Zbory, które służą umacnianiu miłości i jedności

Być może byłeś już, Drogi Czytelniku, na kilku zebraniach zborowych Świadków Jehowy w pobliżu swego miejsca zamieszkania. Spotkałeś tam najrozmaitszych ludzi — całe rodziny, osoby samotne, starszych wiekiem i młodych. Wszyscy są zjednoczeni w oddawaniu czci Bogu i zainteresowani pomaganiem drugim.

Gdy większe grono ludzi chce współpracować w jedności, zawsze potrzebny jest jakiś nadzór. Bóg jest Bogiem porządku i ten porządek powinien być widoczny również w zborze Jego sług. Dzisiaj, podobnie jak w I wieku, mianuje się wykwalifikowanych, dojrzałych i doświadczonych chrześcijan starszymi, czyli nadzorcami. Sprawują oni nadzór nad zborem i dbają o zaspokajanie jego potrzeb duchowych. Wspierają ich inni wierni mężczyźni, nazywani sługami pomocniczymi. Nikt z nich nie otrzymuje żadnego wynagrodzenia ani nie czerpie korzyści finansowych pod innym względem; usługują ochotniczo, a swoje wydatki pokrywają z własnych dochodów, zazwyczaj z pracy zawodowej (1 Koryntian 14:33, 40; Filipian 1:1; 1 Tymoteusza 3:8, 9).

Jak są dobierani? Muszą być wiernymi sługami Bożymi spełniającymi określone wymagania biblijne. Na przykład muszą ‛znać umiar w nawykach, być trzeźwego umysłu, porządni, gościnni, wykwalifikowani do nauczania, rozumni, nie mogą lubować się w pieniądzach, muszą godnie przewodzić swoim domownikom, nie mają być nowo nawróconymi, powinni mieć dobre świadectwo od ludzi postronnych, a co się tyczy umiejętności nauczania, są obowiązani trzymać się mocno wiernego słowa’ (1 Tymoteusza 3:1-15; Tytusa 1:7-9).

Tych mężczyzn nie wybiera na urząd zbór, w którym większość stanowią często nowi chrześcijanie. Zalecają ich dojrzali i doświadczeni mężczyźni, którzy są starszymi i potrafią rozeznać, w jakim stopniu kandydaci spełniają wymagania biblijne. Następnie pod nadzorem Ciała Kierowniczego Świadków Jehowy dokonuje się zamianowania na starszych i sług pomocniczych, idąc pod tym względem za wzorem zboru chrześcijańskiego z I wieku.

Starsi, czyli nadzorcy, nie stanowią klasy duchowieństwa; nie są panami drugich. Jezus powiedział, że każdy, kto obejmuje przewodnictwo, ma być niewolnikiem wszystkich. W zborze Świadków Jehowy starsi rzeczywiście współpracują z drugimi na rzecz Królestwa Bożego (Mateusza 20:26, 27; 23:8-11; Rzymian 12:8; 1 Koryntian 3:5; 4:1, 2; Kolosan 4:11; 1 Tesaloniczan 5:12-14).

Jako nadzorcy czuwają nad przekazywaniem pouczeń na zebraniach i przewodzą w działalności kaznodziejskiej. Jednym z najważniejszych celów zboru jest głoszenie dobrej nowiny o Królestwie na całym przydzielonym mu terenie. Nadzorcy wykonują też pracę pasterską, odwiedzają bowiem członków zboru, aby w razie potrzeby dodawać im otuchy (Mateusza 24:14; Dzieje Apostolskie 1:8; 1 Tesaloniczan 2:11, 12; 5:14, 15; 2 Tymoteusza 2:24-26; Hebrajczyków 13:17; Jakuba 5:13-16; 1 Piotra 5:1-4).

Poza tym starsi mają obowiązek upominać i karcić każdego, kto postępuje niewłaściwie i może stanowić zagrożenie dla duchowej i moralnej czystości oraz jedności zboru (1 Koryntian 5:4, 5, 7, 11-13; Tytusa 1:9; 2:15; 3:10, 11).

Regularnym utrzymywaniem kontaktu ze zborem można sobie zapewnić dobre towarzystwo oraz liczne korzyści duchowe (Psalm 35:18; 84:10 [84:11, Biblia warszawska]).

● Kto sprawuje nadzór nad poszczególnymi zborami?

● Na jakiej zasadzie wybiera się nadzorców?

● Co wchodzi w zakres ich obowiązków?

[Ilustracje na stronie 13]

Nadzorcy pouczają zbór, przewodzą w głoszeniu od domu do domu, zachęcają na wizytach pasterskich, a w razie potrzeby udzielają rad i upominają