Naturalność

WYPOWIADANIE SIĘ w sposób naturalny pomoże ci zdobyć zaufanie innych. Czy uwierzyłbyś słowom kogoś, kto by się ukrywał pod maską, nawet jeśli byłaby ładniejsza od jego twarzy? Zapewne nie. Dlatego nie nakładaj żadnej maski — po prostu bądź sobą.

Naturalności nie wolno jednak mylić z niedbałością. Niegramatyczne konstrukcje, niepoprawna lub niewyraźna wymowa nie byłyby na miejscu. Należy też wystrzegać się slangu. Chcemy zawsze mówić i zachowywać się stosownie. Jeżeli ktoś ma naturalny sposób bycia, to nie jest ani zbyt oficjalny, ani nie myśli wyłącznie o zrobieniu wrażenia na innych.

W służbie polowej. Czy masz tremę, gdy zbliżasz się do jakiegoś domu albo podchodzisz do kogoś w miejscu publicznym, by dać świadectwo? Czuje się tak większość z nas, ale niektórzy są stremowani bardziej niż inni. Napięcie przejawia się nieraz w drżącym lub sztucznym głosie bądź w nienaturalnych ruchach rąk i głowy.

Głosiciel może się tak zachowywać z różnych przyczyn. Niewykluczone, że się zastanawia, jakie zrobi wrażenie albo czy zdoła skutecznie poprowadzić rozmowę. Nie ma w tym nic dziwnego. Kłopoty zaczynają się wtedy, gdy ktoś przywiązuje do tych spraw zbyt dużą wagę. Co więc mogłoby ci pomóc, jeśli ty też stresujesz się przed rozpoczęciem służby? Starannie się przygotowuj i żarliwie módl (Dzieje 4:29). Skupiaj się na tym, jak wielkie miłosierdzie przejawia Jehowa, otwierając przed ludźmi wspaniałą perspektywę życia wiecznego w doskonałym zdrowiu na rajskiej ziemi. Myśl też o osobach, którym starasz się pomóc, i o tym, jak bardzo potrzebują dobrej nowiny.

Pamiętaj również, że ludzie mają wolną wolę — mogą przyjąć to orędzie albo je odrzucić. Tak samo było w czasach, gdy w starożytnym Izraelu działał Jezus. Ty masz po prostu głosić (Mat. 24:14). Nawet jeśli ktoś nie da ci nic powiedzieć, już sama twoja wizyta będzie dla niego świadectwem. Poza tym biorąc udział w służbie, pozwalasz, by Jehowa posługiwał się tobą w spełnianiu swej woli. A co wtedy, gdy nadarzy się okazja do rozmowy? Jeżeli nauczysz się koncentrować na potrzebach napotykanych osób, twoja mowa będzie brzmieć ujmująco i naturalnie.

Dokładając starań, by w trakcie głoszenia mówić i zachowywać się tak jak na co dzień, pomożesz innym poczuć się swobodnie. Może nawet chętniej cię wtedy wysłuchają, dzięki czemu zdołasz podzielić się z nimi myślami zaczerpniętymi z Pisma Świętego. Nie próbuj jednak prawić ludziom kazań — staraj się z nimi rozmawiać. Bądź przyjazny. Okazuj im zainteresowanie i życzliwie wysłuchuj ich odpowiedzi. Oczywiście w kontaktach z nieznajomymi powinieneś przestrzegać form towarzyskich przyjętych w danym środowisku. Ale zawsze możesz się swobodnie uśmiechać.

Na podium. Występując przed grupą słuchaczy, zwykle najlepiej jest mówić w sposób naturalny, tak jak w codziennych rozmowach, choć w wypadku większego audytorium należy mówić nieco głośniej i wyraźniej. Jeżeli próbujesz nauczyć się przemówienia na pamięć albo masz zbyt szczegółowe notatki, to najprawdopodobniej za bardzo się przejmujesz tym, jakich użyć słów. Rzecz jasna ich dobór jest istotny, ale gdy przykładasz do tego zbyt wielką wagę, twoja mowa będzie brzmieć sztucznie i oficjalnie. Zabraknie ci naturalności. Wprawdzie powinieneś zawczasu dobrze się przygotować, skup się jednak głównie na tym, jakie myśli chcesz przekazać, a nie na tym, w jakie słowa je ubrać.

To samo odnosi się do wywiadów przeprowadzanych na zebraniach. Starannie się przygotuj, ale nie ucz się odpowiedzi na pamięć ani potem nie odczytuj ich z kartki. Moduluj głos jak w normalnej rozmowie, dzięki czemu twoje wypowiedzi będą naturalne i trafią obecnym do serca.

Nawet pożądane cechy przemawiania mogą się wydać słuchaczom nienaturalne, jeśli popadniesz w przesadę. Powinieneś na przykład wysławiać się wyraźnie i poprawnie, lecz nie do tego stopnia, żeby twoja mowa brzmiała pretensjonalnie. Odpowiednie gesty podkreślające i opisujące ożywią twoje wystąpienie, ale gesty teatralne albo sztuczne odwrócą uwagę zebranych od tego, co przedstawiasz. Staraj się, by cię słyszano, lecz nie mów za głośno. Niektóre części przemówienia możesz wygłosić ze szczególnym zapałem, unikaj jednak pompatyczności. A zatem tak moduluj głos oraz okazuj zapał i uczucia, by nie skupiać uwagi słuchaczy na sobie ani nie wprowadzać ich w zakłopotanie.

Niektórzy wysławiają się bardzo starannie nie tylko podczas przemawiania, ale także w codziennych rozmowach. Inni zazwyczaj używają nieco mniej starannego języka. Najważniejsze jest jednak to, żebyś na co dzień mówił poprawnie i zachowywał się w sposób godny chrześcijanina. Wtedy także na podium łatwiej ci będzie przejawiać naturalność, która ujmie twych słuchaczy.

Podczas publicznego czytania. Aby czytać naturalnie, musisz zdobyć się na wysiłek. Znajdź w wyznaczonym materiale główne myśli i prześledź, jak zostały rozwinięte. Dobrze je sobie utrwal, bo w przeciwnym razie będziesz jedynie odczytywał słowa. Sprawdź też wymowę nieznanych ci wyrazów. Ćwicz czytanie na głos, zwracając uwagę na właściwą intonację i łącząc słowa w sposób jasno oddający myśli. Powtarzaj to tyle razy, aż nabierzesz płynności. Dokładnie zapoznaj się z tekstem, żeby czytać go z takim ożywieniem, z jakim rozmawiasz na co dzień. Na tym bowiem polega naturalność.

Oczywiście najczęściej czytamy na głos z Biblii oraz opartych na niej publikacji. Okazje do tego mamy nie tylko w szkole teokratycznej, gdy otrzymujemy zadanie z czytania, ale także w służbie polowej i podczas przemówień z podium. Wyznaczeni lektorzy czytają materiał rozważany na studium Strażnicy oraz na zborowym studium książki. A niektórzy odpowiednio wykwalifikowani bracia przedstawiają odczyty na większych zgromadzeniach. Jeśli w danym fragmencie Biblii lub innej publikacji przytoczono czyjeś słowa, przeczytaj je takim tonem, jakim mogły zostać wypowiedziane. Jeżeli zacytowano kilka osób, przy każdej zmieniaj nieco głos. Ale uwaga: Nie rób tego zbyt teatralnie. Po prostu w naturalny sposób urozmaicaj czytanie.

Naturalność wymaga, byś czytał tak, jak mówisz na co dzień, byś unikał wszelkiej sztuczności i dawał wyraz swemu przekonaniu.