardzo, jak ludzie uzależniają się od narkotyków czy alkoholu”.

Charles zaczął grać nałogowo, gdy miał około 11 lat. „Nie grałem w żadne demoniczne ani brutalne gry”, wspomina, „ale poświęcałem na nie stanowczo za dużo czasu. Nieraz całe tygodnie myślałem tylko o tym, jak rozwiązać jakiś problem w grze — bez względu na to, czy byłem w szkole, czy uczestniczyłem w działalności chrześcijańskiej”.

Korzystny wpływ wywarła na niego seria artykułów wstępnych „Ciemne strony gier elektronicznych” z Przebudźcie się! z 22 grudnia 2002 roku. „Po przeczytaniu jej postanowiłem ograniczyć czas poświęcany na gry” — opowiada. „Ale stare nawyki szybko wróciły”.

W okresie narzeczeństwa i zaraz po ślubie Charles grał mniej. „Wydano jednak nową grę, na którą od dawna czekałem. Zadłużyłem się, żeby kupić komputer spełniający wymagania sprzętowe. Jeszcze nigdy żadna gra nie pochłaniała mnie tak bardzo. Ograbiła mnie z czasu, który powinienem poświęcić Jehowie. Zaniedbywałem też żonę”. Charles uświadomił sobie, że musi podjąć radykalne działania. „Postanowiłem zniszczyć wszystkie swoje gry” — wspomina. „Usunąłem je z komputera, a płyty, bez wyjątku, wyrzuciłem na śmietnik”.

Czy Charles żałuje swojej decyzji? W żadnym wypadku! „Nie potrafię wyrazić, jaką ulgę poczułem, gdy wreszcie się na to zdobyłem” — opowiada. „To tak, jakby z moich ramion zdjęto ogromny ciężar. Jeszcze nigdy nie byłem tak blisko Jehowy; teraz regularnie się do Niego modlę. Poświęcam również więcej uwagi żonie. Ogromnie się cieszę, że udało mi się pokonać ten nałóg. Żałuję tylko jednego — że nie zrobiłem tego wcześniej”.

[Przypis]