Łagodny, lecz silny kuc szetlandzki

● W niektórych krajach na wiejskich jarmarkach można zobaczyć, a nawet dosiąść, kuca szetlandzkiego. Jak sama nazwa wskazuje, konie te pochodzą z Szetlandów — wysp położonych na północny wschód od Szkocji. Archeolodzy odkryli tam kości zwierząt tej rasy oceniane na tysiące lat.

Kuce szetlandzkie mają krótkie nogi, bujną grzywę i długi ogon. Gruba zimowa sierść chroni je przed niekorzystnym klimatem panującym na ich macierzystych wyspach. Rasowe zwierzęta, zwykle o umaszczeniu karym lub karogniadym, mierzą w kłębie nie mniej niż 70 centymetrów i nie więcej niż 107. Wyjątkiem są szetlandy amerykańskie, które dorastają do 117 centymetrów.

Mimo niewielkiej postury kuce szetlandzkie są bardzo mocne. Jak na swój wzrost, są najsilniejszą rasą koni. Dlatego dawniej używano ich do przewożenia torfu, do orki, a także do pracy w kopalniach, gdzie bez trudu mieściły się w ciasnych korytarzach. Sporo tych zwierząt spędzało pod ziemią całe życie, nigdy nie oglądając światła dziennego.

Właściwie ułożone kuce szetlandzkie są łagodne i uległe, dzięki czemu doskonale nadają się dla dzieci. Z tego samego powodu znakomicie sprawdzają się w programach terapeutycznych.

Ze względu na sympatyczny charakter i zdolności adaptacyjne kuce szetlandzkie są chętnie kupowane na całym świecie. Mnożą się kluby ich miłośników i powstają nowe rejestry hodowlane. Jednak nazwa wciąż łączy te zwierzęta z miejscem pochodzenia. W swojej ojczyźnie cieszą się wyjątkowym zdrowiem i tworzą genetycznie czystą rasę.

[Ilustracja na stronie 24]

Jak na swój wzrost, kuce szetlandzkie są najsilniejszą rasą koni

[Prawa własności do ilustracji, strona 24]